PA#6 Flash Back

Chapter #1 “Dream”

Tekst en video: Bodo. Als je weet dat je maar 1 keer gaat rijden in een seizoen dan ga je voor niets minder dan ‘EPIC’. Maar hoe bepaal je dat? Het is als een puberdroom: bang om te vroeg te ‘pieken’ en tevens een bejaarde ‘s nachtmerrie: angst dat je in de nadagen met lege handen terugkijkt naar de kansen die je hebt laten lopen omdat ‘er misschien nog beter komt’. Ondertussen sluit het window langzaam.

Januari, en het werd weer eens warm, warmer en warmst in de Alpen. Even geflirt met een Noors avontuurtje maar gelukkig de lok van een prematuur avontuur kunnen weerstaan. We zijn geen pubers meer.

Op kantoor stonden inmiddels permanent wePowder en de weersites op de tweede monitor. @Raz tuurde zich suf op de grafieken van weermodellen. Toen kwam het verlossende bericht van de Weerzegger: PA#6, het is aan.

Chapter #2 “Pursuit”

Als je dan poeder najaagt van minstens 4x de ‘kritische neuschneemenge’ en je thuisfront bestaat uit guppen en hoogzwangeren dan zorg je dat je naast je Bubba’s en GoPro’s (met 28 batterijen) ook in je bagage hebt: Je drie-eenheid, 2x SSC Lawine 1, 2x SSC Lawine 2, je ABS plofzak (gemodificeerd met klittenband strips en carbon kanisters) en de afspraak dat we vooral gaan bossenrossen.

Donderdag avond. De kantoorkamer wordt moeiteloos verruild voor de cockpit van de zwaluwzwarte, licht gekietelde, Breer van @Raz, die na een opwarmertje vanaf Zevenaar echt in zijn element komt. Alleen de absurd strakke wegligging en de, door de Italiaanse klerk van de bandenfabriek op de winterbanden geplakte snelheidsbeperking, voorkomt opstijgen. Met 15C en een zonnetje is het lente op de Autobahn. Toch parkeer je aan de andere kant van wat tunneltjes in 30cm verse Livigno sneeuw. Als je dan boven aan de lift het oprichters-duo van onze community herkent (sorry, de Smurfen vermomming heeft niet gewerkt @meteomorris) dan weet je dat je op de juiste plek bent. Joelend en jodelend duiken we de helling af die beneden door de één als ‘typisch Japan’ en de ander als ‘typisch USA’ wordt bestempeld. En dat in onze eigen Alpen…. Epic shit!

Chapter #3 “Deep”

Poeder, Powder… Pow… Poffer… Pof. Het maakt niet uit hoe de Eskimo’s het allemaal noemen als het maar diep en droog is. En het was diep. En het was gortdroog. Droge witte Italiaanse poeder. Je wordt er net zo high van als de Colombiaanse look-a-like en het spul is net zo verslavend. Ik wil het met al mijn zintuigen beleven, daarom ski ik ook met mijn tong uit mijn mond.

De nieuwe chest-mount kon al na 3 bochten weer in de tas: het was niet balls-deep maar nipple-deep. Sinds Japan scoorden we weer faceshots, iets wat door Armada’s “wonder-float” in de Bubba’s, schier onmogelijk leek. De Bubba’s en de Bubba-boys zijn in de Bosco di Livigno helemaal in hun element.

Chapter #4 “Ski-bidibi-doo”

Livigno is heerlijk Italiaans. Niet alleen de bakkies hartklap en de 8 ons overheerlijke T-bone die je voor weinig naar binnen kan werken maar ook het feit dat je, in zo’n regelloos gebied, voor een paar euro cash, je door een helmloze bergbewoner op zijn sneeuwbrommer naar een berg top kan laten brengen. Ideaal vermaak op een blue bird dag waarop de rest van de freeriders de ‘schade’ aan de lift-accessible hellingen staat op te nemen. Lange bochten op mellow, ongerepte weides. Af en toe roep je Ciao naar een omhoog vellende tourder. Beneden brengt de skibus je terug naar de wereld van de anderen.

Chapter #5 The “Swiss Connection”

Het spreekwoord luidt: wie klaar is in Livigno, die rijdt naar Kloosters. Dat is soms makkelijker gezegd dan gedaan. Intimiderende legerheli’s en roadblocks hadden van Kloosters een vesting gemaakt. Gelukkig hadden we een man inside. Gewapend met de kennis van een ‘local’ heeft hij ons meegenomen naar de nog ongerepte hellingen (2,5 dagen na de laatste sneeuwval(!)). Hoe dat mogelijk is? Hij leek zijn poeder-vind krachten te ontlenen aan een paar bamboe skistokken met felgekleurde tellers en handvatten. (ook in speciale wePowder uitvoering te verkrijgen bij http://epic-poles.com ). @mickeydehaas, nogmaals dank voor je gastvrijheid en het lachen! Het was een onverwachte topdag.

Chapter #6 “T(sch)iergarten”

Als je zo’n toptijd hebt gehad dan moet je gewoon heel hard naar huis rijden en die smile op je gezicht nog dagen lang bekijken in de spiegel. Maar als je even terugrekent: 0.00 uur thuis in Amsterdam x 9 uur rijden (ruim genomen) = 15.00 uur vertrekken. Alle tijd dus om een langgekoesterde wens van @Raz in vervulling te laten gaan door Tschiertchen een bezoek te brengen. We verwachtten niet hier nog ongerepte pof aan te treffen. Immers, Tschiertchen ligt vlak bij Chur en het weekend was net voorbij gegaan zonder verse sneeuw. Het bleek dat de Churrenaren hadden liggen slapen! Laat je niet misleiden door de serene rust die in het dorpje heerst of de gemoedelijke grootvader die je met zijn busje van P naar Lift brengt. We hebben een paar uur heerlijk kunnen apenkooien in dit minigebiedje. Wat een leuke speeltuin om nog een dagje in uit te razen!

End

Bezweet en gewapend met een Churse Big Mac die net zo goor is als die elders in de wereld rijden we in 8 uurtjes naar Amsterdam. Een smile van oor tot oor staat 2 maanden na dato nog op onze gezichten. Misschien heeft de komst van de nieuwe kleine (poeder)wolk van een dochter van @Raz daar ook wel wat mee te maken….Gefeliciteerd man! En bedankt!