PA20: Zillertal

Het Zillertal, niet echt een regio die normaal “top of mind” is als ik door m’n gebieden lijstje blader op Bergfex of de Powrank check.

Zeker ook niet het gebied waar ik aan denk als je na een flinke snelweg jojo met baustelles, vrachtwagens de A99 eindelijk verlaat en Duitsland achter je laat bij Kufstein. Toch probeert de “ferienregio” nog voor je de snelweg verlaat al te imponeren, want nergens vind je zo’n enorme uitvoegstrook als bij Jenbach.

Als je de weg door het dal doorrolt en het leuke rode treintje voorbij ziet schuiven drinkt het langzaam tot je door: wintersport is hier big business. Verwarmde stoeltjesliften, WiFi bij de liften, honderden kiometers piste en Apres-Ski mogelijkheden tot je erbij neervalt moeten verbloemen dat het dal eigenlijk altijd wat minder sneeuw pakt dan omliggende dalen, De meeste hellingen op het zuiden liggen en de infrastructuur aan elkaar hangt van bussen en rare traversepaden die zonder kunstsneeuw maar een paar dagen per seizoen begaan paar zouden zijn.

Maargoed, Toch raak ik het afgelopen decennium vaak in het dal verstrikt en heb ik er meerdere malen redelijke tot goede poeder gescoord. Vrienden wiens families al jaren in het dal komen en/of vrienden die er een seizoen doen ze, je wilt ze toch altijd even opzoeken, of gewoon stiekem eens op stap.

Zoekt en gij zult vinden

Ook is de Tux een van de plekken waar je in Oktober vaak terecht kan voor de eerste alerts en als er nog niet veel te kiezen valt dan willen principes zoals “klein maar fijn” wel eens overboord gegooid worden. Om dan na de eerste 'Quick Fix" van het seizoen toch tot inkeer te komen en de kleine pareltjes alleen nog maar meer te waarderen.

Goed, eind Maart was het dan weer zo ver. Een uitnodiging om een paar dagen les te geven aan collega’s en het kleine window van PA#20 in de kaarten zorgde ervoor dat we een dagje eerder in de auto stapten en na een vlotte reis neerstreken in het Gasthof Zillertal gelegen in het epicentrum van alle ellende die het Zillertal te bieden heeft: Mayrhofen.

Maatje Kerim had er een jaar daarvoor een seizoen gewerkt en zou samen met seasonier Ruud en dutch local Shenny het gebied laten zien. Bij aankomst was het 8 graden in het dal en regende het lichtjes, zonder verwachtingen en na veel handenschudden en een klein drankje snel naar bed.

De volgende ochtend pakten we een van de eerste gondels omhoog bij de horbergbaan en konden we aan de slag. We lieten het droevige terras bij de gondel, daar waar de apres-ski al werd opgebouwd en de eerste gasten al aan hun weizen zaten om 9u, snel achter ons en pakken de Schneekar stoeltjes verder het gebied in.

Snel ski’s op de rug en de graat op.

Weg stress, weg gevoel van massatoerisme, alleen een strak blauwe lucht, goed gezelschap en een centimetertje of 20 vers. We droppen 1 voor 1 in en de eerste high 5s worden onder aan de run uitgedeeld. Snel nog wat opties afstrepen vanaf de Tux 150 lift en als ik voor de 3e keer op de enorme bak sta te wachten besef ik me: Dit is zo slecht nog niet!

Inmiddels doet de zon z’n werk en na een fantastische Oostenrijkse groente uit blik salade en wat zoets haasten we ons richting Eggalm voor wat meer Noord georienteerde runs. We rijden de varianten aan de backside en vinden nog goede sneeuw om tenslotte de Grublspitse op te hiken en de dag te besluiten met 600hm vers.

Vanaf daar waterskien we naar Vorderlanersbach en pakken met en een enorme smile en een kleine goggletan de bus terug: Score!

Wat zijn jullie ervaringen met het Zillertal, of andere grote knallers? Doen of niet?