Hi, ik zal mijzelf eerst even kort introduceren. Ik ben Sanne de Jong, 29 jaar oud, wonende in Amsterdam en ik heb een grote passie voor freeriden. De hele winter door bezoek ik meerdere skigebieden, bijna ieder weekend een ander gebied. Soms geleid door de sneeuwval en soms door de freeride wedstrijden. Die wedstrijden doe ik overigens mee om het beste uit mijzelf te halen en niet zo zeer om het wedstrijdelement zelf. Ik ben een skiër die geniet van mooie poederafdalingen, maar het ook niet erg vindt om zo nu en dan te hiken of te touren om onaangetaste afdalingen te bereiken. Naast dat ik in de winter veel op mijn ski's sta, run ik ook mijn eigen bedrijfje Chicky clinics. Daarmee organiseer ik clinics en trips voor vrouwen in action sports. In de winter betekent dit dan ook veel onderweg zijn in het terrein met een leuke en enthousiaste groep vrouwen.
Moeizame start
Mijn winterseizoen begon dit jaar redelijk vroeg. Begin november draaide ik in Sölden mijn eerste bochten in een dun laagje poeder. Een goede start van het seizoen, waardoor mijn hoop was gegroeid op een winter met veel poederafdalingen. De trips die daarop volgden brachten me eigenlijk niet veel meer sneeuw. Overal waar ik kwam leek het eerder op het einde van het seizoen dan op de start van de winter. Zelfs Canada werd getroffen door te hoge temperaturen. Bakken met regen kwamen voor mijn komst naar beneden in plaats van de bakken sneeuw die het land je belooft. Het klinkt nu redelijk negatief, maar ook ik heb zeker her en der wat poederbochten mee mogen pakken, alleen het grote geweld bleef uit op de locaties waar ik me bevond. Na terugkomst uit Canada was het in Europa niet beter. In plaats van een witte kerst, vierde ik dit jaar een groene kerst. Ik deelde de vier enig geopende pistes in Chatel met alle andere toeristen in Portes du Soleil. Eind december was het dan eindelijk raak! Een dikke bak met sneeuw had nu ook Zwitserland bereikt. De sneeuw bleef maar vallen! Het was buiten de pistes echter goed te voelen dat dit de eerste laag was. Bij iedere bocht liet ik een streep groene bosjes of rotsen achter me. Maar het mocht de pret niet drukken, dan maar recht door!
Begin januari stond mijn eerste wedstrijd ingepland. Een 3-sterren (freeride world) qualifier in Axamer Lizum. Een skigebied dat bij mij niet meteen naar voren komt als je vraagt naar leuke gebieden om te freeriden, maar wat een tof skigebied! Ontelbaar veel couloirs die allemaal redelijk makkelijk te bereiken zijn en waar de families braaf op de pistes blijven. Helaas werd de wedstrijd gecanceld op de dag van het event. Een zware beslissing voor de organisatie, aangezien alles was opgezet en de eerste riders al klaar stonden in de startgate. Een keuze die zeker ook beïnvloed werd door alle lawines die toen al (begin januari) te veel mensen het leven heeft moeten kosten. Het had de nacht voor de wedstrijd geregend waardoor de sneeuw in de hang in een soort suiker was veranderd. Bij iedere bocht kwam het los, als je het aan mij vraagt een verstandige keuze met 72 riders die op 1 hang naar beneden hadden moeten komen. En zeker wetende dat ik als nummer 72 had moeten starten en er niet veel sneeuw meer over was gebleven. Na een paar afdalingen liet ik Axamer Lizum achter me en zette ik mijn reis voort richting Verbier. De volgende dag had ik het niet veel beter kunnen treffen. Het zonnetje scheen en er was ongeveer 30 cm verse sneeuw gevallen. Helaas werd ik deze dag verrast door de welbekende “sharks” in het terrein. Bovenaan een cliff bleef ik haken met mijn ski, waardoor ik zijwaarts van een cliff viel. Een goede klap voor mijn knie, waardoor ik een heel groot deel van mijn seizoen heb moeten missen. Maar ook een goede les, want ik had moeten olly-en over deze sharks.. En dat was ik “even” vergeten…
Scheur in kruisband
Ik heb ontzettend veel geluk gehad! De artsen in Zwitserland vertelden mij aan de hand van een MRI-scan dat er een scheur in mijn voorste kruisband zat. Echter konden de orthopeden in Nederland deze scheur niet ontdekken en was hun conclusie dat al mijn banden een klap hadden gehad en dat mijn knie botkneuzingen had opgelopen; rust houden dus. Mijn conclusie, super hard trainen in de sportschool zodat ik weer op mijn ski's kon staan voor het einde van het seizoen. En dat heb ik de afgelopen maanden dan ook gedaan. Vijf dagen per week was ik in de sportschool te vinden en na zes weken ruilde ik zo nu en dan de sportschool in voor tourskiën. Een betere training kan je niet hebben! Het skiën heb ik rustig moeten opbouwen. Soms een stap vooruit, dan weer een stap achteruit. De sneeuwcondities hadden veel invloed op mijn knie. Bij verse poeder voelde ik me weer fit, maar in het verspoorde terrein liet mijn knie het afweten. Eind maart skiede ik voor het eerst een hele week klachtenvrij, wat een goed gevoel was dat! Mijn tweede winterseizoen was begonnen en het was tijd om weer aan het echte ski werk te beginnen!
Het paasweekend heb ik doorgebracht met alle meiden die mee waren op de All terrain Trip van Chicky clinics in Portes du Soleil. Dit keer gelukkig met sneeuw! Het skigebied zag eruit alsof het midden winter was. We werden zelfs getrakteerd op goede poeder en de daarbij behorende poeder turns! Voor mij ook de tijd om me weer bezig te houden met cliffs en mijn vertrouwen weer volledig terug te krijgen in mijn knie. En wat een feest was dat! Zelfs de flat landings werden geaccepteerd door mijn knie. Het was dit weekend wel van belang om de juiste hang uit te kiezen, want door het warmere weer in aanloop van deze sneeuwval was het sneeuwdek redelijk instabiel en kwamen er spontaan (kleine) lawines naar beneden. Te steil en te zuidelijk kon je beter links laten liggen.
Op dit moment zit ik in het vliegtuig op weg naar Noorwegen, want mijn winter is voorlopig nog niet voorbij! Hopelijk denken de sneeuwgoden er net zo over en kan ik jullie aan het einde van het seizoen nog laten delen in een aantal mooie skitrips.
Ride on!