De winter komt er weer aan en ieder jaar ben ik in deze periode bang. Bang voor wat komen gaat, bang voor me zelf en bang voor telefoontjes die ik liever niet heb. Freeriden is een risico sport en geen fun sport heb ik de afgelopen jaren op pijnlijke manieren mogen ervaren. Maar ik heb er ook intense momenten van vreugde mee beleefd.
Freeriden betekent vrijheid, maar ook het nemen van je verantwoordelijkheid. Naar je zelf en naar anderen toe. Ieder jaar weer vernieuw en fris ik mijn kennis op. Na iedere dag kijk ik terug en probeer ik weer te leren. En ondanks dat ik in al die jaren veel heb geleerd, heb ik vooral ook geleerd dat we heel veel nog niet weten.
Een risico sport begint met risico management maar bovenal met zelfreflectie. Wat weet ik wel en wat niet. En ieder jaar weer, of beter meer word ik overrompeld door datgene wat ik niet weet. Na al die jaren in de sneeuw te hebben gestaan moet ik concluderen dat ik veel niet weet. Of beter, dat we met z’n allen heel veel nog niet weten. En dat beangstigt me soms. Met m’n poederbroeder Haas heb ik regelmatig gespreken hierover. Waarom doen we bepaalde dingen niet meer in bepaalde maanden van de winter? Maar waarom deden we ze eerst wel?
Ik heb reflecterend op mijn poederbestaan regelmatig domme dingen gedaan. Van die acties waar ik hier op het forum voor afgefakkeld zou worden. Als we het over pannekoeken hebben, dan ben ik er zeker een (geweest). Soms zat het tegen, vaak zat het mee zal ik maar zeggen. Ik heb me regelmatig een geweldig goede freerider gewaand als ik weer eens iets extreems deed. Nu kies ik mijn momenten en lijken ze intenser dan ooit.
Want nog steeds ga ik met kriebels in mijn buik naar de Alpen. Voor die ene bocht. Samen met vrienden. Met meer angst, maar zeker niet met minder plezier.
Pluk de winter
Reacties
Angst kan een goede raadgever zijn.
Sterkte vandaag @@meteomorris
Angst laat je voelen dat je leeft. Sterkte vandaag.
Hier ook. Hoe ouder, hoe banger, en hoe meer ellende in de directe omgeving. Het is de beroerdste manier om (een beetje meer) volwassen te worden. Toch overheerst het gevoel dat ik dankbaar ben. Dankbaar dat ik banger en voorzichtiger ben, en dankbaar dat ik (eindelijk?) meer kan genieten van een simpele bocht, het uitzicht, wisselende sneeuw, zon door het wolkendek of een hotdog op de ferry. Mijn angst heeft m’n ogen geopend voor al het moois dat ver onder de limieten te vinden is. Daar breng ik graag het merendeel van m’n trips door. Met vrienden en vogels. It’s no fun to ski when you have to watch your back all the time.
Na de eerste stoke voor het naderende seizoen volgt bij mij in de herfst de twijfel. Zijn de dingen die ik doe de risico’s waard? Wat zou er van die overtuiging overblijven als er een keer écht iets gebeurt? Hoe veel gemoedsrust bieden statistieken en abstracte begrippen als ‘restrisico’ nog op het moment dat jij of één van je vrienden aan de verkeerde kant van de streep uitkomt?
Vorig jaar begon het seizoen met een stormachtige periode, die een enorme hoeveelheid sneeuw en heel véél stoke bracht… Maar ook, die angst. Boards gewaxt, spullen gepakt… En dan toch besluiten thuis te blijven. Teleurstellend, maar tegelijk een opluchting.
Een week later stond ik alsnog in Andermatt. Het weer was tot rust gekomen, de sneeuw had zich gestabiliseerd en met volle overtuiging maakte ik meteen één van de mooiste runs van dat seizoen.
Pluk de winter. JA! Maar weet dat er altijd een volgende komt.
Heel mooi stukje @@meteomorris. Ik heb de angst die je beschrijft gezien. Probeer je er nog verder van te bevrijden, zodat jouw sterke bewustzijn over het risico én de vreugde van het freeriden controle houdt over je angst en stoke.
-May the force be with you! -
@@meteomorris mooi en oprecht geschreven. En herkenbaar. Na het verongelukken van Steven en Sebas was de onbevangenheid er bij mij niet meer. Altijd alert. Ver van de limiet. Precies zoals Jaap zegt:
Mijn angst heeft m’n ogen geopend voor al het moois dat ver onder de limieten te vinden is. Daar breng ik graag het merendeel van m’n trips door. Met vrienden en vogels. It’s no fun to ski when you have to watch your back all the time.
JaapvR op 12 nov 2015 08:54
. De onbevangenheid was weg, maar het plezier bleef. Met poedermaatjes en/of gidsen plezier hebben en genieten van het in de bergen zijn. Ik had m’n weg gevonden. Tot die bewuste dag afgelopen seizoen. En m’n grootste angst werkelijkheid werd. Zo bang. Zo intens. Zo dichtbij. Zo bijna. Komt het plezier nog terug? Ik weet het niet. Ik hoop het.
Ik hoop het ook Nicky!
Mooi stukje Morris! Helaas maar waar geldt: Des te meer we weten, des te moeilijker het wordt. Onze angst groeit met de jaren… er gebeurt zo veel als je je leven leeft… Angst is geen ziekte… geen mentale en ook geen lichamelijke ziekte, het is de adrenaline die de overhand neemt, normaal menselijk chemisch proces. Eigenlijk iets waar ‘wij’ misschien van dachten/denken ‘verslaaft’ aan te zijn maar to much is to much. . We kunnen de gezonde portie adrenaline genieten, tegen de angst/Adrenaline kun je vechten of je kiest ervoor om de angst/adrenaline ontvluchten … Het is een hele dunne grens die tussen vechten of vluchten ligt! Des te meer we weten des te sterker kunnen we en moeten we vechten en ondanks de overweldigende bange gevoelens, kun je met veel weten, alsnog de juiste keuzes maken en er driedubbeldik van genieten! Geef de, ongenietbare, angst/adrenaline die de overhand neemt, gewoon geen kans! Goed ademen en angst-gedachten verwerpen… rustig worden en de beste beslissing maken. De dood is niet te ontkomen, ze houdt er ook geen rekening mee of je nou aan het genieten, vechten of vluchten bent! It will never get easier but lets just fight overwhelming Adrenaline & enjoy life and riding it !
@@Nicky wat @@ieism zegt. @@Berber mooi gesproken. @@Willem2k lekker filmpje hoor. @@JaapvR +1 @@49 komende winter weer eens samen rijden?
@@ieism en @@meteomorris Thnx!
@@meteomorris, goed plan.
Totaal 8 weken om naar onze baita in Alagna te komen, of anders neem je me mee op een poedertrip tussendoor.
Eerste sessie-Y vanaf Sinterklaas, tweede vanaf mid-januari. Daarna maart en april.
Angst helpt je in je keuzes als raadgever, als rem indien nodig. Het moet alleen niet je gevoel gaan overheersen, dan is er geen ruimte meer voor genieten