Tussendoor vuile handen maken

de weg er heen wild, ruwer.

Bitterzoete smaak.

Onderweg naar een ooit nog af te leggen tocht blijf ik puzzelstukjes ordenen, bekijken, proberen en nieuwe dingen proberen. Om met ons tijdverdrijf als middel in de hand mijn grenzen op te zoeken. Om mezelf te onwikkelen. Om nieuwe dingen te zien, proberen en bovenal te voelen. Het liefst een beetje parallel aan het tochtje dat ik voor ogen heb. Zodat het (naar een les op de middelbare school) ‘miscere utili dulce’ wordt. Iets nuttigs en zoets mixen, als het even kan met de bedoeling wat ronder aan de einstreep te komen. (Verwijs ik daarmee naar Horatius, da Vinci of Amundsen…?)

Goed. Ivars stroopwafeldieet spreekt me aan. Maar verder? Als je in ons tijdverdrijf persoonlijke grenzen opzoekt wordt het snel moeilijk: Mannen als Munter spreken over Russische roulette, er komen jaarlijks ruim honderd mensen net zoals ik, met planken aan hun voeten, om het leven. ‘Wit poeder verslaaft’, twijfel regeert en ik heb als 26-jarige nog geen glashard testament geschreven. Je weet het niet zeker. Nooit absoluut. Op dit forum, in de sneeuw, onderweg via Schiphol, NS of Autobahn of dagdromend als de winter op 1 juni echt voorbij is.

Als vingeroefening a la da Vinci ga ik te rade bij de bron der wijsheid zelf en vraag ik, na just for the fun of it toevallig een nieuwe taal te hebben geleerd en misschien om MeteoMorris niet te overbelasten, de scandi aller scandi’s via een scandi-skiblaadje wat wijsheid is voor iemand als ik die wel wilt maar niet zeker weet. Voor iemand die twijfelt over principes in z’n leven. In vertaling wordt mooi onderbouwd bevestigd: ‘Bij twijfel gas geven’. En dan betekent ‘remmen los’, ‘headfirst die koelcel in’. En daarom bouw ik op een verantwoordelijke manier verder aan mijn droom.

Op bezoek aan de poolcirkel waar de oude gastvrijheid uit de geschiedenisboeken van Zuid-Europa het cement in de samenleving van vandaag de dag is, wordt ik ondergedompeld in het warme water dat een goeie 25 graden vriest dat het kraakt, fjorden toch dichtvriest en mij daarna afdroogt in combinatie met wat downhill op cross-county skies. Eigenlijk altijd al eens willen proberen. Langlaufen. Ik kom er bij deze voor uit de kast en geef het toe: Met het doel een skiende ‘homo universalis’ op planken te worden. Gewoon een keer proberen. Hoe moeilijk kan het zijn. 'T is telemarken-light voor bejaarden nogwel. Na literatuuronderzoek meen ik dat alleen biatlon echt de moeite kan zijn. Toch? Biatlon wordt in de lage landen ondergewaardeerd maar is stiekem joekelstoer. Goed. Langlaufen dus. Zelf een keer proberen, doen en dan van die bucket-list afstrepen. How hard could it be?

Het begin is even moeilijk. Een nieuw ijkmoment: Stabiliteit en recthop staan op super slappe sloffen. Even moeilijk, maar de dynamische stabiliteit uit het telemarken verricht wonderen en mijn ondertussen jarenlange voorstudie lijkt te lonen. Ik kom, voor een absolute beginner, enigszins vooruit. En omhoog. Natuurlijk ga ik een paar keer diagonaal op mijn muil, maar ik maak ook wat meters. En in de loop van het tochtje klimmen we zelfs een stuk een oude locale pasweg op. Er wordt ‘kakao’ gedronken en ‘pølsene blir spiset’.

Het is 2 uur 's middags geweest en tijd om naar huis te gaan. Maar Emile en zijn daaltechniek ‘exeunt’, zoals dat op de middelbare bij Sheakspeare heette. Echte haat en pure wanhoop komen bovendrijven. Het is jaren geleden dat ik die emoties zo ruw proefde. Voordat ik terug op de parkeerplaats sta, vecht ik in woede en enige uitputting tegen tranen. Woedend, kwaad op mezelf dat het niet lukt. Incompetent. Alles wat ik ben en dacht te zijn ligt als stukgeslagen ijsblokjes aan mijn voeten in gruzelementen omdat mijn techniek en verzamelde vaardigheden op deze al te smalle strips (deze geleende en ik moet zeggen erg mooie ‘wedstrijdfishers’ noem ik geen planken!) falen. Het kan niet. Uitputting? Incompetentie? Onkunde? Wat ik als voor Noorse begrippen ‘alpinist’ notabene (?!) polsen-brekende mallootrisicovolle snelheden en methoden bergaf noem, op dit materiaal, is ‘modus operandi’ voor de locals. Dat jaagt me aan de andere kant ook wel weer hard aan.

En he! Ze doen’t hier al generaties zo. Lijkt toch wel te werken. De koude douche die ik eigenlijk hebben wilde. Iets nieuws leren. Een worsteling. Want ik probeer het natuurlijk opnieuw. Onder andere mijn wax-vaardigheden leren een nieuwe dimensie kennen. Op sommige vlakken leg ik het zo on-tiegelijk-hard af tegen de locals, terwijl ik als ‘rookie’ op andere vlakken volgens mij, gek genoeg, excelleer (dank u wel voor de waardevolle hulp een paar jaar geleden bij Lawine1 SSC ( @Opa )!). Dat motiveert me, ook als er na drie tochten, wederom in de afdaling, irritatie en wanhoop boven komen drijven omdat het wederom slechts een restje van mijn oude schaatstechniek(!) is wat me redt van een volstrekte afgang op ski’s. Ondertussen heeft ons tijdverdrijf heeft me klemvast.

Verschillende pogingen in de goeie richting. Geen denderend succes. De puzzel schiet niet echt op. Geen middelen geïnvesteerd, maar ook niet rijker geworden. Of toch wel? Ik begin te begrijpen dat een paar stapjes opzij, ook een paar stapjes richting mijn doel kunnen zijn. De echte vraag die ik mezelf eerder gesteld heb, was hoe koersvast ik eigenlijk was. Wil ik opgeven wanneer dat verstandig lijkt en waarschijnlijk zelfs is? Of verstandig wanneer de ‘uomo universale’ een andere kant op kijkt? Niet dat ik nee zeg tegen bergen vol met decimeters ogenschijnlijk veilige poeder die er onverspoord liggen te wachten om aan gort gedraaid te worden [edit: Euuuuuuuuh, nou, eigenlijk…], maar ‘nee’ zeggen is nog steeds niet makkelijk. En ‘ja’ zeggen tegen een rondje warmlopen bij 20 graden vorst? Zou je daar, in de meest letterlijke zin van het woord, volmondig ‘ja’ tegen zeggen? Ik ben bijzonder dankbaar voor de kansen die ik kreeg en blij met de kansen die ik voor me zag en zie. Hopelijk beleef ik in de toekomst net zo veel spannend plezier aan gepuzzel met nieuwe stukjes, aan koude, aan oude, aan andere technieken en methodes op net zo’n vlakke paswegen met net zo’n saai biatlonloos materiaal.

Mijn droom komt niet noodzakelijk direct dichterbij. Maar dankzij hard werk en vuile handen blijft 'ie binnen bereik. En nog belangrijker: Dankzij lieve en de liefste mensen om me heen. Mensen om nieuwe dingen van te leren en mee te ontdekken. Om samen mooie tochtjes mee te blijven bouwen. Heerlijk! Iets met duursport in plaats van sprint. Is jouw droom je wat tijd of vuile handen in de voorbereiding waard?

(@Ieism Nu moet ik mijn skisokken zoeken anders kunnen we morgen niet op splitfest ;) ).