Splitfest #16

Hier volgen een paar persoonlijke herinneringen aan 't splitfest.

Onze hobby, het buitenspelen en afdalen door sneeuw, heb ik vaker als een diamant gezien. Net als een diamant kan je er verschillende mooie kanten in zien. Beeldschone en glitterende kanten. Maar sommige modderig of zelfs een keer bloederig als het een keer tegen zit. Nu kijk ik er een keer van een afstand naar en zie ik het zelfde. En ongepolijst zie ik er ook andere schoonheden in terug. Bijvoorbeeld door over de schouders mee te kijken naar wat andere deelnemers van het splitfest uitspoken. Als je van een afstandje kijkt, zie je dezelfde dingen terug in een grotere verzameling ongepolijste diamanten waar de aarde nog aan kleeft. Dat was het splitfest voor mij: Een mooie verzameling van eigen tochtjes, klimmetjes, planken en ideetjes die samen worden opgezet en uitgevoerd.

Een buslading enthousiaste en nieuwsgierige Nederlanders en Belgen reist door het holst van de nacht richting het top-secret Zwitserse Kurhaus dat ergens diep inneralpien verstopt ligt. In een bus. Over een Autobahn. En gemiddeld genomen met de bedoeling wat eigen diamantjes op te graven door met eigen benen hard te werken. Twee bussen, een met champagne-afgetopte pickup en één stevig Kurhausontbijt later kan het mijnwerken beginnen. En wel met bluebird-condities in het locale skigebiedje om de hoek.

Na een eerste dag mijnwerken op zoek naar eigen diamantjes in de vorm van een mooie welverdiende bocht wordt er 's avonds in de champagne-lounge terug gekeken op een paar uitzonderlijk mooie exemplaren. Bijvoorbeeld de ‘backside’-afdaling die een flink stuk bushwacken met hoofdlamp, ijzige bospaadjes en tot drie hangbruggen later weer terug kwam bij het Kurhaus waar de soep al met Zwitserse precisie klaarstond. Ook werden later die avond in een goed gevulde champagne-lounge de eerste wisseltrofeeën van de dag uitgereikt. Onder andere @sportgillie ging er vandoor met een mooie muts omdat hij de ‘beste-bochten-baas’-award in de wacht wist te slepen met een uitzonderlijk mooi diamantje van een bocht.

De tweede dag werd gekenmerkt door nog meer gesplit en gevel. @thomas en de Kurhaus-extraordinaire-crew verzorgden een busrit richting een onontdekt Italiaans tour-pareltje om de hoek. Daar vandaan liep een deel van de groepen naar een piek of stuk van de graat op de feitelijke grens om af te dalen door nog wat lekkere, verstopte en goed bewaarde poederveldjes.

Ondertussen werd boven en achter het eigenlijke skigebiedje ook nog werk verzet: ‘De organisatie’ liep zelfs op bijna vlakke stukken tegen ‘whoomph!’-geluiden aan koos voor een veilige terugweg over kaalgeblazen graten en richels. Ook de gidsen hadden het met dit sneeuwdek niet voor het oprapen liggen. De omstandigheden (lees het sneeuwdek) waren nou eenmaal niet makkelijk. Toch zijn er ook deze dag weer een paar pareltjes van bochten gedraaid. En in het crisis-/commando-/ehbbo/apres ski-centrum van het skigebiedje werden de eerste ‘bombardino’s’ gedronken terwijl lawinehond Duffel er op uit was met een van de meer ervaren splitgroepjes:

En onderaan de streep heb je dan een spannend dagje ‘mijnwerken’ in een geweldige omgeving en weer wat mooie bochten te bespreken voor aanvang van de film in de champagne-lounge, later die avond. Ondertussen kijken de gidsen vooruit naar dat warmtefront dat later die middag binnen was komen zetten. Wat zou dat morgen betekenen?

Een volle bus op een regenachtige weg richting de Arlberg. Enthousiasme over 60 cm verse sneeuw. De thuisgekluste snowsurfers konden eens goed worden uitgelaten en zelfs de lifties waren er bij voorbaat enthousiast over. Tegen de tijd dat noodzaak van een lunch doordrong kon er worden teruggekeken op kniedieppe sneeuw, faceshots en een ochtend lang heerlijk doorblazen op en naast pistes. Echt lekkere poeder gepakt. En dat levert allerlei grote en kleine diamantjes op waar natuurlijk weer een paar mooie wisseltrofeeën aan verbonden waren. Dat betekende dat warmtefront een dag later.

Maar het werd later op de dag nog warmer en de sneeuw werd zwaarder. De dag er op was het meer dan vijf graden positief en was echt vel-werk buiten de piste een linke bedoeling. Er werden dan ook twee nieuwe keuzes gemaakt: De tele-groep zocht (en vond) diamant-polijstende training in een ander inneralpiene skigebied om de hoek bij het Kurhaus terwijl er verder een flinke groep op pad ging om het onbekende zijdalletje waar Heidi’s opa woonde verder te verkennen. Dat tijdelijke gebrek aan veilige sneeuwcondities naast de piste kon door de organisatie gelukkig rechtgebreid worden met een heerlijke champagne-luch, een lekker stukje bushwacken en een kop verse thee waar de opa van Heidi z’n aggregaat wel even voor aan wilde slingeren na een flinke groep steenbokken te hebben aangewezen. En dat alles op een soundtrack van gazex en natte-sneeuw lawines.

Ondertussen toonde @JaWe en de boys aan (zie hierboven) dat er eigenlijk geen downdays bestaan en werden er weer nieuwe plannen gesmeed voor het laatste dagje bochten verdienen. Terugkijkend op die vijf dagen denk ik niet aan een lang weekend buiten dagelijkse bezigheden om. Ik denk aan mooie diamantjes die op werden gegraven en bochten, sprays of wisseltrofeeën die werden verdiend. En als je me er nog eens naar vraagt, was het splitfest niets minder dan een goedlopend internationaal diamant-mijnbouw-bedrijf.