Een Jojo-Winter

Het is gek hoe een winter kan lopen. Van de meest sneeuwarme seizoenstart die ik mee heb gemaakt, tot de meest diepe sneeuw die ik in de laatste 5 of 6 jaar heb geskied. Afgelopen weekend was het met #PA7 raak en niet zo’n beetje ook! Het was eindelijk weer eens tijd voor een ouderwets diepe poeder edit! Dit jaar begon als geen ander seizoen. Het was warm en droog en af en toe had ik het gevoel dat de herfst geen plaats meer zou gaan maken voor de winter. Het seizoen begon voor mij vroeg dit jaar met de opleiding van Snowminds in Kaprun en daar was al snel duidelijk hoe weinig sneeuw er lag. Zelfs half december, kwamen er nog hele stukken gletsjerijs door de pistes heen zetten.

De winterstart

Na de opleiding ben ik doorgereden naar Haute-Nendaz, waar ik ook deze winter weer een heel seizoen draai en bij aankomst bleken de condities bar en boos. Er kon bij ons maar heel weinig echt geskied worden, maar er waren in ieder geval nog piste’s open om een beetje op te kunnen krassen. Bijna alle gebieden in de directe omgeving (inc. Porte du Soleil en Charmonix) hadden zelfs dusdanig weinig pistes open, dat er tijdens de kerstvakantie dagelijks mensen naar ons skigebied reden om nog enigszins acceptabel te kunnen skiën. Gevolg: Drukte die ik nog niet eerder heb meegemaakt.

Ik denk dat dit oprecht het eerste seizoen is(seizoenen in Afrika daar gelaten) waarin ik serieus twijfelde of de winter nog wel zou komen. We waren tot diep in december zelfs nog aan het klimmen, omdat het simpelweg te warm was om echt te gaan skiën.

Zelfs toen de eerste echte sneeuwval werd aangekondigd was ik sceptisch. “Eerst zien, dan geloven” was de stemming die in het hele skigebied hing. Er viel 2 januari wel al een cm of 40 in de hoog alpine, maar dat was als één pakje majo bij je frietjes(duivelse Zwitserse gewoonte…): nét genoeg om je lekker te maken, maar te weinig om er echt van te kunnen genieten.

Maar toen ik 4 januari wakker werd, was dat pessimisme snel verdwenen. Terwijl er toen ik naar bed ging nog amper sneeuw lag, lag er toen ik wakker werd een goede 80 a 90 cm in het dorp. Mijn ouwe trouwe Fiat Panda was totaal verdwenen en maar mondjesmaat ging het gebied open. Hoewel dat natuurlijk wel al genieten was, was de basis simpelweg nog niet goed. Gelukkig bleef het echter de hele week doorgaan met dumpen en voordat wie dan ook het eigenlijk echt door had, waren we van een bizar slecht, naar een gemiddeld tot bovengemiddeld dik sneeuwdek gegaan.

Regen, sneeuw, dooi en vorst

Toch leek het nog even alsof we te vroeg gejuicht hadden. Na een bijzonder optimistische eerste helft van Januari, werd het vervolgens plots veel te warm. Eind januari voelde aan alsof het april was. Je kon een aantal dagen letterlijk in je T-shirt buiten zitten. Daar bovenop, kwam vervolgens een storing, die tot 3900 meter(!) regen bracht en voor we het wisten kwamen de bruine plekken weer door de pistes zetten. Gelukkig bracht begin Februari bijna een herhaling van het begin van Januari, met alle gevolgen van dien! Toch word er voor het weekend weer enorm warm weer voorspelt waardoor het lijkt dat het “ge-jojo” deze winter nog wel even door gaat. Maar goed, zolang er na elke periode van warmte zo’n dikke bak sneeuw volgt, heb ik daar vrede mee.