Waxen en slijpen, voor mij een noodzakelijk kwaad. Ik ben ook behoorlijk lui, maar zo af en toe hebben mijn boards ook wat liefde nodig. Al die jaren was er dan mijn poedermaatje Haas die het op een gegeven moment niet meer kon aan zien. Wax en strijkijzer kwamen tevoorschijn net als een scala aan tools en reparatie middelen. Terwijl ik me zorgen maakte over het weer en aandachtig de kaarten bestudeerde voor onze nieuwe stops kwam dan opeens de geur van verse wax voorbij drijven. Heerlijk. Nog beter werd het de dag erna als mijn board weer in de sneeuw was. Glijden en snijden als een malle.
Maar de tijden veranderen. Door de drukte van alledag worden de trips korter. De tijd is er nog wel, maar zie 'm maar eens te vinden. En dus staan we vaak te kort in de sneeuw om Haas zijn frustratiegrens te bereiken. Na afloop van een korte trip worden de spullen voor mijn deur neergedonderd en volgt er in het holst van de nacht nog een goedbedoeld 'vergeet niet te waxen'. Vol goede voornemens ga ik dan naar bed om de volgende dag de spullen in een hoek te laten staan. Zo kan ik dus een compleet seizoen op een board staan zonder er ook maar iets aan te doen. Aan mij zijn zeker geen olympische slalomraces besteed, die verlies ik door mijn gebrek aan wax. Maar zeg nu zelf.. hoe vaak heb je een goede laag wax nodig in de poeder? Totdat je zoals ik in een gebied komt waar iedere poederrun op een (te) vlak pad eindigt en je te vaak geparkeerd sta. Dan is ook bij mij de grens bereikt. Maar Haas kon ik vanuit de andere kant van de wereld niet bereiken en eenmaal in Nederland bleek Haas het hazenpad, op beter het poederpad gekozen te hebben. En dus.....
En dus doemt dan de vraag op aan wie je dan de zorgen van je boards toevertrouwd. Goed, ik pleeg weinig onderhoud, maar dat wil niet zeggen dat ik niet van mijn boards houd. Nee, ik word bijna panisch als ik mijn boards moet achterlaten bij een of andere koekebakker die meer wax ruikt dan hij zelf onder zijn board of ski's verbrand. En dat kent natuurlijk een verleden. Ik koester mijn boards. Zeker de boards waar ik van hou kan ik zo 4 tot 5 seizoenen onder mijn voeten hebben. Dat zijn soms wel honderden dagen. Je staalkanten en belag zijn dan het meest kwetsbare. Zowel in het terrein als in de handen van iemand die het onderhoud pleegt. Want hoe vaak is het niet voorgekomen dat na een mooi seizoen en frequent onderhoud de staalkant en het belag volledig waren weggeslepen. Bij mij regelmatig onder het mom 'maar nu zijn ook alle krasjes uit het belag'. Ik zal geen namen noemen, maar Aaarrgghhhhhh. En dus ben ik zo blij met Haas. De dingen niet mooier maken dan noodzakelijk. Boards en ski's zijn er om te rijden... niet om een krasloos belag te laten shinen.
Maar Haas is weg naar de Alpen. Nu moet je weten dat Haas een nuchtere tukker is, handig met materialen, wars van opsmuk en een ongebreidelde drang heeft om kennis op te doen. En als iets dan echt kapot lijkt dan is er nog altijd de hamer. Daarmee is bijna alles te repareren. Zo iemand zoek ik dus. Opeens valt het kwartje. Erik Tukker, een naar het westen geemigreerde (de naam zegt het al) Tukker. Net als Haas een woelige bos haren op zijn hoofd en onder zijn kin, recht voor zijn raap en een liefde voor materiaal. Erik ken ik van het Scheveningse strand en toen ik hem voor de eerste keer ontmoette moest ik 2 keer knipperen... 'dr. Gear?'. Het zou zo maar kunnen, Erik stamt net als dr. Gear nog uit de tijd van de filter koffie, is grof in de mond, wars van kritiek, maar heeft een liefde voor het waxen en slijpen. Tenminste... dat beweert hij. Hij vindt het niet vervelend als ik er bij ben als hij het onderhoud pleegt en onder het mom van 'ik wil het graag leren' besluit ik toezicht te gaan houden.
Erik ken je misschien al uit de grotere wintersportshops in de Haagse regio, maar op de rijk uitgeruste zolder van Versus Kiteboarding heeft hij een werkplaats waar hij de tijd heeft om liefde aan het materiaal te geven. Een werkplaats die hij deelt met een reparateur van surf, windsurf en kiteboard.
Tijdens mijn fietstochtje naar de badhuisstraat is het koud, het waait en er komt van alles naar beneden. Maart roert zijn staart en ik heb er zin in. Binnen krijg ik een goede bak koffie (de tijd van filter koffie is er voorbij) en eenmaal boven 'leer' ik het onderhoud proces. Goed opletten nu, want het is allemaal niet zo moeilijk.
Bij (diepe) krassen blijft er regelmatig wat plastic hangen. Terwijl het board opwarmt is dit een mooi moment om dit restplastic te verwijderen en de krassen gereed te maken voor reparatie.
Je board is al wat warmer en met de föhn wam je het materiaal op rondom de krassen die je gaat opvullen. Op deze manier hecht het vulmateriaal beter aan de bestaande materialen.
Zorg er bij het vullen voor dat je de lucht uit de vulling drukt en dan nog wat extra vulmateriaal er in giet. Eenmaal goed gevuld kun je de boel laten drogen.
Is de ergste warmte verdwenen, dan kun je beginnen het overschot aan plastic er af te schrapen. Dat gaat het beste met een mooi stuk metaal dat je zo af en toe weer even scherp maakt. Als een mes door boter schraap je het overschot aan plastic er dan zo af. Ook direct eventuele bramen van de staalkant meenemen en de boel kan over de slijpband
Des te zwarter je belag, des te beter het wax opneemt. En des te beter het wax opneemt des te langer je er plezier van hebt. Geen wonder dat die Moss met zijn zwarte belag me zo goed bevalt. Daarnaast geldt dat des te warmer je de wax aanbrengt des te beter de was wordt opgenomen. Zwart belag + hotwax = een feestje. Gekleurd belag is leuk om te shinen, maar liever gitzwart dus. Let ook op dat je niet te warm de wax aanbrengt. Begint het te roken dan is de boel te warm.
Heb je nu vaak last van droge stukken belag bij de kanten, dan kan het geen kwaad om net naast de staalkanten nog een laag hardere wax aan te brengen. Een waxsoort die je normaal gebruikt bij koude temperaturen. Eenmaal gewaxed de boel er mooi in laten trekken.
We zijn er bijna. Nu is het nog een kwestie van de wax er af schrapen (Dat kan weer met dat mooie ijzeren schrapertje) en dan nog even de boel polijsten.
Na dit hele proces mogen de fishjes weer de poeder in.
Dit hele proces kan ik natuurlijk ook zelf doen. Maar om heel eerlijk te zijn ben ik het beste in stap 6. Ik voel me daar gewoon het meeste in thuis. En na een middagje bij Erik voelen de boards zich daar ook wel thuis. Ik vertrouw ze hem wel toe, hoewel hij voor een Tukker best veel praat. Maar het is liefde, de prijs is goed en ook niet onbelangrijk voor mijn ultra flexibele uitstapjes... de levertijd is goed. Voor 11.00 uur gebracht is dezelfde dag weer na 15.00 uur ophalen. Tenminste als je dat met Erik afspreekt. Ideaal en op fiets afstand van mijn huis. Wat het kost? Waxen en slijpen is 25 eurootjes, de eerste belagreparatie 7 euro en alle grote krassen daarna zijn 3 euro. Daarvoor kan ik niet op en neer rijden naar Amsterdam om het door Haas te laten doen. Die tijd kunnen Haas en ik beter in een poedertripje stoppen.
Ik zeg niet dat je nu massaal vanuit het gehele land naar Erik moet komen, maar als je in het Haagse woont dan is onderhoud bij Versus door Erik een goed plan. Of beter een aanradertje. Wat liefde voor de lokale economie en wat liefde voor mijn boards.
Hoe doen jullie het waxen en slijpen? Zelf of laten doen? En als je het laat doen.. waar dan? Heb je nog aanraders?