Mijn eigen Mk. 4 ADCAP supersneeuw-torpedo

Een jaar of drie. Om precies te zijn. Om minder precies te zijn een jaar of zeven geleden. Er broeit zogezegd al even iets in mijn hersenpan. Een heel klein druppeltje van het vraagstuk motivatie ligt er in dat ik zelf iets wil kunnen doen. Van A naar B. Zonder hulp van vliegtuig, trein of auto. Echt op spierkracht. Zweetdruppels inruilen voor mooie of zelf magische meters. Op skis natuurlijk en in de sneeuw, dat spreekt voor zich. Maar een van de kernprincipes is dat ik dingen wil kunnen doen zonder hulp van een strak en zelfs knap geregelde samenleving. Dankzij m’n opleiding weet ik hoe vliegtuigen werken, hoe je een verbrandingsmotor of een dienstregeling verbetert en snel schepen schept. Maar stel nou dat… De samenleving op zwart zou gaan of ik daar een keer even zonder zou willen. Kan ik dan nog veilig, wel en snel van A naar B komen? Op (zelf gemaakte) skis?

Ondertussen staan al een paar jaar lang al mijn spaarcenten, boterhammen met pindakaas, hobbyuurtjes en zomeravonden die ik maar kan missen in de richting van dit doel. Drie jaar geleden heb ik mijn doel geformuleerd maar ging het gewoon niet bij volstrekt gebrek aan alle middelen. Twee jaar geleden had ik een paar noodzakelijke puzzelstukjes wel verzameld, maar was het plan nog steeds een badeend op een schaal van nul tot Bismark. Daarom verklaarde iedereen me ook geheel en al terecht volstrekt voor gek. Maar de droom van het doel dreef me verder op een vlot van zelfbouw. En het slappe stukkie zeil hierboven heeft vier eigenschappen in zich waar ik leven en dood twijfel in terug zie. In je gewone freeride-rugzak is het hebben van een drie-eenheid zo’n vraag die je snel met ja leert beantwoorden. Maar door dromen die er na jaren nog zijn te omarmen zie ik er vier in dat dekzeiltje. Welke vier? Dat mag je me een keer vragen na een dag lekker samen geplankt te hebben ;)

[pmc: Sofia Jannok - Irene]

Mijn eerste retourtje Almere ooit markeert gek genoeg het begin van deze droomrealisatie omdat ik daar voor een appel en een ei (en toch nog wel wat spaargeld) mijn volledig afgeragde en kapotte pulk via-via 2,5e hands over kon nemen van ’t korps mariniers. Het eerste wat je dan nodig hebt is een boormachine-buddy met vaardigheden om alle lego-steentjes uit elkaar te halen en opnieuw te beginnen. Een volgend kernpunt is rip-stop zeil, zeilreparaties en zakkenmontage op verschillende wel(watbeter)doordachtte plekken. In ruil voor een goeie fles schuimend Limburgs bier helpt een Zuid Hollandse vriend met een echte naaimachine een middag mee en je droom neemt vaste vorm aan. Hier vandaan gaat het weer bergop! Verder voege men nog 1 Ivar toe aan het verhaal omdat de tools die je zelf geleend hebt het net niet redden en Ivar een ondergewaardeerde held is als het aankomt op wintersportgerelateerde droomrealisatie.

Op een parallel klusspoor gebeurt er meer. Mijn bijna-budgetloze one-of-a-kind-zelf-afmonteer-tele-schoenen- zijn al lang en breed rond en moeten menig Groenland-expeditie deelnemer doen watertanden. De met de eigen hand omgebouwde mammutbroek waar @cheizz me 2e hands aan heeft geholpen ondergaat een ritsverkortende operatie bij de locale kledingverzetter maar dan kan ik ‘m zelf afmaken tot ‘ie concurreert met de top-of-the-shelf scandi-expeditie broekjes. En dat is denk ik nog een understatement.

[pmc: the Bianca story - dancing people are never wrong]

Op dit punt ben ik weer een winter verder dan ik had willen zijn en ben ik weer een jaar tussen neus en lippen door voor gek verklaard. Maar ik zie ook dat volhouden lijkt te lonen omdat ik wel dichterbij ben dan ik was. En het kan nog steeds niet door gaan. Maar ondertussen heb ik ook een route op papier staan en begint onmogelijk meer en meer op mogelijk te lijken. Wat zijn de grootste minimale afstanden tussen tankstations en dorpswinkeltjes? Hoeveel beren liggen er in dit natuurreservaat in winterslaap? Hoeveel honger heeft een lokale lynx in de eerste week van maart? Zomaar wat twijfel voor ik in slaap val tussen dromen om grote scheepselektromotoren door. Zie ik beren op de weg die anderen niet zien omdat ze er niet zijn? Of zie ik beren op de weg die anderen nooit zullen zien omdat ze er nooit zullen zijn? In de eerste week van maart.

Na een akkefietje met kernprobleem diabetes lees ik in een wachtkamer in ’t westen van ’t land een artikel in en botenblaadje. De zeezeiler aan ’t woord vertelt dat een reis om de wereld in je eentje vooral te doen is omwille van een stuk zelfwaardering. En dat herken ik gek genoeg wel een klein beetje. Alleen is geen doel, zoals liefde bij kan dragen aan een doel, om van A naar B te komen, maar ik weet hoe ik een uitdaging van 4 km. zoals de A en B tussen Helsingör en Helsingborg snel op zou lossen, zonder vliegtuig, trein of auto. En dat begin ik in mezelf te waarderen. Zoals die zeezeiler zijn solo-tocht-ervaring waardeert. Andere mensen beginnen mij, bij hen thuis in de buurt, meer dan 2300 km van mijn bed vandaan, om de weg te vragen omdat ik ‘m door mijn tochtvoorbereidingshuiswerk ondertussen beter ken. Mijn voorbereiding is nog steeds niet klaar maar ik kom merkbaar dichterbij mijn doel.

[pmc: Jan Blomqvist - something says]

Mijn helaas nog steeds niet afgeronde opleiding tot maritiem ingenieur brengt me vanaf een zomerse bruiloft op locatie gek genoeg de waarschijnlijke sleutel tot later succes: een verrassend vakantiebaantje voor een week of vijf. Lekker aluminium verspanen en wetenschap bedrijven. Mooie problemen oplossen. En daarmee verdien ik, hoop ik, de sleutel tot de mogelijkheid van later volgend succes op ski’s. Of een stukje zelfwaardering zoals die zeezeiler in de wachtkamer ’t beschreef. Maar bij thuiskomst heb ik dit ondertussen tegen allemans verwachting in wel weten te waarderen: Een persoonlijke en eigen versie van een ZR. MS. ‘s Mk. 48 ADCAP torpedo. Maar dan met een volstrekt liefdevolle en geweldloze lading van een goeie honderd pond. (En @Willem2k heeft daarmee het dichtstbijzijnde antwoord ;) )

De tocht gaat later deze winter hopelijk lukken in een week of vijf/zes. Vlak onder de poolcirkel. Minus dertig Celsius blijkt proefondervindelijk waarschijnlijker dan ‘uit te sluiten’. En de enige zekerheid die ik tot nu toe heb is dat het allemaal faliekant gaat mislukken. Maar onzekerheid en onwaarschijnlijkheid zijn de brandstof van mijn Mk. 4 supersneeuw-torpedo. Het doel? Zekerheid tijdens uitdagende tochten. Hopelijk nog heel veel mooie tochten ermee in de komende jaren. Omdat het nee zeggen tegen onzekere dingen zekerheid geeft, maar ja zeggen tegen onzekere dingen avontuur. En iets zegt me dat ik daar deze winter een keer ja tegen kan gaan zeggen.