Maar liefst 77 doden vielen er als gevolg van lawines in de Alpen gedurende de winter van 2015-2016. In de statistieken van afgelopen winter zien we veel toerskiers die het slachtoffer werden van lawines, maar ook een opvallende stijging van het aantal alpinisten dat om het leven kwam door lawines.
SNOWvember: investeer in je safety skills
Het is SNOWvember op wePowder. Een maand waarin snow safety centraal staat. Op wePowder vertellen we je namelijk niet alleen waar je de poeder kunt vinden, maar leggen we je ook uit hoe je dit zo veilig mogelijk doet. Omdat we iedereen het beste toewensen geven we je deze hele maand maar liefst 30% korting als je nu start met de Safety Academy. Voor nog geen 42 euro krijg je dan toeging tot het online leerplatform en sturen we je ook nog eens het Safety boek op. Je kunt direct hier starten (het eerste hoofdstuk is gratis). Gebruik onderstaande code en je krijgt direct je 30% korting.
De winter begon laat
Op een winterprikje na in november kwam de winter van 2015-2016 pas laat op gang. Pas vanaf 3 januari 2016 werden de Alpen enigszins wit waarop we direct de eerste lawine slachtoffers zagen. Net als in september en oktober waren dat eerst alpinisten die lang profiteerden van de bijna sneeuwloze Alpen, maar daarna volgden freeriders en toerskiers.
Opvallend veel toeskiers
Maar liefst 64,9% van de slachtoffers was als toerskier onderweg in de bergen. Dat zijn 50 van de 77 slachtoffers die zich op hun vellen ver van de geprepareerde pistes waagden.
Nu was het lange tijd gebruikelijk dat toerskiers in de statistieken vaker voorkomen, maar in de winters van '12-'13 en '13-'14 zagen we een opvallende trendbreuk waarbij we opeens veel meer freeriders in lawines zagen verongelukken ten opzichte van het aantal toerskiers. Die trendbreuk heeft zich niet doorgezet zo lijkt het, want in winter '14-'15 en dus ook winter '15-'16 was 2 van de 3 slachtoffers een toeskier.
Frankrijk blijft het land met de meeste slachtoffers
Frankrijk voert al jaren de ranglijst aan met het aantal wintersporters dat om het leven komt in een lawine.
Afgelopen winter was dat niet anders hoewel de statistieken deze keer wel een toelichting behoeven. De statistieken van Frankrijk vertekenen enigszins omdat van de 26 slachtoffers er maar liefst 9 als alpinist onderweg waren. Dat is maar liefst 35%. Nu zijn er statistici die vinden dat alpinisten niet in deze lijsten moeten staan, maar wij vinden van wel. De scheidslijn tussen alpinisme en ski-mountaineering is de laatste jaren steeds meer aan het verwateren, terwijl de alpine risico’s hetzelfde blijven.
Morgen duik ik nog wat verder de statistieken in.
Reacties
Wanneer ben je een toerskier in deze statistieken?
Het zure is, dat de elementaire reductie methode voor pak em beet 90% van de slachtoffers genoeg zou zijn geweest, paar uitzonderingen daargelaten. Ook zie ik veel Noord exposities voorbij komen…
@@ijsbeer, je bent een toerskier als de lokale autoriteiten dit ook zo benoemen. In de regel ben je dan een heel eind van de liftinfrastructuur van de skigebieden verwijderd en ben je onderweg met skitoer equipment of een splitboard.
@@AvdL Ja, dat is al jaren zo. Een overgrote meerderheid is in te steil terrein onderweg. Wat mij intrigeert is de vraag of men onbewust danwel bewust de elementaire reductiemethode genegeerd heeft. Kende men de methode niet, of dacht men om wat voor reden dan ook dat het wel kon.
Ik heb het idee dat in grote gebieden (Verbier, Andermatt etc) waar veel freeriders vechten om elke poederbocht, de elementaire reductiemethode gewoon in de wind wordt geslagen vanwege de geduchte Pure Poederstress. Er zijn zoveel anderen en die zijn allemaal concurrent. (Of worden zo gezien) De eerste moeten zijn. De stoerste willen zijn. Want: Het gaat al zo lang zo goed. Nee, alles ligt vandaag supervast, dat kan ook nog wel. Snel, voordat de anderen hem afstrepen. Ik ken er nog een, heb hier vorige week ook probleemloos geskied. Dan kom je van vielbefahren terrein waar heel veel goed gaat in niet vielbefahren terecht en dan luistert het opeens wel nauw. Dat soort dingen misschien? Ook al verwacht ik dat gedrag veel minder van tourskieers.
Wie weet heeft de groeiende populariteit van het touren er ook mee te maken. Sommige tourroutes zijn in het weekend zo druk, het zijn bijna pistes…
Misschien ook het te positief inschatten van steilheid in sommige gevallen?
@@Dutchess; Poederstress bestaat al twee jaar niet meer in Verbier/Andermatt! Daar is Zwitserland te duur voor geworden (klein voordeel van de daling van de €uro, want Zwitserland is niet duurder geworden, maar de €uro onderuitgezakt)! Daarnaast gebeuren er relatief gezien weinig ongelukken in deze gebieden voor het aantal skiërs wat er buiten de gemarkeerde pistes aan de gang is. Op het kaartje hierboven zijn er helemaal geen ongelukken te vinden in die gebieden! Dus misschien weten die lui wel wat ze doen… misschien?!
En inderdaad… het NIET in kunnen schatten van steilheid!
@@MeteoMorris Dat is inderdaad een goede vraag. In de Academy staat ook zoiets als: Zie jij wat er plaats vind, of wat je wil zien? Daar komt de factor mens weer boven.
@@Kanski Er zijn tegenwoordig zoveel mogelijkheden om je voor te bereiden… Zeker voor Zwitserland is er een prachtige kaart. Maar dan moet je dat wel doen, voor verschillende scenario’s…
Toch maar vaker naar CH dan as seizoen :-)
@@kanski Ik heb nergens gezegd dat de mensen in of niet in deze statistieken niet weten wat ze doen.
Het valt mij op (Bij mezelf ook!) dat juist ONDANKS de cursus(sen) en de voorbereiding poederstress nog steeds toe kan slaan. Dat ondanks dat iedereen het lb gelezen heeft, er toch nog voor te steile hellingen gekozen kan worden. Dat je jezelf toch kan opjagen omdat je zo graag die poederbocht nog hebben wilt.
Ik zal niet gauw zeggen dat een lawinesclachtoffer niet wist wat h(z)ij deed, en wel hierom: Ik weet dat ikzelf niet voldoende weet wat ik doe! Ik heb de theoriecursussen gevolgd en maar één praktijkcursus, wat niet veel is, en ben dus voortdurend onzeker over mijn beslissingen en bevraag mezelf dus ook altijd. Mijn bergervaring is niet groot. Ook dat weet ik.
Blijft de vraag, zoals hierboven in deze thread gesteld, als inderdaad de elementaire reductie methode afdoende zou moeten zijn geweest om mensen van desbetreffende helling te houden, wat is er dan gebeurd waardoor dat toch niet is gedaan? Hoe werkt dat? Hoe gaat dat dan, in de hoofden? Ik kan alleen maar voor mijn eigen hoofd spreken en I can tell you: its often a mess in there!
Bij de volgende praktijkcursus die ik doe mag je me helemaal op de pijnbank leggen Sander. Echt. Als ik er maar van leer.
“Tourskiërs”, freeriders op vellen in de klim (tijdens het stijgen) zijn vaak lang in de gevarenzone! Goede spooraanleg en terreinkeuze met voldoende grote onderlinge afstanden om het sneeuwdek niet teveel te belasten op een zelfde punt zijn van cruciaal belang. Daarnaast ook de “poederstress” van het niet kunnen wachten met in de auto springen en de vellen onderbinden tot verse lagen ietwat gesetteld zijn.
De poederstress in de hellingen waarbij iedereen over elkaar heen valt om de eerste bocht te maken, dat zijn vaak viel befahren hellingen… maar daardoor niet geheel ongevaarlijk natuurlijk en zeker niet te onderschatten met kritische Neuschneemenge! Maar daar gaat het relatief gezien weinig fout!
Waar gaat het wel veel fout;
Veel tourskiërs worden tijdens het stijgen verrast. Dit omdat ze geen notie hebben wat hun aanwezigheid in het terrein op grote afstand voor gevolg heeft. De trillingen van stap worden in een stufe 3 situatie makkelijk doorgegeven over honderden meters. Ook als je rustig aan het stijgen bent in 30° steil terrein.
Zelf heb ik meegemaakt dat Manon en ik in een stufe 3 situatie een bepaalde kom afdaalde waarna we tot stilstand kwamen op de safety spot (mooie vlakke heuvel in het midden van de kom) en daarna alle tegenovergelegen hellingen (zuid-oost) naar beneden kwamen! Toch echt op 300m afstand door onze aanwezigheid! Het kwam niet bij ons in de buurt, maar was toch indrukwekkend dat wij op zo’n afstand die impact hadden op de helling. Overigens, de noord helling die wij net geskied hadden bleef er mooi in zitten.
Dit is niet uit de boeken te leren en vergt ervaring. Maar zoals Dutchess aangeeft is het heel goed om je eigen kennis altijd nogmaals onder de loep te leggen. Zo doe ik dat ook! Altijd de vraag aan het einde van het traject; oké! En wat als ik dadelijk naar beneden ga en er gebeurd wel iets… waar heb ik een steek laten vallen, wat heb ik over het hoofd gezien?!
En inderdaad, vaak veel te steile hellingen rijden voor de heersende lawine stufe. En dit heeft te maken mijn inziens dat veel freeriders niet voldoende hellingen kunnen inschatten op hun steilheid!