PA#6: Klein maar fijn in Oberstaufen

Als de kerstvakantie op zijn eind loopt en de het equilibrium tussen de twee grote wintervakanties aanbreekt, dan start een van onze favoriete periodes in het seizoen: januari. De tijd om naar Japan te gaan of om te genieten van alles wat onze eigen Alpen je kunnen voorschotelen. Op veel plekken ligt al een base, de zon staat nog laag en je mag bij een goede depressie met een lage sneeuwgrens ook weer treeruns meenemen in het te rijden terrein. Eigenlijk is januari een te gekke freeridemaand en als je niet in Japan bent is het misschien wel een van de beste maanden van het seizoen.

Stoke

Dus toen PA#6 zich op de kaarten begon af te tekenen kon de januaristoke beginnen. Eerst nog naar OutdoorXL in Barendrecht om de laatste voorbereidingen te treffen, zoals het ABS patroon wisselen en de Armada Bubba's ophalen na het onderhoud. Gaaf om te zien dat Jack van Nunen daar nu in z'n tweede winter een echte dikke shop runt, waar je terecht kunt voor het allerbeste tourmateriaal (van lekker lang lopen naar een lauw topje tot serieus freetour spul) en een breed assortiment van dikke bakken. Een koffie en twee uur lullen over spullen en de G3 ION verder was de stoke zo hoog dat je eigenlijk direct door zou willen rijden naar de Alpen. Thuis nog even snel de bindingen overzetten op de Bubba's, want het zou diep gaan worden!

Sorry, Herr Baum

Door januaridrukte op het werk konden we pas laat vertrekken en pikten we Floris om 18 uur op en kon de trip beginnen. Een noordweststau zorgt ervoor dat je niet zo ver hoeft te rijden om poeder te scoren, maar de kans dat je met het front meerijdt is wel een stuk groter. Dus na een winterse rit met veel sneeuw stapten we om twee uur een bizar depressief ogend 14 etages tellend hotel in downtown Kempten binnen. Mega grote kamers, maar bijna Oost-Duits gemeubileerd, waarvan de helft inmiddels omgebouwd was tot senioren woningen gezien het aantal rollators op de gang. In de dropbox vonden we twee sleutels waarvan er maar een onze naam had (we hadden toch echt 2 kamers gereserveerd), dus op goed gelukt sleutel twee ook maar meegenomen waarbij Floris de hele nacht de angst had dat Herr Baum toch z'n kamer kwam opeisen. Een perfect begin van de trip dus.

Keuzes

Een paar uur slaap en een verrassend goed ontbijt verder waren we op weg naar een oude en vertrouwde one lift wonder. Na een goed uur wachten (gelukkig binnen) kwam daar toch een teleurstellende mededeling: Heute Kein Betrieb. Dus alles weer in de wagen en vol gas naar ons alternatief net over de grens in Vorarlberg. Iets te volgas want na een kilometer of 15 loopt een van de Maggitrak sneeuwkettingen van een van de voorwielen, twee andere freeriders die achter ons rijden en gelukkig afstand houden stoppen ons met lichtsignalen en weten ons te vertellen dat we de andere ketting waarschijnlijk al veel eerder verloren hebben. Nu moeten we kiezen, nog 40 minuten verliezen en terugrijden om de ketting te zoeken, of de gok nemen dat iemand hem even over een paaltje legt en poeder rijden. We kiezen voor optie twee.

Steeds dieper

Het wordt een klassieke Nordstau dag. Zo'n dag die steeds dieper wordt, terwijl je de kou in je gezicht voelt en je het liefste de hele dag tussen de bomen blijft. Waar het tijdens de eerste runs soms nog wat voorzichtig rijden is tussen de bomen, kun je tijdens onze laatste runs vol gas overal doorheen knallen. Dan maakt die whiteout, die koude striemende wind en de intense kou niks uit. De eerste treeruns van dit seizoen zijn een feit!

Karmapunten

We besluiten in Duitsland te overnachten en al onze karmapunten in te zetten op zoek naar de verloren sneeuwketting. We hebben een vermoeden waar hij er af gelopen zou kunnen zijn (Maggitraks leg je niet vast achter de wielkast en ondanks dat ze compatibel zouden moet zijn met m'n nieuwe wagen hebben we ze denk ik niet straks genoeg gezet). In eerste instantie vinden we niks, maar als we doordat er iemand achter ons zit iets verder doorrijden om een U turn maken bij een busstop spot Floris daar onze ketting aan een hek. Niet normaal, wat een mazzel! Deze dag was al te gek, maar kan nu helemaal niet meer stuk!

Jackpot

Na een lange nacht gaan we voor een revanche in de Allgau en dit keer hebben we de jackpot. De vrouw die de kassa bemand begroet ons mega vriendelijk als we weer binnenvallen voor een first chair en stelt ons direct gerust: ze gaan open, maar niet voordat we getekend hebben dat ze vandaag geen pistes prepareren. Nou, vooruit dan maar!

Op deze manier rijden we twee dagen diepe mellow poeder zonder al te veel concurrentie en zonder ons boven de 1800m/boomgrens te begeven, de winter lijkt echt begonnen!