Op poedertrip naar Courmayeur? Zo simpel is het.

De winter van 2016-2017 is een vreemde eend in mijn freeride carrière. De magere sneeuwcondities in de Alpen zorgden ervoor dat er door mij in november en december geen sporen in de poeder zijn getrokken. Alle hoop was dan ook gevestigd op een poederrijk 2017. Op 12 januari staat een dikke Nordstau op de kaarten en PA6 belooft een feestje te gaan worden. Ik was net bezig om samen met mijn freeride maten een trip te plannen toen ik het verschrikkelijke nieuws hoorde dat mijn vader getroffen was door een herseninfarct. Toen ik de telefoon neerlegde was het net alsof een lawine de vaste grond onder me wegvaagde. Terwijl ik in het ziekenhuis zat en de hand vasthield van de man die mij zo’n beetje alles heeft geleerd en meegegeven in het leven, vielen er dikke pakken sneeuw in de Nordstaugebieden. Een paar weken later krabbelde mijn vader weer langzaam op en werd het tijd om wat afleiding in de bergen te gaan zoeken.

Begin februari koersen een aantal stormen richting de Alpen. Na het bericht van Morris “The chase is on” check ik de lawineberichten, de webcams, de sneeuwhoogten en kom al snel tot de conclusie dat daar waar de minste base ligt de meeste sneeuw gaat vallen. Timing is de sleutel van een goede poedertrip en na wat app contact met Morris besluiten Marcel en ik zaterdagavond 4 februari naar Courmayeur te rijden. Rondom de Mont Blanc wordt een meter sneeuw verwacht en daar moeten we zijn! De reis van ongeveer 10 uur verloopt vlotjes. Om geen euro te veel uit te geven reizen we door Duitsland en zien we de eerste sneeuw (20 cm) op de route de Forclaz van Martigny naar Chamonix. Het is diep in de nacht en over een witte weg rijden we naar de Mont Blanc tunnel. Aan de Italiaanse kant is de Aosta vallei wit tot in het dal, maar het sneeuwt niet. Rond 5 uur arriveren we in Courmayeur en gooien we de stoelen van de Superb achterover voor een serieuze nachtrust in de parkeergarage. Een goedkoper hotel ga je in heel Courmayeur niet vinden.

Met een lichte jetlag staan we first chair bij de Dolonne. Dr. Wax heeft onze boardjes weer lekker verwend en we staan te trappelen om de berg op te gaan. Het sneeuwt als een malle en om nog enigszins zicht te hebben besluiten we zo snel mogelijk de bossen rondom de “Gabba” op te zoeken. Het pericolo valanghe waarschuwt voor lawinegevaar 4 en de topliften zijn dan ook gesloten. PA7 is AAN!

Om de spiertjes op te warmen en de kwaliteit van de sneeuw te voelen maken we eerst 2 afdalingen over de piste. In no time is er al 20 cm vers op de piste gevallen en vandaag belooft een dikke poederdag te worden. De Pisteurs Sécouriste zijn flink aan de gang om het gebied veilig te stellen van lawines. Tot drie keer toe horen we een gigantische knal, gevolgd door een geluid dat je het best kan omschrijven als een langdurig onweer…… een lawine! Alle zintuigen zijn geprikkeld en we zijn meer dan gewaarschuwd. Voor we het Larix bos induiken graaf ik een proefsleufje en zie dat de verse laag vers met de dag ervoor al 50 cm bedraagt. In no-mans-land rippen we het bos in de nabijheid van “de Gabba”. In het bos worden je technische skills als boarder zwaar op de proef gesteld. Heb je onvoldoende snelheid dan kun je lopen, ga je te snel loop je zo het risico om een cliff over het hoofd te zien. Na een uur of 11 arriveren de eerste poeder metgezellen en wordt het langzaam drukker. Verrassend veel Britten, maar ook Fransen sluiten aan in de rij bij de lift. Aanvankelijk gaat het er nog gemoedelijk aan toe, maar naar verloop van tijd begint de poederstress toe te slaan. Na het middaguur zien we hele drommen skiërs de traverse induiken richting Val Veny. Ze traverseren de Cresta d’Arp en schijnen geen oog te hebben voor de helling met verse puf die boven hun “hangt”. Gezien het lawinegevaar lijkt mij deze onderneming een no-go, maar niemand schijnt zich iets van de situatie aan te trekken.

Om aan de poederstress te ontsnappen, besluiten wij het verderop te gaan zoeken. Met behulp van de wepowder app vinden we de Valle Dolonne. Je komt daar door de sleeplift “Le Greye” te nemen en boven links uit te stappen. De Dollone is een mooie freerideroute die begint met een kleine traverse vanaf de Col Checrouit (2301mtr). Een waarschuwing is op zijn plaats. Het dal loopt in een trechter en bij de instap bedraagt het maximaal hellingspercentage 35 graden. We omzeilen het steile gedeelte door wat verder te traverseren en het couloir links van ons te laten liggen. Er staan niet veel sporen en de sneeuw is zeker kniediep. We kiezen een zeer defensieve lijn en tijdens de afdaling bespreken telkens onze escapes. Onderweg zien we dat er op de zuidoost flank van de helling een middelgrote lawine is losgekomen. De lawinekegel is nog vers, maar een snelle check met mijn pieper laat gelukkig geen burials zien. We vervolgen onze route door open terrein en trekken diepe geulen in de verse pow. BIG FUN!! Wat verder naar beneden komen alle sporen samen en begint een lang kluunpad door het geuldal. Het dalletje ligt bezaaid met rotsen en omgevallen bomen. Het sneeuwdek wordt steeds dunner en het is duidelijk dit dal 2 dagen geleden groen was. Uiteindelijk bereiken we de piste en de rest van de middag brengen we door in het bos onder de Bertolini. Het bos bestaat uit Sparren en Larixen en heeft een dichte onder begroeiing. Zijn je snowboardskills wat minder adviseer ik je hier weg te blijven. Na een korte hike komen we bij de Zerotta uit en is het de hoogste tijd om af te dalen naar Courmayeur.

Moe maar zeer voldaan kiezen we een lokale pizzeria waar we ons tegoed doen aan het lekkere Italiaanse eten. Het restaurant is gevuld met een groep Franse freeriders die als vrienden onder elkaar de dag met wijn en kaas afsluiten. Het is altijd goed om te constateren dat je aan de goede kant van de berg zit ;).

Tijdens het eten slingeren we de Wifi aan en bepalen ons strijdplan voor de komende dagen. De weersvoorspellingen zijn net zo complex als de lawine situatie en dus is het even de vraag waar we naar toe gaan. La Thuile en La Rosiere liggen om de hoek maar we vragen ons af of daar net zoveel sneeuw is gevallen als in Courmayeur. Vandaag heeft het de hele dag gesneeuwd en is er 40 cm verse sneeuw bijgevallen. Alles in het zicht van de lift is al getrashed, dus het zal echt op moeten klaren willen we verse sporen trekken. De vooruitzichten zijn dat het maandagochtend opklaart gevolgd door lichte sneeuw in de middag. We nemen de gok en blijven in Courmayeur.

De volgende ochtend schuiven de gordijnen open en zien we de top van de Mont Blanc omringd door wat witte onschuldige wolkjes. Wat een fantastisch uitzicht! Na een stevig ontbijt zijn we vroeg op pad. We rippen het bos van de Peindeint en zien dat de skyway op de Punta Helbronner open gaat. Bij de lift aangekomen trekt het toch een beetje dicht en we besluiten niet omhoog te gaan. Ondertussen gaat ook de Youla open en deze ligt vol in de zon. Op wepowder hebben we een mooie route gezien die parallel ligt aan de vallei die we de dag ervoor hebben gereden. De capaciteit van de Youla is echt beroerd. Er staat een flinke rij en we moeten 3 cabines wachten voor we aan de beurt zijn. Ondertussen hebben we mooi de tijd om ons te vergapen aan het materiaal wat de berg op gaat, dikke latten, vette poederboards en peperdure outfits. De reis naar de top is echt een giller. In een oude krakkemikkelige cabine worden we als sardines tegen elkaar gepropt en volgt de reis naar de Arp 2755 mtr. Boven genieten we een moment van het fantastische uitzicht. De meeste freeriders gaan rechts de traverse in richting Val Veny, maar wij gaan links richting Vallone Arpetta.

De vallei recht voor ons komt uit in La Thuile maar er staat geen enkel spoor en de ingang naar de afdaling lijkt me voor boarders te vlak. Zonder splitboard en-of stokken een kansloze missie. We nemen de tijd om ons goed te oriënteren. We spreken een local die ons nog wat tips geeft waarna we aan de avontuurlijke afdaling gaan beginnen. Om in de Vallone Arpette te komen moet je eerst een zuidhelling traverseren. Onze voorgangers hebben deze helling al in zijn geheel tot aan de oude sneeuwlaag losgetrapt. Zonder kleerscheuren stappen we circa 100 meter lager de vallei in. Er staan ongeveer 40 sporen en de meeste gaan midden door de vallei. Gezien de lawinesituatie logisch want in de tijd dat ik sta te kijken gaan er zowel op de zuid- als de noordhelling 3 spontane lawines los. De vallei zelf ligt buiten het bereik van de lawinekegels en we cruisen heel relaxt door de diepe puf.

Tussen de bomen begint het echte feest. We droppen wat pillows en trekken diepe sporen in de pow. (foto) PA7 heeft het terrein in een ware speeltuin omgetoverd. We vinden een klein onverspoord geultje dat mijn hart als skater en surfer sneller doet slaan. Back en frontside ram ik mijn Burton Cheetah tegen de volgesneeuwde wanden en elke bocht raak ik de lip hard! In 1 ruk rag ik de hele vallei in stukken en voldaan kijk ik omhoog naar de handtekening die ik in de diepe sneeuw heb achtergelaten. Paddy was here! Na het geultje volgen we een traverse die ons zonder al teveel moeite weer netjes bij de piste brengt. Ga je verder door de vallei naar beneden dan heb je geen aansluiting meer naar het gebied en kun je waarschijnlijk lopen of de bus terug pakken. Be aware!

Na het boarden scoren we een hoogtekaarten en gaan weer naar onze favoriete pizzeria. De ober is ook een freerider en is inmiddels gewend aan de telefoons, laptop en kaarten op onze tafel. De pizza’s worden er met een dikke smile handig omheen geserveerd. Als we de weersverwachting voor morgen bekijken worden we niet enthousiast. Een licht warmte front trekt vanuit het westen over de Alpen en zal bovenin lichte sneeuw brengen. Na de perfecte dag van vandaag willen we meer poeder en hebben we geen zin oom naar huis te gaan. We besluiten in Courmayeur te blijven en we duimen dat de sneeuw wegblijft en de temperaturen niet te hoog worden.

De dag erna worden de gordijnen voorzichtig aan de kant geschoven en zien we de top van de Monte Bianco in wolken gehuld. Bij de Dolonne is de temp op 1200 meter precies 0 graden. In het oosten schijnt de zon en we besluiten om asap te ontbijten en nogmaals de Vallone Arpetta te doen. We staan als eerste bij de toplift die nog niet in bedrijf is. Na een poosje krijgen we te horen dat er een technisch mankement is en dat de lift niet zal gaan draaien. Plan B is het afdalen tussen een rotspartij onder de Youla, maar als we op de rand zitten zien we dat de ingang heel erg smal is en onze voorgangers de sneeuw weg hebben geschoven.

Inmiddels is een groep Deense snowboarders aangeschoven, maar we weten hen de afdaling uit het hoofd te praten. We gaan om de rotspartij heen waar nog een poederveldje naar de Gabba klaar ligt om te rippen. Er staan al wat sporen in de helling maar daar ploegt mijn Flagship dwars doorheen. Van beneden af gezien lijkt het couloirtje te doen, maar ik denk dat we toch de juiste beslissing hebben genomen. In het bos schudden we onze Deense collega’s af… sorry guys’… en zien dat de toplift nu wel draait. We gaan snel naar boven en gaan weer links af richting de Arpetta.

Inmiddels is wat hoge bewolking binnen geschoven, maar de zon schijnt er nog steeds vol gas doorheen. Vanuit het westen wordt het wel grijzer maar mijn inschatting is dat het warmte front pas later in de middag Courmayeur zal bereiken. I love it when a plans comes together :) Boven op de top staat een Italiaanse skileraar in zijn Armani skioutfit een groepje leerlingen uit te leggen hoe je moet sonderen. We zijn getuige van een ongelukkig youtube instructiefilmpje “snowsafety voor dummies”. Maar goed, we concentreren ons op onze eigen veiligheid want vandaag is de zuidhelling een blok ijs geworden. De Arpetta lijkt niet zo’n populaire afdaling want er staan nauwelijks meer sporen dan de dag ervoor.
Vlak voordat we bij het bos aankomen gaan we rechts af richting de noordflank van de helling. Op een strategisch punt kijken we in de afdaling de ingang naar het dal is in ieder geval steiler dan 30 graden en op de noordflank zijn al verschillende plaatlawines losgekomen. We lopen een stukje terug terug en we pakken dezelfde route als de dag ervoor. We genieten van de rust en draaien onze bochten en droppen af en toe een pillow. De schaduwhellingen zijn nog steeds heerlijk, maar op de zuidhelling is de temperatuurstijging al flink merkbaar. Op 1700 meter zien we de restanten van een lawine veroorzaakt door een skiër. Zo aan het spoor te zien is hij uit de lawinebaan geskied, waarna de complete helling naar beneden is geschoven. Ook op deze hoogte blijft het tussen de bomen nog steeds oppassen! Vlak voor het bos dichter wordt traverseren weer naar de piste. Het is inmiddels al na twaalven en de temperatuur loopt op naar + 6 graden op 1200 meter. We hebben het warm, het lichaam is moe en versleten, maar het hoofd zit vol met mooie gedachten. We verkopen onze liftpassen en gaan met een dikke smile op ons gezicht naar huis.

De terugreis rijden we weer over de D1506 richting Martigny. Argentiere en Vallorcine liggen er prachtig bij. De temperatuur aan deze kant van de Mont Blanc is duidelijk lager dan Courmayeur en er ligt flink sneeuw op de berg. De verleiding is groot, maar we laten de poeder voor deze keer liggen ………… Ter hoogte van Lac Leman valt de eerste sneeuw…. op 500 meter. Onze gedachten dwalen af naar de wepowderaars die morgen Engelberg gaan ontmaagden……

Stay Tuned

Paddy en Marcello