Tripreport - Zondagochtend

Na, ver buiten de Randstad, in een stadje aan de voet van wat bergen een dag lang mee te hebben geholpen met een verhuizing, koelkastgesjouw, steekwagentjesgesteek en kookplaathandel, staat er op zondagochtend een tripje op de planning. Nieuw gelijmde vellen uitproberen, een top-secret heuvel buiten de stad (aåa) a 634 hm opvellen door een beetje bos en wat struikjes, en dan lekker naar beneden dansen.

Met een verse groepsgenoot heb je de avond ervoor wat olifanten-oren uitgelegd en stel je een pieper-oefeningetje voor. De twee echte locals in de groep leggen hun piepers ergens weg in de verse sneeuw en als enthousiast voorbeeld spring ik het oefenveld in, na de rest te hebben opgedragen hun piepers uit- of op zoeken te zetten. Twee minuten later heb ik een pieper uit 10 centimeter vers poeder gegraven en slaat de schrik me om ’t hart: 50 centimeter onder de pieper loopt een beekje en m’n schoenen lopen VOL met ijskoud water…

Een geleend paar, maar ook direct doorweekte, sokken en een iets te lage bloedglucosewaarde later hebben de verse groepsgenoten de piepers ook uitgegraven en zijn we echt onderweg. Naar boven komen we enthousiast afdalende locals tegen (lees grote glimlachen, wat gejoel en sprongetjes tot 2 meter hoog) en verbazen we ons over de sneeuw: In het terrein lijkt geen sprake van de verwaaide sneeuw waar het lawinebericht met stufe twee voor waarschuwde, maar nemen we een goeie 15-20 centimeter vers waar op een prima onderlaag.

Na anderhalf uur trek je boven aangekomen een warm jasje aan, eet je een boterham en drink je wat zoets. Je pakt je vellen in en verbaast je dat de lijm zijn werk doet, maar een van de tail-bandjes onderweg spontaan is afgebroken. Nouja! … Goed… Nog steeds natte en koude voeten, maar die afdaling zag er feestelijk uit: Pof in speels terrein en hier en daar wat struikjes die zicht bieden in de white-out-conditie die eigenlijk de hele tijd vers blijft leveren á lá februaridump.

De laatste local hangt nog een lamp aan d’r helm, maar dan is het aan! De beginner heeft ’t moeilijk met melkzuur in haar eerste poeder-doop, maar ik dans er achteraan. Eerst voorzichtig en zachtjes als in een jaren 50 zwart-wit film door een open veld met alle kleuren white-out-wit, maar als er dan wat meer struikjes en bulten voorbij komen is het feest: Van die iets te hoge bulten waar je dan weer omheen-, dan weer overheen rolt tot een paar decimeter vers aan de zijkant van het pad waar de berkjes net lekker uit elkaar zijn gegroeid. Heerlijk hangen en je benen onder je door laten schuiven. AAN!

Tegen de tijd dat ik aan het begin van het bospad wacht op een van de nieuwelingen en de lamp van de local verderop in het bos zie wachten haal ik diep adem. Drie graden onder nul. Sneeuwt nog steeds. De ervaren locals vellen nog een stukkie terug omhoog, maar ik mik op warme schoenen in de auto. En ik kijk terug. Op het beste halve uurtje dat ik dit jaar heb beleefd. Op een laf heuveltje met 500 hoogtemeters en veel matig materiaal aan ’t eind van z’n levensduur. Maar ik heb gekozen. En een half uur lang stond, danste en vloog ik in-, door- en over poeder.

Stel het je voor…