Hoe drop je een cliff? Of in normaal Nederlands ‘hoe spring je van een rots?’. Het lijkt zo simpel en als je de aanwijzigingen van Xavier de le Rue volgt wordt het na veel oefenen ook simpel. Belangrijkste les: snelheid is je vriend. Of zoals mijn poedermaten altijd zeggen ‘Gas is alles’
Oh ja, begin klein en liefst in terrein zonder consequenties. Een mooie pillow of een kleine rots in verder open terrein waar niet veel kan gebeuren is een prima start. Waarbij een steile landing beter is dan een vlakke landing. Heb jij nog tips? Drop ze hieronder. Succes!
Reacties
Ik ben meestal toch meer van het heel laf er naar toe sliden en dan pas laten gaan:) Maar ik zal de tips in mn achterhoofd houden!
Echt klein beginnen ja. En dan onder aan een lekker ‘knollenveld’ een keer concluderen dat de knollen toch wel meer dan een meter waren. @@TuurK , jij formuleerde dit toch als ‘bij twijfel gas geven’?
Inderdaad! Wijlen Colin McRae zei al:
“when in doubt, flat out!”.
De tip van de dag is denk ik toch wel: nobody ever got hurt in the air
En als toevoeging dat je bij de landing toch wel aardig naar de klote kunt gaan? ;)
Het stuk in de lucht vrees ik niet zo. De landing des te meer. Dat houdt mij tegen in ieder geval.
Het stuk in de lucht vrees ik niet zo. De landing des te meer. Dat houdt mij tegen in ieder geval.
Cheizz op 25 jan 2018 13:38
@@Cheizz Een dag niet gevallen is een dag niet geleerd…
En…
Rule #1: Dont be a pussy!
Rule #2: Always stick to rule #1
Mijn eerste ervaringen met springen dateren van voor de SnowParks op de natuurlijke schansen naast de pistes.
Bijzondere bijkomstigheid, ik sprong destijds zonder helm of bescherming, dat was toen niet gebruikelijk. Daardoor ging je pas een stapje verder als je iets echt onder controle leek te hebben…
Je bent jong en… Daar ben ik toen door schade en schande achter een aantal dingen gekomen.
Ten eerste dat de sneeuw op de afzetplek van belang is.
Je ziet een mooie schans, gaat in de versnelling, komt in een kommetje en zakt tot je knieën in de sneeuw. Als er dan al een sprong uit kwam was dat zonder ski’s, omdat die stil stonden en je bindingen hun werk deden. Of je kwam niet zover als je dacht te zullen komen en raakte nog een rots of andere ellende.
En vervolgens was je een middag bezig met rondstampen in en rond het gemaakte gat om er weer iets van een schans van te maken.
De sneeuw op de landingsplek is om dezelfde reden net zo belangrijk. Ook hier heb ik menig (naar ik dacht mooie sprong) om zeep geholpen door tot mijn knieën in te vlakke sneeuw te belanden, waarna mijn bindingen zorgden voor het soort face-shot waar je niet op zat te wachten.
Het materiaal was hierbij ook een factor. Mijn tandenstokers destijds hadden wel 2 meter lengte, maar absoluut geen breedte en dus 0 draagvermogen. Met het huidige materiaal zit je met poeder duidelijk beter, maar ook daar merk ik dat het goed is om voldoende rekening te houden met je draagvermogen. Dit is goed te testen door eerst eens op en neer verend door het terrein te gaan en te kijken bij welke druk je ski’s al hun snelheid verliezen.
Vergeet niet dat je bij sprongen een veelvoud van je eigen gewicht in de sneeuw gaat duwen en zelfs poederbakken dan heel smal kunnen lijken…
Goed, de eerste pogingen gingen zonder fysieke schade, buiten de pistes viel je toen redelijk zacht. Vooral veel sneeuw in je ondergoed…
Het SnowPark was daarna een leuke plek om het luchtgevoel te oefenen, maar het verkeerd neerkomen was daar duidelijk minder prettig door de harde ondergrond. Je voelde ieder foutje.
De kleine schansen waren overzichtelijk, bij de grotere schansen was soms niet goed te zien of er iemand op de landingshelling zat. Of lag. Het kan best wat tijd kosten om al je materiaal te verzamelen na een mislukte sprong…
Grootste tip is voor mij dan ook om een extra paar ogen bij je te hebben als de situatie onoverzichtelijk is. Spreek duidelijke signalen af, zodat je elkaar kunt laten weten of de helling vrij is.
En zorg dat je precies weet hoe de hele helling erbij ligt. Als je al in de lucht hangt is het niet fijn om een vervelende verrassing aan te zien komen.
Zelf heb ik nooit zo heel gek gedaan met sprongen. Wel vrij hoog in het SnowPark, maar alles rechtop (schijnt old-school te heten). Daarvoor was de balans essentieel. Achterop landen was de rest van de week heel zere tenen, achterhoofd of knieën hebben. Als je geluk had. Hoe steiler de schans, des te meer ontspanning ik in de laatste seconden voor de afzet zocht door een klein beetje op en neer te veren, zodat ik recht boven mijn ski’s stond.
Vooral op steile schansen zie je de enthousiaste beginner nogal eens achterop hangend zijn ellende tegemoet gaan.
Als je goed in de lucht hangt is het neerkomen eigenlijk geen probleem. Dan volgenden mijn ski’s de helling, zoals ook de skispringers landen. Dat kan je volgens mij alleen maar bereiken door heel veel te oefenen op de kleinere sprongen voor je de grotere gaat proberen.
Mijn eerste ervaring op een grote schans was behoorlijk indrukwekkend, ik voelde me gelanceerd. Gelukkig wist ik toen hoe mijn balans zou moeten voelen.
Snelheid is, met name op de grotere “tafel”-schansen, heel erg belangrijk. Je wilt absoluut niet op het vlakke gedeelte tussen de schans en de landingszone terecht komen. Als je de snelheid die nodig is om daaroverheen te vliegen niet aan kunt moet je het niet proberen. Kijk naar anderen, waar ze starten met de aanloop, hoe snel ze van de schans komen, waar ze dan landen. En pas daar je eigen aanloop op aan.
Houd ook rekening met je materiaal. Goed waxen kan het verschil maken tussen succes en crashen. Als je belag in het SnowPark ook voor andere tricks gebruikt wordt kan dat je aanloopsnelheid heel nadelig beïnvloeden.
In het terrein doe ik nu vrij rustig aan. Hier en daar nog een klein sprongetje in vlakker terrein. Dat is vooral om de impact op de sneeuw zo klein mogelijk te houden en geen lawines te veroorzaken. Een FWT zit er voor mij toch niet in, dat laat ik lekker aan anderen over…
Een laatste tip nog…
Zoals al blijkt uit mijn verhaal ben ik skiër. En dat is relevant voor sprongen. Toen ik op een snowboard ging staan viel me namelijk op hoe makkelijk je daarmee kunt springen. Op een vlakke piste (dus zonder schans) kwam ik een halve meter los. Dat was me met ski’s nooit gelukt, omdat je dan niet met je tenen af kunt zetten. (De uitdaging voor springen met snowboard vond ik het verkanten op hardere sneeuw rond afzet en landing, maar daar moeten snowboarders zich maar over uitspreken.)
Mijn ervaring is dat een te stugge schoen dan nadelig kan zijn, omdat het daarmee lastiger is die ontspannen balans te vinden in het doorveren die ik gebruik vlak voor ik de lucht in ga. Dat kan voor iedereen anders zijn, maar ik houd daarom van een iets soepeler schoen. Als ik alles goed doe en recht op mijn ski’s sta en land heb ik namelijk ook geen extreme ondersteuning van mijn schoenen nodig.
Als sportfysiotherapeut bekijk ik het graag ook biomechanisch en wat dan het belangrijkste is bij springen is voor een goed landing, gewicht centraal boven de ski’s houden en vooral na eerste contact met de sneeuw direct inveren in de knieen om de compressiekracht in je knie/ heup/enkelgewrichten gelijk te absorberen zodat je geen kraakbeenschade krijgt.
Mijn credo… vliegen doet geen pijn.
En af en toe wat meer gas geven dan je gewend bent op een kleine kicker/ cliff. Dan spring je verder dan je denkt. En ga je weer vrolijk verder, om in de volgende afdaling nog harder over dezelfde cliff te gaan.
Of eerst even om het hoekje kijken, dan een paar stappen terug en GAS. Weet je iig wat je te wachten staat.