Sprookjes jagen of op avontuur?

Tja… Sprookjes jagen of op avontuur gaan. Meer van ’t zelfde maar toch anders omdat het ene je overkomt terwijl je het andere doelbewust uitkiest. Klassiek bekeken overkomt het ene de hoofdpersoon in je sprookje, terwijl de hoofdpersoon in het andere verhaal gedefinieerd wordt door zijn eigen daden en keuzes. En na eerder wat gedoe en onnodig gehannes, was ik wel toe aan wat positiefs. Handeling één: Aanmelden bij de lokale tourclub. Weekendje buitenspelen in niemandsland. Feest!

Verkenningstochtjes eerder lieten zien dat er lokaal al ruim 2 maanden niks uit de lucht was komen dwarrelen en dat alles wat daarvoor was gevallen was weggewaaid of vastgevroren. Een boel ijs, off-piste-pisteskiën op harde meuk en ruim-voldoende windtekenen. Niet ideaal, maar als je all-round goed wilt worden, is ’t precies wat je nodig hebt om je bushwack-skills een beetje aan te scherpen en uit te bouwen. Dan stap je vanaf ’t einde van de onverharde weg, langs iemands huis, naar boven door een bosje tot je de sneeuwgrens bereikt. Een hypo-tje vang je op met de nootjes en chocolade die je –goed voorbereid- in de borstzak van je jas hebt gestopt. En dan, na een paar honderd hoogtemeters bos en bevroren moeras, kom je in wat meer alpien terrein terecht.

Lopend onder een graat zakken m’n ski’s met elke stap diep weg in de suikersneeuw. Lokaal ligt er bijna een meter rotzooi onder de oppervlakte en de lokale gids concludeert dat 85 mm ski misschien toch niet zo veel is. De afdaling is alle moeite gelukkig waard en gaat door een klein kom dal met een wat steilere uitgang. In de praktijk blijken veel details weg te vallen in een 1:50.000 tourski-kaart. Het stikt van de randjes, steile stukken en korte drops en de groep vermaakt zich kostelijk. Ondertussen trekt er wat bewolking binnen en begint het zelfs te sneeuwen. Weinig meer dan een millimeter of drie, maar ’t is goed voor ’t humeur.

Na een lekkere lunch in ’t moeras wordt er getwijfeld over de aftocht. Terug vellen naar ’t begin? Of daar een stukkie onderdoor steken? Het probleem ligt in een steile helling tussen ons en de weg waar we wezen moeten. Terug vellen is een beetje jammer. Alternatief twee betekent traverseren over een pittig steil wandje tot we een afgrond voorbij zijn. En met een splitboarder in de groep is ‘traverse’ makkelijker gezegd dan gedaan. Maar de splitboarder die, zoals eigenlijk alle andere splitboarders die ik ken, grote offers brengt op zoek naar mooie lijnen, split zijn board en traverseert mee over ijs, steile hellingen en domme stukjes bos. Hij bushwhackt beter. En da’s aanstekelijk. Heerlijk! En al helemaal als de zon de overhand krijgt in ’t gevecht met de bewolking.

De paar millimeter vers gevallen sneeuw onttrekken ondertussen blauw ijs aan het zicht en dat heeft een tweepersoons-valpartij tot gevolg. De schade lijkt beperkt tot een gebroken stok, maar laat zien dat kleine ongelukjes en heerlijke afdalingen door vrolijk-stemmend, glimlach-groeiend en glooiend terrein elkaar helaas niet uitsluiten. Er wordt een stevige pot gebush-whacked en dan staan we, moe maar voldaan, aan wat het einde van de weg was, maar een nieuw begin wordt. Hopelijk een begin van meer en beter gebush-whack. Ik wil nog wat sprookjes najagen, maar hoop door nog wat avontuur te worden verrast :)