Tripreport: Investeringen

Terugkijkend op mijn wepowder-carrière ben ik veel geholpen. Dan weer door (nieuwe) vrienden die mee op avontuur wilden, dezelfde cursus volgden of dromen deelden, dan weer door handige buddy’s of mensen zoals de enthousiastelingen bij Powderhouse. Elkaar helpen met geknutsel, gear en vaardigheden. Een weekpas Verbier is mooi, maar als je dat soort bedragen investeert in onze hobby, zou je ook een taaltje extra kunnen leren, je lawinekennis bij kunnen schaven met vrienden of met locals op avontuur kunnen gaan. En groentesoep leren bouwen in een hut net voorbij Verbier. Hoeveel dagpassen daar kost een setje vellen eigenlijk? Mijn punt: Investeren kun je leren. Door te oefenen, in vanalles. En dan… de uitbetaling.

Met een naar Noorwegen verhuisde buddy op pad in Maart. Tijdens de dump natuurlijk. Twee week- dagen rond een bos waar je al wat van wist. Geen ander volk en een decimeter of drie vers. Duidelijk zat dat het instabiele sneeuwdek zich nog zet met meer whoom-geräusche dan een kat in een viskraam, maar we leren bakken. Over routekeuze, sneeuw en beslissingen. Omdraaiend aan de boomgrens kijken we rond en eten we vlug wat, maar tijd om platen te schieten hebben we niet echt. Dit bosje is rijp om geoogst te worden. En alhoewel het sneeuwdek met zacht maar lichtgebonden op hard niet makkelijk is, is het feest. Een spray hier, een sprongetje daar, feest tot- en-met.

Na twee dagen bospoeder worden er opklaringen aangekondigd. Ik herinner me dat de eerste blauwe dag na twee dagen dump een dikke alarmbel is. Levensgevaarlijk. Zeker als je wind optelt bij lokaal meer dan een halve meter vers op een hard laagje dat overal bekerkristallen verstopt. Er ligt nog geen plan voor morgen, het licht gaat ’s avonds uit en bij ’t laatste licht van m’n laptop blader ik nog een keer door een lokaal tochtboekje. Tot de pagina met het nieuwe bos. Paginagrote foto. Berg met driekwart bos. Loopt vanaf de weg langs ’t water, bijna helemaal naar boven. Imponerende foto. Niet stijl, heeft mogelijk uit de wind gelegen en ligt op iets meer dan een uur rijden. Die nacht slaap ik goed. Die oude investeringen in vriendschap, papier en kennis zouden wat kunnen worden.

Aangekomen klets ik met de local die klaagt over skiërs die hun auto op z’n oprit zetten. Eeeeh, ik vraag hem of we ’n paar uurtjes gebruik mogen maken van z’n oprit, voor de auto… …Nouja, oké, omdat we ’t vragen dan… Het duurt wat lang voor we ’t precieze bospad uit de beschrijving vinden, maar we stappen op ski’s en splitboard door een veldje en zijn lyrisch verwonderd: beste, sneeuw, ooit! Zo droog heb ik de poeder nog nooit meegemaakt. Nergens. 110% Bardoneccia. Gort- en gort-droog. Als we langs een steiler geultje het bospad opstappen is het wel duidelijk dat het sneeuwdek hier ook niet lekker in z’n vel zit. Meer whoom-Geräuschen. Voorzichtige routekeuze dus. Niks steils, alleen leuke dingen. Maar verdomme, poeder bleek een keuze. Een keuze met jarenlange ervaring en oefening met buddies, met frontrichtingen en de invloed van wind als argumenten. Poeder is een keuze. De beste poeder is de beste keuze. Lyrisch! Door het bos heen stappend klimmen we langzaam en wanneer het bos zich later voor onze bezweette ogen opent zien we nog een stevige top en een mooie flank om nog eens voor terug te komen.

Staand op een vlak en open veldje bovenin het bos plant een whoom-Geräusch zich voort. Links in het veldje, rechts in het veldje en, gek genoeg, zelfs tot aan de andere kant van een geul. Daar trekt ‘ie zelfs een hellinkje los waar we juist uit de buurt wilden blijven. Er komt gok ik een volle vrachtwagen aan lawine omlaag aan de andere kant van de geul en we bereiden ons voor op een vlakke afdaling van minder dan 30 graden door het bos. Ik twijfel die dagen over de uitgegeven Stufe drie en waarom ’t geen vier is. Nou ja, dikste 3 ooit dan. Maar die afdaling door de gortdroge pof, oeioeioei. M’n buddy is na die dag om en vindt bosafdalingen nu wel leuk. Vaart er in en vliegen maar. We bush-whacken ons ten slotte joelend door het laatste stuk bos heen en de local kijkt fronzend hoe we achter zijn hut uit de bomen vandaan komen en de weg naast het water lachend en gillend opstappen. Gooooooort droog! Sorry Bardo-bos, sorry San Sicario-Marioland… Maar de keuze was reuze :)

Mijn dans met de zwaartekracht begon op het vlakke en open veldje. Als een dolfijn die door een balzaal golfde. Verderop komen er nog wat meer sparren en struikjes door het sneeuwdek heen en draai ik wat meer op mijn staalkanten. Niet veel, maar de andere respons die je voelt is heerlijk. Steiler dan 30 graden wordt het niet, maar nog wat verderop voel ik me los van zorgen, twijfel en andermans verwachting. We zijn op avontuur en buiten mijn buddy, bestaan alleen de eerstvolgende 6 meter voor mijn ogen. De gortdroge sneeuw spuit rond de punt van mijn gekantelde ski en laat kort een exotische von Kármán wervel zien. Maar het zijn mijn heupen die de grootste schoonheid voelen. Krachtige maar vloeiende bewegingen op hogere snelheid veranderen de dans met zwaartekracht tenslotte in een bezweette disco-afterparty.

De bochten die ik me het best herinner waren lang, heel lang. Als een luie telemarker wisselde ik m’n been niet, maar ik vloog door zachtjes te dansen met de zwaartekracht. Gecontroleerd maar met vaart, achter mijn buddy aan. Sprays, sprongetjes en tenslotte een sublieme afdaling. Zelf gemaakt. Terugkijkend op mijn eerdere investeringen in vrienden en kennis in plaats van geld of materiaal, weet ik nu, eindelijk, dat dat het waard was. De tijd en moeite die ik offerde waren het dubbel en dwars waard. De vrienden die me, zoals Ivar en Powderhouse, hielpen met materiaal, geknutsel en het opdoen van ervaring, ben ik bijzonder dankbaar omdat ze zo mee hielpen bouwen aan moois. Aan sneller-drogende shirt’s voor tijdens de klim. Aan veiligheid tijdens die mooie dumpdagen, aan zo’n 400 hoogtemeter lange dans met de zwaartekracht de dag er na en de schoonheid die ik nog een dag later zag in de rit naar hetzelfde bos toe.

De wind was opgestoken en bij het overrijden van een matig geveegde pas verwachtte ik dat ons lekkere bosje niet vol in de wind had gelegen. Kennis over fronten die ik via Morris heb opgedaan blijkt waardevol te zijn omdat het er even later toch weer mooi bij ligt. Er hebben weliswaar nog een man of vijf door hetzelfde bos heen getetterd, maar dat doet niet zo veel. We draaien weer op tijd om terwijl die andere groep een andere flank heeft gekozen en nota bene wat heeft losgetrapt. Ze kozen wat hoger en wat steiler met een andere expositie en de twee losgetrapte stukken moet ze toch aan het schrikken hebben gebracht. Na weer een paar whoom-Geräusche dalen we weer voorzichtig af door een o-zo lekker bosje. In de klim is er met een stokje nog een sprongetje gemarkeerd en met de gortdroge decimeters er onder is dat de kers op mijn taart.

Waarderen is een werkwoord. En door de jaren heen ben ik het herkennen van kleine en grote feitjes meer gaan waarderen. En mensen. Vrienden die je helpen, rare mensen die domme dingen doen maar je wel aan het denken zetten. En de natuur die sneeuw brengt. Dat ook echt. Beginnende wepowderaars zou ik daarom aan willen raden om te investeren. Niet alleen maar in dagpassen. Maar ook in jezelf en je vrienden. In kennis, cursus, kunde en avontuur. Er is zo veel moois te zien en te doen. En dan is het de investering waard.