Tripreport: Dividend

Elke avontuur wordt beter als het begint met een speedbootje, volgestouwd met gear en voortgestuwd met 150 pk.

Met de lokale tourclub verken ik een weekend lang een vergeten stuk wildernis, verstopt, ergens tussen de beroemde Noorse westkust en de Lyngensalpene. Middle of nowhere, half uur met de auto, half uur speedboot. Nul mobieldekking. Tenten opzetten naast de ruïne van een boerderij waar tot de oorlog een familie woonde. Een van de kleinzonen van de familie gidst mijn groepje van het tentenkamp aan het strand tot aan spitse pieken. En terug voorbij open flanken en steile couloirs waar hoogstens een hand vol mensen ooit een spoor heeft gezet. Terug naar de sneeuwgrens aan het strand. Half april. De nachten zijn nog fris, maar dat wordt opgevangen met wat gegrilde worstjes en een billige ouwe legerslaapzak. Een verkouden Deen en een minder uitgeslapen West-vikinger hebben een mooie zithoek uitgewerkt in de sneeuw. En daar wordt onder het genot van een ontstellende hoeveelheid zelfgebrouwen bier genoten van de lichtshow boven ons hoofd. Smaken als 'Chili-infused Russian IPA’ zetten de toon. Maar goed, de wintersport…

@Aryen heeft mijn ogen een paar jaar geleden geopend voor de prachtige combinatie van kamperen en wintersport. Je staat op met de geur van espresso en/of bacon, plakt je vellen onder, loopt naar de tent van je tourbuddies en stapt samen de bergen in. Op weg naar een uitzicht over rots, water en in de verte aan de horizon een bekendere bestemming met een L. Afhankelijk van de wind kan je de zoute zeelucht ruiken tot in het eerste bosje, maar daarna wordt je afgeleid door de grote hoeveelheid blauw ijs die hier tegen verschillende wanden is aangesmeten. Wildernis hiero. Exit per heli of een goeie 10 uur per ski tot het weggetje, als die boot lek zou raken.

Op weg naar een zadel denk ik aan mezelf. Wat doe ik fout? Voor de zoveelste keer denk ik aan de voorjaarsfout om mijn pieper op mijn t-shirt te dragen, precies zoals je bij ’t SSC leert niet te doen. Iedereen doet ’t hier, zelfs met fancy knaloranje plastic scheppen, gaaf aan de buitenkant van z’n rugzak, maar dan schiet de oplossing me weer te binnen. O, ja, broekzak met rits. Simpel. Een andere klassieke fout, dicht op elkaar lopen, kan ik me even minder druk om maken. Zeker als we de zon instappen en de meidengroep vlak voor ons bepaalt dat er toch even aan een sun-tan moet worden gewerkt.

Ondertussen zie ik dat mijn routines in de loop van de winter chique zijn bijgeschaafd en dat mijn rugzak op een standaard manier is gevuld met spul waar ik wat aan heb. Spul wat ik heb geprobeerd. En wat ik mee wil nemen om een buddy te kunnen helpen, of redden. En natuurlijk, er kan altijd iets nog beter, maar eerdere investeringen in een wollen buff en zelfgehaakt hoofdbandje betalen zich uit. Vaste locatie van zakmes of bril: betaalt zich uit. Inpakken van diabetesspul in m’n tweede setje wanten. Betaalt zich bij deze temperaturen ook dubbel uit. Dit is het soort dividend dat je zoekt, na eerdere investeringen. Vertrouwen, in jezelf en je speelgoed. Blind je tas, jas en broek in- en uit- kunnen pakken. Blind wat kunnen eten terwijl je loopt. Natuurlijk, onzin en zinloos. Maar aan de andere kant geeft het zekerheid en capaciteit die je gedurende je dag anders in kan zetten: Voor genot, voor iets scherps, of voor iets wat belangrijker is dan de plek van je lunch in je rugzak.

Tijdens een pauze in het zadel vertellen een paar meer ervaren locals dat ze vanavond nog moeten pakken om morgen wat te kunnen gaan ontspannen in Chamonix. Dan volgt er voor mij nog een klein topje met a1-klasse uitzicht terwijl die locals nog een extra pittig-naar graatje op stappen. Ja, ja, ontspannen… Overdonderd kijk ik rond naar het terrein. Spits, steil, divers en hoogalpien, maar dan op een meter of 1000 boven zeeniveau. Alsof ze een paar duizend hoogtemeters weg hebben gezaagd uit de berg en dan het hoog-alpiene stuk direct op het lekkerst rijdbare bos hebben geschroefd. Ongeveer 999,5 meter boven de sneeuwgrens. En even denk ik terug aan Courmayeur.

De afdaling wordt gekenmerkt door heerlijke voorjaarssneeuw, opgewarmd in de zon, en een stevig potje dalen. Effe spannend steil in een schaduw tussen nog steilere wanden, maar dan een mooi en langer stuk halfpipe-afdaling in de zon. Geen twijfel meer en gas geven. Speels. Vol gas door sneeuw die niet elke 10 meter verandert. Ouderwets laten lopen en alleen de kracht voelen die je nog sneller omlaag trekt. En dan spelen met je balans en bochtentechniek. Echt vertrouwen in de sneeuw heb je niet tot je onder aan het veld staat, na een lekker sprongetje. Maar genieten kan je de hele weg. De laatste 50 hoogtemeters voor de vloedlijn wordt de sneeuw zwaarder. Je probeert je er op vermogen nog doorheen te pompen maar merkt vooral dat je nog niet klaar bent als skiër. Techniek. Ondertussen zit je wel op dezelfde golflengte als de mensen die net voor- of achter je hun handtekening afmaken. Glimlach. Genot.

De lol, twijfel en smaak die je achteraf deelt, zijn, zo zie ik nu, een integraal punt van mijn wintersport geworden. Stel je voor, wintersport zonder voorpret uit voorbereiding. Kan natuurlijk niet. Daarom muzieksmaakdiscussie op de donkere Autobahn en afdaalalternatieven zoeken op een kaart bij een klein of groter vuurtje. Het lijkt misschien niet zo, maar het is pure teamsport.
Maar, lief dagboek, wat is dan het dividend dat we zoeken met onze verschillende investeringen in onze wintersport? Alleen de snelheid? Het uitzicht of ’t gezellige biertje achteraf? Of het lekkere gevoel van die ene bocht? Als winst opnieuw geïnvesteerd wordt en dividend, per definitie, uitgekeerd, blijft er in een lange winter weinig meer over dan gevoel. De diamant die ik eerder in onze sport zag vervaagt ook: De verbanden die ik tussen alle puzzelstukjes zie juist niet. Die verbanden geven me een nieuwe dimensie van waarde. Zelf meer geven, herkennen, zoeken, en toch, voelen. Dat geeft dividend.