Tripreport: De Bitchberg

In het donker rondzoekend op een oude kaart viel me drie jaar terug een mooie piek op, direct naast de weg. Je schuift die kaars wat dichter bij en kijkt nog eens goed. Alsof er naast een stuk asfalt tussen twee meren in nog een dikke streep getrokken is. Een brede rug die met iets minder dan 30 graden omhoog loopt en links en rechts steilere wanden en couloirtjes laat zakken tot op de beide meertjes. De grootste van de twee moet wat lake-effect verzorgen op de verschillende pieken die er omheen liggen. Toch wordt het lokale klimaat vooral gekenmerkt door de grote afstand van een kilometer of 40-50 tot de kust, afgetopt met uitzicht over een gletsjer. Lekker inneralpien dus allemaal. En dat betekent feest als de lokale tourclub een dagje opzet in het laatste weekend van april. Naast die piek die lokaal bekend staat als de bitchberg.

Met een groepje nieuw-beginnende tourders die dit laatste weekend van april hun eerste meters stappen, klikken we aan de rand van de weg onze bindingen in. We stappen door een ietwat zwaarder sneeuwdek in een lange sliert omhoog. Een andere berg op. Er wordt verkennend wat gekletst over wie wie is en wie waar vandaan komt en zo. De zon wordt even verstopt achter de bewolking en er vallen een paar millimeters neerslag in de overgang van regen naar sneeuw. Pech met het weer, maar het lekkerste weer was gelukkig later op de dag beloofd. Een uur of twee later stappen we, na een lunch, op een rijtje in een half uitgegraven sneeuwhol, onder een rotspartijtje door. Het wolkendek breekt open en we zien meer en meer. Een witte vogel komt omhoog uit het sneeuwdek en levert wat commentaar. Even later zie ik een topplateau. Aan de andere kant van het plateau kijk ik rond. Aan drie kanten rots, stijle wanden, zadels, rotsen en die gletsjertong, met wat blauwe barsten, die verderop net uit het wolkendek komt rollen. En verderop langs het meer, die Bitchberg.

In groepjes van drie afdalen. Tussendoor even wachten op het wolkendek. Breekt het weer open? Volgende stuk! Feest. De sneeuw in het begin is verrassend zacht en het terrein misschien even wat vlak, maar het nodigt uit. Een lekkere bocht hier en daar. De volgende stukken geven we een goeie dot gas. Stel je voor. Telemark-bocht, hoge snelheid, bijna vol gas, en de poeder spuit op, van je binnenste vinger. Feest! Het laatste stuk is zwaarder, maar omdat het niet zo stijl is, is het een kwestie van 1 keer mikken en doorblaffen maar. Struikje hier, beetje bijsturen daar, en voor je ’t weet sta je weer op het asfalt.

Maar die Bitchberg dan?! Als het laatste groepje terug is en iedereen op de parkeerplaats een laatste slokje drinkt alvorens weg te rijden, bedank ik voor de mooie tocht vandaag, en geef ik aan morgen nog wel wat tour-pap te lusten. En dan sta je een dag later met drie lokale gidsen onderaan die Bitchberg. Gelukkig is niet iedereen uitgeslapen en helemaal fris-fruitig. Mijn vriendelijke verzoek om het langzaam-aan te doen wordt verwelkomd. Ik loop voorop in mijn eigen tempo en stap, gedreven door iets teveel zelf-opgelegde druk toch wel door. Met de eerste pauze krijg ik in andere termen te horen dat mijn trainingsregime deze winter geen windeieren heeft gelegd. We lopen door en lunchen op de eerste rotsen die hier deze lente vrij-smelten. Uitzicht over een dik meer met afgelegen witte pieken aan alle kanten. Mijn to-do lijst groeit met het kwartier. Tijdens mijn laatste boterham buffelt zich een volwassen local door de optrekkende bewolking omhoog. Alsof ‘ie haast heeft op z’n vrije dag. Hij pauzeert even om te vertellen wat ‘ie gaat doen, maar gaat dan weer verder als een raket met jeuk.

Op de top aangekomen zit ‘ie rustig te wachten op beter weer. Wij kijken ook even rond en als m’n vellen in m’n rugzak zitten begint het gelukkig weer open te breken: Aanlokkelijke witte wanden. Helemaal onaangeroerde witte wanden en haalbare piekjes liggen nog achter de Bitchberg en ‘t Bitchenmeer. ’T Is maar goed dat ik geen camera’tje heb, anders had ik hier in de buurt zeker eens een filmpje moeten schieten, ofzo… Gelukkig belooft de afdaling vermakelijk zat te worden: Eerst even de weg terugzoeken door een passage met totaal onder de rijp zittende steenblokken en dan over een breed en lang doorlopende helling verder dalen. Niet meer dan 30 graden stijl. Die hele helling af. De locals lijken al hun lawine-gerelateerde kennis en beslissingen aan dat magische getal op te hangen, maar echt stijl was ’t in ieder geval niet. De eenzame raket-local wilde wat steilers en koos voor de zijkant van de wand.

Als ik de vaart er op een gegeven moment lekker in heb zitten, zie ik twee ruggetjes dwars op de afdaling aankomen. Net wat ver uit elkaar, niet meer dan een meter hoog, maar precies zo gevormd dat je, in theorie, van de ene naar de andere zou kunnen springen… De automatische piloot neemt het over en de sprongetjes die me eerder bang maakten om wat te breken, verdwijnen onder me door en achter me. Het ging en voelde precies goed. Precies op ’t goeie punt geland en daarna weer versneld. Heer-lijk! Alsof het de bedoeling was. Tijdens een lange bocht, nog wat lager op de berg, kijk ik over mijn linkerschouder terug. Terug naar een lijn die zonder te vallen aan één stuk door van de piek af is getrokken. Een lijn die begon op een kaart op een laag tafeltje met slechte verlichting en een oude kaart, een paar jaar geleden. Na een seizoen met 1 dag en 2 uurtjes aan liftpas en verder alleen maar oude vellen.

Dan schiet het me te binnen. Terwijl ik die lange bocht naar links afmaak en door wat zwaardere sneeuw koers zet richting struikgewas. De to-do lijst. Ik heb ‘m eigenlijk nog nooit op papier gezet, maar dit seizoen wel een paar keer goed gebruikt. Wat dingen zoals de Bitchberg vanaf gestreept en een paar verse wandjes bij gezet. Sommige dingen krabbel je er bij in een hoekje van je geest en kan je er de dag later al afstrepen, maar als ik even later het asfalt op stap weet ik het zeker: Ik wil ‘m op papier. Achter in m’n lijsten-boekje waar ik al m’n andere ski-lijstjes verzamel. Omdat het helpt. Het helpt om ideeën te verzamelen, bij te schaven en ook wat te koesteren. Een bitch-bergen-koester-lijstje. Omdat goeie ideeën soms wat tijd nodig hebben.