Tripreport: Andelsbuch en Diedamskopf

Het is midden december als mijn app weer op volle toeren draait. Ik ben dan al een paar keer in de Alpen geweest, maar een deel van mijn poedervrienden nog niet. Haas, Gillie en Daaf staan te trappelen. Boards worden gewaxed, lawinepiepers gecheckt en een vertrekmoment gepland. Omdat ik al wat weekenden weg ben geweest stel ik voor pas op zaterdagmiddag te vertrekken. Daardoor missen we een deel van de weekenddrukte en kan ik thuis nog wat punten scoren. Op de app wordt al druk gespeculeerd waarheen te gaan. Zelf neig ik dan richting Vorarlberg. Ik ben net terug uit de Arlberg regio en de condities waren er goed geweest. Zeer goed zelfs voor begin december.

Zaterdagmiddag zijn we op weg. Powderchasen anno 2017 is niet zo complex meer, maar voor Daaf is het een first. Zijn vriendin kijkt me dan ook een beetje wazig aan als ik zeg nog geen idee te hebben waar we zondag gaan starten, laat staan dat we al een slaapplek hebben voor de nacht die komen gaat. Dankzij Neelie Kroes, die ervoor zorgde dat het bellen en internetten in Europa stukken goedkoper werd, is de wereld een stuk kleiner geworden. Dat was 20 jaar geleden wel anders. Toen was internet op je telefoon onbetaalbaar en ging onderdak nog via via. Tegenwoordig bekijk je de actuele sneeuwverwachting on the fly. Actuele verse sneeuw? Met een druk op je iphone gevonden. Onderdak? 5 minuten van te voren bellen is vaak genoeg. Eten voor onderweg? Hmmmm, liever niet via internet. Daarvoor neem je Gillie mee. Want als we Gillie, ambassadeur van het leven, oppikken bij zijn huis staat er een heuse maaltijd op tafel zodat we niet uitgehongerd op weg gaan. Mocht dat niet genoeg zijn dan tovert Gillie nog wel wat fruit, iets hartigs of een opwekkend drankje uit een van de vele tassen die hij mee neemt.

Nog geen 6 uur later naderen we Bregenz. Het is inmiddels bijna middernacht en het sneeuwt. Tijdens de rit werden we het eens over Vorarlberg en net voor Bregenz gaan we op zoek naar een slaapplaats. Haas scrollt door de bookingsites en vind wat goedkoops. In plaats van online te boeken googled hij het telefoonnummer van het pension en begint te bellen. Verbaasde blikken vanaf de achterbank. ‘Ik kan natuurlijk met een druk op de knop online boeken maar dan moeten die mensen weer een flinke commissie afdragen aan zo’n site. Vind ik zonde voor die mensen. Een beetje persoonlijk contact vooraf kan nooit kwaad en wie goed doorvraagt krijgt nog wat korting.’, legt Haas uit. Vijf minuten laten hebben we een slaapplek. De sleutel ligt voor ons klaar en of we het geld in een envelopje klaar willen leggen. Tijd om te slapen.

Een goede 7 uur later staan we fris gedoucht de spullen weer in de auto te laden. Ik staar naar de meetstationnetjes maar kan geen keuze maken. Het noorden van het Bregenzerwald lijkt de meeste sneeuw opgepikt te hebben. Eenmaal door de tunnel neemt de druk toe. Andelsbuch? Andelsbuch!

Skigebiet Niedere

Andelsbuch ligt aan de voet van het skigebied Niedere. Een gebied met indrukwekkende statistieken. Maar liefst 5 liften waaronder een stoeltjeslift waar mijn oma in haar jonge jaren mee naar boven zoefde. Het hoogste punt ligt op op wel bijna 1715 meter hoogte en sneeuwzekerheid wordt op de laagste pistes gegarandeerd door een handvol kunstsneeuwmachines. Eind vorige eeuw zou je met deze statistieken nog indruk gemaakt hebben, maar anno 2017? Precies het type gebied wat we zoeken. Pretentieloze poeder. Het is zondag, weekend, verse sneeuw en dus staan er maar liefst 11 auto’s op de parkeerplaats als we in Andelsbuch arriveren. Van poederstress is hier geen sprake, wel van een warm welkom.

Bij het uitstappen worden we direkt begroet en wordt er vol interesse naar onze boards gekeken. De vrouw achter de kassa wordt lyrisch als ze ons ziet met onze poederapparaten. ‘Da oben gibt es minimal 40 cm Nueschnee.’ Bij wat doorvragen blijkt het sneeuwdek er al 210 cm dik te zijn. Zelfs hier op 650 meter hoogte ligt al een goede 50 cm met 30 cm vers er boven op. We knijpen ons even in de armen. Begin december, 650 meter boven zeeniveau, poeder tot in het dal? Bijzonder? De even zo vriendelijke man bij de tweezitter stoeltjeslift uit de vorige eeuw geeft ongevraagd het antwoord. Hij werkt al 40 jaar hier en heeft nog nooit zo vroeg in het seizoen zoveel sneeuw gezien in het dorp.

De poederstress slaat toe, maar wordt direct de kop ingedrukt door de tergend langzame stoeltjeslift. Het besef dat er bijna niemand in het gebied is bezorgt me een Zen ervaring. Geen telefoon, geen stress, enkel een tweezitter die zich langzaam naar boven beweegt terwijl de vlokken zachtjes naar beneden vallen. Eenmaal boven vervolgt alles in een rush.

Een dag vliegt voorbij. Andelsbuch is een heerlijk gebied en doet in bijna alles aan vroeger denken. Bijna alles want wie vanaf de Niedere Höhe de afdaling naar het middenstation van Bezau maakt is direct weer terug in de huidige tijd. In Bezau hebben ze in 2010 een nieuwe gondel gebouwd. Totale kosten 8 miljoen euro. Een welkome gondel die je snel en efficient vanaf Sonderbach weer richting de topgraat brengt en waardoor er tussen de skiroute Niederkopf - Sonderdach en de Rodelbahn een enorm freeridepotentieel tot je beschikking is. Heerlijk. Maar ook aan de kant van Andelsbuch is veel te vinden.

Waar je zou verwachten dat Skigebiet Niedere een opgehoogd Sauerland is, is de praktijk anders. Zowel de Sonderdach Treeruns als de Niedere Älpele tree runs bieden toegang tot wat steile lijnen, pillows en wat stevige cliffdrops. Het allermooiste van Andelsbuch is de Gerachalpe. Steil, poeder, noord. Skigebied Niedere is nostalgie puur en dat zie je overal. Als we tijdens een verlate lunch nietsvermoedend een Apfelstrudel met koffie naar binnen werken horen we opeens ‘Ey, is da nie den Morris?’. Uit het niets stroomt het bergrestaurantje vol met een grote groep Belgen. De gehele SBS crew is present. Ofwel bijna geheel, want Den Fistel is nergens te bekennen. ‘Koen heeft het druk. Maar we zagen uwen wagen op de parking. Toen dachten we bingo.’ Tegen het einde van de dag komen we de SBS crew nog eens tegen. Als een soort van Chinese downhill knallen we met z’n allen naar beneden om op de parkeerplaats de eerste dag af te proosten met wat Belgische pintjes. Santé!

Als ik na een halfuur mijn telefoon aanslinger loopt mijn app vol. Bowen blijkt in Mellau te staan, zou daar opgepikt worden, maar zijn ride is niet op komen dagen. Dat is niet zo mooi. We drinken ons biertje op, stappen in de auto en besluiten hem op te gaan halen. Eenmaal in Mellau blijkt Bowen al een slaapplek geregeld te hebben. We slingeren door het dorp en eindigen bij een boerderij, maar daar wacht een verrassing. We mogen dan wel online via een boekingssite geboekt hebben, de beste man gaat vandaag niet open. Koren op de molen van Haas. ‘Altijd bellen, altijd bellen’. 10 minuten later hebben we een alternatief. Online gevonden, telefonisch bevestigd. Sleutel ligt weer klaar, korting geregeld. Het is dan al pikdonker. Tijd om snel wat te eten. We struinen het dorp in en ruiken heerlijk haardvuur. Rook komt uit de kachelpijp van een mooie rode nostalgische camper. Opeens roept Haas. ‘dat is die brandweerwagen van die gast die een Powfinder snowboard bij me heeft opgepikt’. Ja hoor. Midden in het dorp, op een A lokatie staan twee Nederlanders met hun camper. Belgen, een vergeten Nederlander en een camperende Nederlander binnen 24 uur tijd, allemaal op jacht naar poeder.

De volgende ochtend word ik wakker van de geur van koffie. Eenmaal in de keuken van ons appartement staat er een compleet gedekte tafel. Breakfast was toch niet included? Bowen is als dank dan we hem kwamen oppikken vroeg uit de veren gegaan en heeft een mooi ontbijt geregeld. Het sneeuwt inmiddels weer en de meetstationnetjes laten mooie data zien. Zonde dat Andelsbuch vandaag gesloten is. Het is maandag en nog vroeg in het seizoen. De sneeuw mag er dan wel zijn, jan toerist is er nog niet en dus geldt voorlopig ‘Nur Wochenendbetrieb’… Na wat gepuzzel kiezen we voor Diedamskopf.

Diedamskopf

Net boven Schoppernau ligt het skigebied Diedamskopf. Als we de parkeerplaats oprijden is de teleurstelling groot. We zijn niet alleen. Er staan verdorie wel drie andere auto’s. En dat op een maandag. Rustig kleden we ons om, scoren een dagpas en stappen in de moderne gondelbahn die je in 2 etappes naar boven brengt. Diedamskopf is een gebied met veel hellingen op het zuiden. Maar het is al weken koud in Europa en de sneeuw vers. Na wat runs is het tijd voor koffie. We parkeren onze boards en duiken het restaurant in.

In het restaurant zitten slechts een paar mensen. Twee daarvan blijkt Haas te kennen uit Davos. Niet veel later volgen nog twee bekenden. Bart en zijn vriendin hadden onze boards al zien staan. Bart is zelf ook op zijn Powfinder en na de koffie rijden er 9 Nederlanders in een uitgestorven gebied. Zes daarvan op een Powfinder. Allereerst crossen we alle bekende varianten af, waarbij we ervoor waken niet vast te komen zitten in de enorme geul skiers links van het onderste deel van de Gondelbahn. Een terraintrap van jewelste die ze niet voor niets met grote letters hebben aangegeven op de pistekaartjes. Als we alle bekende varianten hebben gedaan gaan we op zoek naar de grenzen van het gebied en vinden een bos dat het predikaat Canada mag dragen. Net als de sneeuw die er in grote hoeveelheden over uitgestort is.

Dat bos biedt ons twee dagen poederplezier optima forma. Maar daarna is het zo’n beetje gedaan. Warme lucht stroomt binnen in de bovenste luchtlagen en na 3 tripjes zo vroeg in het seizoen is het tijd om thuis wat punten te scoren. De man van het appartement vind het prima als we nog even douchen voor we weg gaan en vraagt ons de sleutel in de brievenbus te droppen. Ook hier blijkt ouderwets bellen prima te werken. Bijbetalen voor een late check out? Nee joh, helemaal niet nodig.

We bieden Bowen aan hem naar een treinstation te brengen. Zijn afspraak is nooit op komen dagen (wat overigens na afloop allemaal goed is gekomen en uitgesproken) en hij zoekt nu een alternatief om naar huis te gaan. Maar eenmaal met zijn 5-en in de auto blijkt dat wonderwel te passen. Alle bagage en boards achter in de auto en met de wagen volgeladen sturen we weer richting huis. Een tripje van 3 dagen voelt als een avontuur van een maand en het kost me vaak nog dagen om het te verwerken. Het biertje met de Belgen van twee dagen ervoor lijkt al weken geleden. Het was voor Daaf zijn eerste powderchase trip maar zeker niet zijn laatste. Poederalert#7 is afgekrast. Op naar meer.