Tripreport: Airolo en Engelberg

Medio maart 2018 komt er een app wisseling op gang. Poederalert#24 komt er aan. Via de servers van Facebook/Whatsapp wordt het een en ander aan geheimen gedeeld. Mensen haken aan, maar ook af en uiteindelijk is er een groep van 4 man over die in zijn voor een snelle trip: Robbert uit Engelberg, Erik die ik ken via zijn film [Persian Powder](

Stop 1: Airolo

Op een zondagavond knallen Daaf en ik richting het zuiden. Onderweg boeken we een overnachting net voor de Zwiterse grens en op maandagochtend sluiten we aan in het woon-werkverkeer. Altijd een bijzondere ervaring: wij op weg voor onze passie, anderen onderweg om hun passie te kunnen betalen. Het is het harde werken vooraf wat iedere trip weer tot een kadootje maakt. Na wat opstoppingen staan we met z’n 4-en in Airolo. De sneeuw is gevallen, maar de noordelijke wind straf. De noordföhn is langzaam aan het opsteken, maar het maakt het plezier niet minder. Tussen de lariksen en in de bowls van Airolo trekken we heerlijke lijnen en voor we het weten zit de dag er alweer op.

Nog een dagje Airolo zit er niet in. De natuur was tegen het einde van de dag helder naar ons. Toen we voor de tigste keer het terrein skiers links van de Comascnè sleeplift namen kwam er in een traverse een vers plaatje Triebschnee los. Maar wat heerlijk om weer wat lijntjes met vrienden te rijden en wat nieuwe lijntjes voor de toekomst te spotten. Airolo is gewoon een heerlijk gebied. We hebben het gebied niet op de diepste dag ooit getroffen maar zijn dankbaar met datgene wat we hebben mogen rijden.

Na wat heen en weer gepraat is de volgende bestemming helder. Robbert wil graag thuis slapen en via een noordoostelijke stroming wordt er koude lucht tegen de Titlis aagedrukt. Het fenomeen uitsneeuwende mist krijgt vorm. Ik bel snel met mijn vrienden van Skilodge Engelberg en hoewel ze zo goed als vol zitten kunnen ze een kamer gereed maken voor 3 personen. Niet veel later zijn we onderweg richting de Titlis. De berg waar ik een haat-liefde verhouding mee heb maar o zo graag weer bij terugkom.

Stop 2: Skilodge Engelberg

OP weg naar Engelberg worden we getrakteerd op een mooi staaltje natuur. De sneeuwgrens manifisteert zich op markante wijze. Als een streep geeft ze aan waar het te warm wordt om nog witte vlokken te laten vallen. Dat dit al ruim gebeurt voordat we in Engelberg arriveren biedt perspectief.

In Engelberg wacht ons een verrassing. Het hele dorp zit vol met medewerkers van LeoVegas. Overal lopen mensen rond in mooie puffies van LeoVegas. Ik had er nog nooit van gehoord, maar na een gesprek met een van de medewerkers wordt me duidelijk dat ze een van de grotere online gok platformen zijn in de wereld. Hoe groot wordt me duidelijk als ik later zie naar welke luchthavens in de buurt al hun internationale medewerkers worden getransporteerd. Het gaat om honderden mensen. Weer wordt me duidelijk dat indien ik veel geld had willen verdienen beter iets anders had kunnen doen dan jullie in de winter dagelijks naar de poeder te sturen.
Gelukkig kan een groot deel van hen niets met sneeuw en zijn ze er vooral om een feestje te vieren. De volgende ochtend is het dan ook akelig rustig aan het ontbijt.

Bij de skilodge weten ze waar de K van kleine kwaliteit voor staat. Hoewel het een drukte van belang is voel je je al snel heel erg welkom. Kleine dingen in een groot geheel die me een prettig gevoel geven. Het lijkt zo simpel, maar wordt toch vaak vergeten.

Daarnaast weten ze als geen ander waar het om draait. Goed, het eten is er goed (zelfs de vegetarische burger), de bar is gezellig, de kamers getuigen van sfeer en de twee panden ademen historie, maar bovenal draait het om de sneeuw en de plek waar je bent.
Het is niet zomaar het zoveelste hotel en niet zomaar een Schirmbar waar ze geld uit je portemonnee kloppen. Ze weten het freeride sfeertje goed te pakken. Er hangen oude foto’s van mythische gebieden en de klanten zijn (naast de LeoVegas crew) onderdeel van de internationale powder jetset. Ik hoor Amerikaans, beluister Zweeds, spreek met een Fransoos en ontmoet twee Italianen. Allemaal op een missie om weer iets toe te voegen aan hun lijst met avonturen.

The mountain is calling

Er doet zich een bizar fenomeen voor. De dalen zijn gevuld met vochtige lucht die aan het uitsneeuwen is terwijl de toppen in de zon liggen. Er valt in deze periode soms tot wel 40 cm koude fluffy poeder in de dalen en op de hoogste toppen niets. Zeer bijzonder en ook zeer lokaal (lees hier mee over dit fenomeen). Engelberg zit in een dichte mist en dus besluiten we richting de top te gaan. In eerste instantie kunnen we nog in de zon afdalen tot aan Trubsee, maar al snel komt de mist hoger en hoger. In de tijd die volgt worden we opgejaagd door de mist totdat uiteindelijk ook de top van de Titlis in de mist komt.

Powfinders united

Aan een heerlijke trip van een paar dagen komt een eind. Het is de tweede keer in zijn leven dat Daaf op een roadtrip gaat en inmiddels is hij verslaafd. Robbert ken ik al jaren en is één van de meest inspirerende, doorgewinterde maar ook bescheiden rijders die ik. Hij is zoveel beter dan hij zich presenteert. Erik leerde ik nu voor het eerst goed kennen. Ik had zijn film al gezien, maar het blijkt een rijder met historie met een solide techniek. Via onze liefde voor Powfinder boards was er regelmatig contact met elkaar en in de sneeuw bleken we een goede crew. Het was heerlijk rijden, maar thuis riepen de verplichtingen weer. Dank Airolo, dank Engelberg. Maar vooral ook dank aan Daaf, Robbert en Erik.

Aftermath

De verplichtingen riepen weer, maar thuis wachtte ons een verrassing. Hoe bescheiden Robbert dan ook mag zijn, hij zal het nooit nalaten om ons nog even de ogen uit te prikken. Toen de mist eenmaal optrok en de 40 cm gortdroge poff in de zon kwamen te liggen had hij nog even de moeite genomen om wat lijnen te trekken door de Laub, het S-Couloir, het Flaschen Couloir, het Adrennalin Couloir en wat random stukjes er tussen. Allemaal zorgvuldig gedocumenteerd zodat we zouden weten wat we gemist hadden. Of positief geformuleerd als reminder zodat we de volgende keer weer terug komen.

Nuttige links

• Airolo, het sneeuwgat achter de Gotthard
• Engelberg, haat en liefde onder de Titlis
• Skilodge Engelberg,
• Powfinder Snowboards, omdat snowboarden gewoon echt heel leuk is