Zabardast was een van de beste films op het Freeride Film Festival in Amsterdam en is ook te zien op het Freeride Film Festival in Gent op vrijdag 30 november. Haal snel je kaarten!
‘Deze moet je zeker even kijken!’, zegt Arjen. ‘Welke?’, vraag ik verstoord en weinig geïnteresseerd. Na al die jaren van het Freeride Film Festival heb ik ze wel gezien. Die films waarin de ene extreme lijn wordt afgewisseld met de andere extreme lijn. Waar superhelden een film vol rijden zonder er enige vorm van verhaal in terug te vinden. Ski- en boardporn noemen ze dat, tijdvulling noem ik het. Begrijp me niet verkeerd. Ik kan soms urenlang naar ski- en boardporn kijken, maar het staat vaak te ver van me af. Alles lukt, alles is perfect. Het is als de immer perfecte facebook tijdlijn, de altijd happy end film.
‘Zabardast!’…, roept Arjen. ‘Zabarwatte…?’, reageer ik. ‘Zabardast, dat is Perzisch voor fantastisch, of beter wonderful’, zegt Arjen. Ach denk ik, daar gaan we weer. De zoveelste productie met een groep mannen met baarden die een exotisch land intrekken om daar de meest steile lijnen rijden. Ondertussen schieten ze wat foto’s om de lokale cultuur vast te leggen en zien we regelmatig de beeldmerken van de sponsoren in beeld. Mocht het mis gaan dan staan er op de achtergrond helicopters en vliegtuigen klaar om ze in geval van nood uit het gebied te evacueren. 'Bekijk ‘m eens’, zegt Arjen en stopt me een SD card in mijn hand.
Zabardast is een productie van Almo Films en Picture Organic clothing. Vorig seizoen lanceerden ze de film Storm Troopers: a no fly zone expedition in Alaska. Een beproefd recept: Een groepje mannen, in Alaska, met als doel een berg waar geen heli meer mag landen en dus vliegen ze in met een vliegtuig, bouwen een basecamp, vervelen zich tijdens slecht weer, grappen en grollen en als afsluiter een paar ubersteile lijnen.
‘Ja ja, het zal wel’… En dus stond Zabardast al een paar weken op een SD card te verstoffen zonder 'm op mijn scherm te toveren. Op een gegeven moment stopte Arjen dan ook me te vragen wat ik ervan vond. Tot een week geleden bleef de SD onaangeroerd. Ik zat midden in surftrip, mijn hoofd was leeg en mijn lichaam moe na urenlange sessies in het water. Er waren nog wat uren over van de dag en dus besloot ik een zwengel aan de SD te geven. Naast me lag mijn tripgenootje al te slapen. Doodmoe van alle surfsessies van de afgelopen dagen.
Zabardast… Het leest als een jongensboek. Iedereen heeft zo zijn dromen, zijn doelen. Ze komen op je pad, je jaagt ze na of vergeet ze weer. Zo ook [Thomas Delfino](
Een berg met een hoogte van 5850 meter, gelegen midden in het Pakistaanse Karakoram gebergte en waarvan onduidelijk was (en nog steeds is) of deze eerder ooit al eens was beklommen. En zoals het wel vaker gaat in avonturen boeken kreeg de foto een naam, een naam werd een doel en een doel een obsessie. April 2018 is het zover. Een groep van 8 freeriders start hun trip. Een trip die vijf weken zal duren. Hun doel? De Biacherahi’s North Tower en alles wat daar omheen ligt.
Naast Thomas Delfino gaat ook Zak Mills mee. Zak blijkt namelijk ook, los van Thomas, op de Biacherahi’s North Tower gestuit te zijn en is vol van de berg. Een avontuur begint. Naast de bekende plaatjes van mannen met baarden die met hun eerste wereldproblemen naar een exotisch land vliegen om daar steile lijnen te rijden zijn er kleine details in de film die me het verhaal intrekken. Langzaam raak ik geboeid. Geen vliegtuigen of helikopters, geen vadertje staat die toekijkt, geen ANWB. Slechts 8 mannen en een enorme hoeveelheid gear en vooral ook eten om een tocht van 11 dagen te maken om vanuit de bewoonde wereld het hooggebergte in te trekken. Eerst met de auto over wegen die elke Alpenpas doen verbleken. Dan na acclimisatie te voet. 150 kilometer op weg naar een doel uit een boekje. In het begin nog vergezeld door een grote groep betaalde locals die een belangrijk deel van de gear slepen. Maar bij de start van de geltsjer wordt er afscheid genomen van de mannen die hun escorteerden.
Alleen op de wereld, slechts beperkt contact met de buitenwereld geen hulptroepen om in te vliegen, 8 grote slee’s om de gear te transporteren en een doel uit een fotoboekje. De mens is een bijzonder iets. De mix tussen naieviteit en de wil om iets te bereiken zorgt soms voor bijzondere dingen. Het jongensboek dat Thomas Delfino samen met zijn camera mannen in beeld brengt is zoiets.
Ik loop naar de koelkast om een koud biertje te pakken. Ik ben gegrepen door de film en reflecteer vanuit mijn perspectief. Ik ben die week op surftrip met mijn oudste zoontje. Ons doel is simpel: de golven te vinden die de Stormrider Guide ons laat zien. Slechts met zijn tweetjes, een auto vol met wetsuits, wat boards, een boek en een week de tijd zijn we onderweg. Het is voor hem avontuur in een nieuwe vorm. Iedere dag opnieuw besluiten we wat onze nieuwe bestemming wordt, waar we ons camp opslaan en waar en wanneer we de golven induiken. De reis is het doel, het avontuur een gevolg ervan. Natuurlijk ondernemen de 8 mannen in Zabardast een next level avontuur dat heel ver weg staat van de Franse route Nationals en de typische Franse beach- en reefbreaks waar wij de afgelopen dagen op gestuit zijn, maar de film slaagt er in verder te gaan dan de bekende grappen en grollen. Een avontuur is meer dan die ene foto. Een goede trip draait om investeren, incasseren, improviseren, bijstellen, inleven, keuzes maken en oogsten. De verwachte uitkomst is nooit gegarendeerd, de opbrengst soms onverwacht mooi.
Ik ga er eens goed voor zitten. Soms is de film wat lang en heb ik de drang om door te spoelen, op zoek naar de geijkte hoogtepunten. Maar dan besef ik dat dit juist de charme van de film is. Een avontuur kost tijd, maar dan moet je die tijd wel maken.
Na afloop kijk ik uit het raam. Een volle maan, changement du temps zoals de Fransen zeggen. De winter komt er aan. Ik heb er opeens zin in. Nog een paar surfsessies en dan op naar de winter. Zabardast doet zijn naam recht aan. Het is wonderful avontuur. Ja, je ziet bizar, maar dan ook bizar steile lijnen, maar ook de offers en de keuzes die er aan ten grondslag liggen. De uitkomst soms anders dan verwacht, maar de opbrengst zoals het hoort.
زبردست
‘Deze moet je zien’, de woorden van Arjen spoken door mijn hoofd. Hij had gelijk. Morgen, vrijdag 2 november, draait Zabardast in de grote zaal van Tuschinski tijdens het Freeride Film Festival. Het is een film die in mijn top 10 van alle edities is gekomen. Neem er de tijd voor, bestel vooraf een biertje, ga rustig zitten en geniet van het verhaal.