Een paar weken geleden mocht ik voor wePowder de International Snow Science Workshop in Innsbruck bezoeken. Het voelde voor mij als thuiskomen op een internationale conferentie vol met wetenschappers – de rij bij de koffiemachine tijdens de pauze was altijd te lang. Voordat ik naar Innsbruck afreisde, werd ik al getriggerd door de titel van één van de praatjes: “Keeping up with Jeremy Jones” door Andrea Mannberg (zie ook de links onder het artikel). Natuurlijk ligt het voor de hand om aan de hand van de naam van een legendarische snowboarder meer publiek voor je te winnen, dus ik was al snel overgehaald om hiernaartoe te gaan.
Afgaand op de twee bovenstaande plaatjes van Instagram posts van Jeremy Jones en van mij, zou je kunnen bedenken dat ik mezelf ook aardig laat inspireren/beïnvloeden door Jeremy. En laat het nou net daarover gaan in dit praatje.
Andrea Mannberg heeft onderzoek gedaan naar onze voorkeuren bij het selecteren van terrein voor een off-piste afdalingen en is erachter gekomen dat wij nogal beïnvloedbaar zijn door wat anderen rijden. Voorbeeld: indien jij een te gekke dag hebt gehad, maar later op Instagram ziet dat jouw maatjes ergens anders nog steilere lijnen hebben gereden, dan kan dit invloed hebben op jouw tevredenheid over je eigen dag. Je gevoel over je eigen dag kan minder goed zijn geworden.
Andersom kun je je ook nog beter gaan voelen over je eigen dag, als je erachter komt dat je andere vrienden juist minder steile lijnen hebben gereden. Indien je tevredenheid op deze manier positief maar ook negatief beïnvloedbaar is, dan ben je een zogenaamde positionele rijder. Met betrekking tot voorkeuren hebben we het dan over positionele voorkeuren. Ik moet eerlijk toegeven dat ik mezelf in mijn privé-rijden hier ook wel in terug ken. Kijk maar naar de bijna identieke Instagram posts, met een duidelijk verschil in het aantal likes. Ik krijg het gevoel dat ik meer en vettere lijnen moet rijden om Jeremy bij te kunnen houden en dit gevoel zou ook wel eens mijn terreinkeuze en dus het risico dat ik aanga kunnen beïnvloeden.
Dit laatste blijkt daadwerkelijk zo te zijn! Mannberg heeft met haar collega’s aangetoond dat de terreinkeuze van een positionele rijder daadwerkelijk verbonden is met het accepteren van een risicovollere afdaling (in dit onderzoek zijn er twee hypothetische afdalingen waarvan één met beduidend meer risico en de andere met minder) en de bereidheid om meer risico te accepteren.
Of in normaal Nederland: als positionele rijder ben je gevoelig voor externe prikkels waardoor je meer risico’s neemt. Het is goed om je hiervan bewust te zijn, want het gevaar bestaat dat jij je gek laat maken door allerlei posts op social media en andere kanalen, waardoor je uiteindelijk zelf meer risico gaat lopen.
Uit het onderzoek blijkt ook dat dit effect aanwezig is bij mensen die lawinecursussen hebben gevolgd. Natuurlijk zet ik mijn hakken dan in het zand, want dit is het laatste wat ik wil horen. Mensen die lawinecursussen volgen, zouden juist betere beslissingen moeten nemen.
Gelukkig volgt er uit haar onderzoek ook dat mensen die een lawinecursus gevolgd hebben minder snel accepteren om risicovoller terrein in te gaan. Maar in lawinecursussen zou wel gesproken moeten worden over positionele voorkeuren en zodoende meer bewustzijn hierover creëren. Dit is iets wat ik zeker van plan ben om komend seizoen mee te gaan nemen tijdens de cursussen die ik als gids geef.
Maar nu mijn vraag: zeg nou eens eerlijk, heb je je wel eens na een topdag toch klote gevoeld omdat op de social media posts van vrienden de poeder dieper was en de lijnen steiler. Eerlijk antwoorden hè!
Verder lezen/nuttige websites:
Reacties
Menselijke natuur: iedereen wordt beïnvloed door anderen, we zijn te sociaal ingesteld. Maar het helpt al als je beseft dat het zo is. Dan kan je een laatste, extra overweging maken: waar in mijn beslissingsproces heb ik me laten overtuigen door acties of uitingen van anderen.
Het is interessante materie, er is hier wel eens eerder discussie over geweest geloof ik. Maar dan vanuit de suggestie dat mensen beelden zouden posten van afdalingen die volgens de (al dan niet elementaire) reductie methode niet zou ‘mogen’, maar wel massaal geliked en bekeken worden.
Mensen zijn beïnvloedbaar. De beste manier om hier mee om te gaan is denk ik om voor jezelf goed na te denken over wáárom je op die berg staat. Voor mij is het duidelijk. Het is geen wedstrijd. De beste snowboarder is die met de grootste grijns, of zoals @@meteomorris zegt: ‘de beste freerider is een oude freerider.’
Voor mij is het delen van een goeie dag in de sneeuw deel van de na-pret en ik kan ook oprecht genieten van de verhalen van anderen. Het motiveert me om meer te snowboarden en nieuwe dingen te proberen. (Laten we wel wezen, zonder ‘Deeper’ was ik waarschijnlijk nooit op een splitboard gestapt.)
Maar hierbij ben ik me ook érnstig bewust van hoe makkelijk het is om met een paar selectieve foto’s of videobeelden een heel ander beeld neer te zetten dan de werkelijkheid ‘in het veld’ laat zien.
Peer pressure, herkenbaar en zeker met JJ als voorbeeld! Blijft natuurlijk om je eigen grenzen te kennen, zeker in het off-piste terrein
“zeg nou eens eerlijk, heb je je wel eens na een topdag toch klote gevoeld omdat op de social media posts van vrienden de poeder dieper was en de lijnen steiler. Eerlijk antwoorden hè!”
Nooit. Maar als ik zelf moet werken en vrienden sturen foto’s zit ik wel huilend op de bank. Andersom gebeurt vast ook wel eens.
Heb geen social media en gelukkiger dan gelukkig kan je niet zijn :)
eerlijk antwoord : neen.
maar
(ennukomtet:-) )
een topdag bij mij is de dag wanneer alle kennis en kunde van mezelf tot op het (steilste) randje bereikt wordt … Ik bedoel : die volledig juiste, mooie, vloeiende afdaling tot volledig op de rand van wat ik kan… Supertopdag dan !
eerlijk antwoord : neen.
maar
(ennukomtet:-) )
een topdag bij mij is de dag wanneer alle kennis en kunde van mezelf tot op het (steilste) randje bereikt wordt … Ik bedoel : die volledig juiste, mooie, vloeiende afdaling tot volledig op de rand van wat ik kan… Supertopdag dan !
een topdag bij mij is de dag wanneer alle kennis en kunde van mezelf tot op het (steilste) randje bereikt wordt …koen_djfistel op 4 dec 2018 11:16
@@koen_djfistel Ik ken jou als iemand die als geen ander kan genieten en stoke kan overdragen. Ik herken het gevoel als je zelf tot de grens van je kunnen gaat, maar waarom wil jij/ik zo tot het uiterste gaan? En waar komt de inspiratie om zo steil mogelijk te rijden vandaan?
Om heel eerlijk te zijn snap ik niks van het artikel. Je glijd toch van een berg af omdat JIJ dat leuk vind. Als iemand anders dan een spannender tochtje heeft gemaakt die dag kan je daar ook tevredenheid uit halen omdat die gene OOK een mooie dag heeft gehad. Waarom moet alles beter, steiler, heftiger dan een ander? Blijf lekker doen waar je je zelf goed bij voelt en mocht je je dan toch laten beinvloeden door een ander ( heel raar als je dat toelaat!!) zie het dan als een uitdaging om ook op die plekken,steilheid, techniek, etc te komen in plaats van je dag er door te laten verkloten.
@@Erwin : goei vraag ; dat moet je aan m’n psychiater vragen (@@dio :-) )
“Den aard vant beestje zekers !!!” zeggen ze hier …
Jeugd, opvoeding, tikketakketijd ge zijt wie ge zijt, …
Uitdaging ? De kick van “het nieuwe” ?
Dat is allemaal heel persoonlijk ; iedereen zit anders in mekaar ; ieder heeft daar een eigen verklaring voor (maar weet het vaak niet).
Ik weet van mezelf dat ik het liefst rijd met mensen die beter zijn dan mij en waar ik dan van kan leren ; als datdan lukt ( met kennis en kunde) geeft dat een enorme voldoening en daar geniet ik dan enorm van … En zo opschuiven betekent in snowboardjargon gemakkelijk wel altijd steiler én steiler…
Om heel eerlijk te zijn snap ik niks van het artikel.
El-Niño op 4 dec 2018 12:35
Begrijp je het niet, of had je liever gehad dat mensen hun tevredenheid niet beïnvloed werd door acties van anderen?
Er staat een link in de referentie naar het originele artikel. Waarom moeten sommige mensen persé een dikkere auto hebben dan de buurman? Is ook positionaliteit, maar dan op iets anders betrekking hebbend.
Niet iedereen is positioneel en ik durf ook te beweren dat mensen, als ze dit wel zijn, dit niet graag bekennen hier.
Het is je gelukt @@Erwin. dacht ik me als vrije rijder geen label om te laten hangen, plots ben ik een positionele rijder!
Andrea Mannberg heeft een onderzoek gedaan dat weer een extra dimensie geeft aan de ons bekende ‘factor mens’ (factor mens zegt je niets? check de wepow academy!) Ik kan me herinneren dat er een aantal jaren geleden ook werd geappelleerd aan het adres van Redbull. De video’s die verschenen onder hun vlag en deels uit het eigen ‘mediahouse’ online kwamen zouden aanzetten tot levensgevaarlijk gedrag bij de kijkers.
Zelf vind ik het fijn om onderweg te zijn met gasten die me inspireren en om samen de skills te pushen. Natuurlijk wordt er ook door mij veelvuldig gekeken naar filmpjes en foto’s van anderen. Ook daar laat ik me het liefst door inspireren zonder bloedlink te gaan doen. Het is me wel eens gebeurd dat ik baalde van een fout gemaakte keuze inzake het vinden van poeder. Die dag op zich was niet eens zo slecht maar de beelden van anderen die een dalletje verderop ‘spot on’ zaten waren oogverblindend mooi… Tja dat drukt dan wel ff op de gemoedstoestand. Dáár doen een paar biertjes dan weer wonderen. Over het algemeen gun ik iedereen z’n lijnen en pow. Zeker als er gepost wordt door gasten die ik goed ken, ben ik bij het zien van de beelden eerder stoked voor ze dan dat ik er de pest over in krijg.
@@Erwin schrijft: Ik krijg het gevoel dat ik meer en vettere lijnen moet rijden om Jeremy bij te kunnen houden. Erwin Ik zou bijna denken dat je tijdens het kijken van JJ’s laatste film hebt liggen slapen…
@all Er komt sneeuw aan. Stay safe and stop watching video’s!
Ride hard ride smart!
Misschien is het leuk om met bovenstaand artikel in je achterhoofd eens te kijken naar de film “Born in Chamonix” https://wepowder.com/nl/forum/topic/261106 Het is ten slotte altijd aangenamer om anderen kritiek te geven, dan kritisch naar jezelf te kijken. ;)
Ik moet zeggen dat er van alles door mijn hoofd ging toen ik de film keek. Vooral interessant om te horen hoe ze zich uitlaten over de extreem steile run direct vanaf de Aiguille du Midi, The Mallory.
Op 02:40 “They wanna say they did one of these runs”.
Hierna horen we een rijder zeggen dat het eigenlijk een shit line is, en dat hij deze afdaling alleen skiet met powder. Vervolgens zie je hem inderdaad andere bochten draaien, dan de traditionele bochten van bijv. Anselme Baud - één van de grondleggers van het skien in extreem steil terrein. En voilà, een nieuwe standaard is gezet: dit soort afdalingen tellen pas echt, als je ze rijdt met powder.
Op 07:50 zegt de rijder zelfs: “But I have one rule, it’s like if you really wanna do it, if you really want to ski it, you just go”.
Misschien zijn wij wel té verstandig om ons hierdoor te laten beïnvloeden, maar denk je niet dat dit soort films en afdalingen invloed hebben op het rijgedrag van freeriders?
In mijn hoofd speelt positionaliteit zeker een rol. Voor mezelf kies ik heel graag mellow terrein. Als ik dan in een reisgroep aangeef dat ik op mn best ben in mellow terrein, hoor ik mn ‘inner critic’ gelijk af gaan: houd ik daarmee de groep niet op? ben ik nu de loser van de groep, want steiler is toch beter?
En of die peer-pressure nu van leden in de groep komt, of via social media…ik denk dat t weinig verschil maakt. Want een deel van mijn inner critic voed ik immers met beelden van JJ (en anderen) ;-)
Ik hoop maar dat door dit artikel iedereen weer even die extra check bij zichzelf doet…is dit wat ik wil én aankan? Ride safe deze winter!
Eerlijk? Met skiën begrensd ik mijzelf. De steilste lijnen geskied voordat Instagram er was. Voor Facebook. Voor de eerste Nuit de la Glisse die ik zag. Toen kwam verstand. En een belangrijke belofte.
En nu? Nog wel eens een couloir doen, of een dikke lijn, en als het goed is is te goed. (De sneeuw bij de buren is altijd groener of zo) Er is altijd wel iemand die het beter heeft gehad. Fijn voor hem. Bij mij was het goed. En dat telt.
@@Peter_Schrier mooi verwoord! En inderdaad blijkt Mannberg dit effect ook te zien in een groep: als iemand een risicovollere afdaling niet prefereert, maar iemand anders in de groep wil deze wel skiën, dan zijn sommigen geneigd dit dan toch te accepteren.
Misschien hebben jullie deze prachtige korte film van Erik Bulckens al gezien.
Mocht dat niet het geval zijn ga er dan ff lekker voor zitten.
Zo kan het ook…
Neh herken dat niet. Natuurlijk, als je de keuze maakt om ergens te gaan rijden (plan A), en het blijkt verwaaid, verijst of pap te zijn, en vervolgens zie je anderen in plan B de beste poeder rijden: tuurlijk dan baal je even. Niet omdat je ze het niet gunt, maar omdat je de verkeerde keuze hebt gemaakt. Maar die steile lijnen? Ik zeg veel plezier. Als ik in de bergen ben, met goed gezelschap en er is poeder en een mooie afdaling? Dan is er echt vrij weinig dat mij dan kut kan laten voelen.
vergeet ook niet dat veel terrein wordt gereden omdat het minder steile terrein al is afgekrast. Een soort scope-creep. Al die veilige stukken gingen ook goed ik zie al een spoor staan door die hang die ik vanmorgen eigenlijk te gevaarlijk vond. Dit is denk ik een veel grotere beinvloeder dan een pro rider die dikke films maakt. Bijv op de gletscher in Engelberg waar als er 1 spoort staat iedereen steeds iets meer richting de spleten verhuist omdat er nog net 1 spoortje naast past.
- maakt de afstand ook niet wat uit? Want laten we eerlijk zijn na 1000km te hebben gereden door de nacht laat je je mss minder snel afschepen met een klein stukje naast de piste en ben je vatbaarder voor scorings drang?
Mooie aanleiding voor zelfreflectie, dit artikel. Het deed mij mezelf afvragen wat mijn meest intense stoke-herinnering is. En dan denk ik toch gek genoeg niet aan die paar keer dat ik met mijn beperkte skills een couloir heb kunnen rijden, of die keren dat het echt diep was. Ik denk dan vooral aan Splitfest 2016, Scuol. Zeer ongunstige omstandigheden, weinig sneeuw, warm, regen, veel lawine-activiteit. Na een ochtend opgesloten te hebben gezeten in Val Sinestra dan toch naar buiten kunnen. YES! Vellen onder doen en na een (kluun) wandeling afdalen over een met kunstsneeuw opengehouden piste. Om de dag vervolgens afsluiten op een idyllisch Zwitsers dorpsplein met champagne die de gids ‘toevallig’ in zijn plofzak had. Het is zo fijn om te kunnen genieten van wat er wél is!
https://cdn.wepowder.com/site/forum/14/50a8fa17ac4169e940f2d2f8c339f1e6_split.jpg?width=800
@@Peter_Schrier mooi verwoord! En inderdaad blijkt Mannberg dit effect ook te zien in een groep: als iemand een risicovollere afdaling niet prefereert, maar iemand anders in de groep wil deze wel skiën, dan zijn sommigen geneigd dit dan toch te accepteren.
Erwin op 4 dec 2018 20:17
Misschien omdat ik ben gaan realiseren hoe ongelooflijk veel geluk ik al heb gehad doordat ik al mijn acties uit het verre verleden na heb kunnen vertellen (bénissant des idiots ) maar ik ben daarna al meer dan eens “de spelbreker” geweest die uitsprak: en dat doen wij dus niet. Anderen boos op mij, maar als de afspraak is het plan te volgen omdat je dan een zekere / veilige lijn kiest en dan opeen de poedergeilheid toeslaat met de uitspraak ‘dat daar kan denk ik ook wel’ . Als er dan geen basis onder die beslissing ligt… op zn Brabants gezegd : ‘Houdoee eehj’
Ben gewoon niet goed genoeg om me met iedereen te gaan meten. Hoef er mijn centen niet met te verdienen en heb veel plezier op mijn eigen niveau…Denk trouwens dat veel locals ons zowizo grappig vinden als we proberen de coolste line te rijden. ?
(ennukomtet:-) )
een topdag bij mij is de dag wanneer alle kennis en kunde van mezelf tot op het (steilste) randje bereikt wordt … Ik bedoel : die volledig juiste, mooie, vloeiende afdaling tot volledig op de rand van wat ik kan… Supertopdag dan !koen_djfistel op 4 dec 2018 11:16
Hey Koen,
Ik kan mij daar wat bij voorstellen: Jouw full speed top to bottom run in de “no name” couloir in het Pitztal heeft nog steeds een mooi plaatsje in mijn geheugen.
vergeet ook niet dat veel terrein wordt gereden omdat het minder steile terrein al is afgekrast. Een soort scope-creep. Al die veilige stukken gingen ook goed ik zie al een spoor staan door die hang die ik vanmorgen eigenlijk te gevaarlijk vond. Dit is denk ik een veel grotere beinvloeder dan een pro rider die dikke films maakt. Bijv op de gletscher in Engelberg waar als er 1 spoort staat iedereen steeds iets meer richting de spleten verhuist omdat er nog net 1 spoortje naast past.
- maakt de afstand ook niet wat uit? Want laten we eerlijk zijn na 1000km te hebben gereden door de nacht laat je je mss minder snel afschepen met een klein stukje naast de piste en ben je vatbaarder voor scorings drang?
ijsbeer op 4 dec 2018 23:05
@@Ijsbeer slaat hier m.i. een paar ferme klappen op de spijker z’n kop!
Voor mij is het duidelijk. Het is geen wedstrijd. De beste snowboarder is die met de grootste grijns, of zoals @@meteomorris zegt: ‘de beste freerider is een oude freerider.’
Willem2k op 4 dec 2018 10:05
Sluit mij hierbij aan, al moet ik toegeven dat de grootte van mijn grijns toch vaak evenredig was met de “stail ist gail” beleving.
Ik ben landurig beïnvloed:
Mijn eerste “stail ist gail” beleving tijdens een presentatie en kennismaking met Sylvain Saudan in 1990
Daarna door de foto’s van mijn toenmalige held Pierre Tardivel in het tijdschrift Vertical.
Het is inderdaad geen wedstrijd voor velen maar iedereen heeft zijn eigen weg naar het behalen van die grijns. Voor de een is het stail ist gail, voor de ander perfect uitgevoerde bochtjes en weer een ander door de afdalingen te doen die je idool ook doet. Niets mis mee! Zolang je handelt naar je kunnen en de condities, groep etc…
Ik denk dat er tegenwoordig een hoop torenhoge verwachtingen gecreerd worden door alle filmpjes, foto`s en sterke verhalen in de kroeg. Niet iedereen kan zijn (onrealistische) verwachtingen a la moment aanpassen aan de realiteit op de berg. Dus worden beslissingen beinvloed.
Ik merk het bij mijzelf en zie het ook bij anderen. Niemand is perfect. Daarom helpt het voor mij om met een groep te gaan die elkaar goed kent en weet wat de valkuilen van elkaar zijn en die benoemt. Het is niet voor niets dat freeriden (en wildwater kajakken) de beste vrienden maakt :)
Het is inderdaad geen wedstrijd voor velen maar iedereen heeft zijn eigen weg naar het behalen van die grijns. Voor de een is het stail ist gail, voor de ander perfect uitgevoerde bochtjes en weer een ander door de afdalingen te doen die je idool ook doet. Niets mis mee! Zolang je handelt naar je kunnen en de condities, groep etc…
Ik denk dat er tegenwoordig een hoop torenhoge verwachtingen gecreerd worden door alle filmpjes, foto`s en sterke verhalen in de kroeg. Niet iedereen kan zijn (onrealistische) verwachtingen a la moment aanpassen aan de realiteit op de berg. Dus worden beslissingen beinvloed.
Ik merk het bij mijzelf en zie het ook bij anderen. Niemand is perfect. Daarom helpt het voor mij om met een groep te gaan die elkaar goed kent en weet wat de valkuilen van elkaar zijn en die benoemt. Het is niet voor niets dat freeriden (en wildwater kajakken) de beste vrienden maakt :)
@@popski : dawas inderdaad ne plezaante ; koester ik ook nog altijd :-) en da bleef maar duren !! Zalig !
Maar de Mittagskogel later heeft me zeker nog een grotere grijns/voldoening gegeven …
En zo heb ik er nog een paar.
Wat jij ?
Misschien een topic openen : Wat waren voor jou persoonlijk de 5 afdalingen met achteraf de meest grootste grijns ? (En misschien ook “waarom” , maar dat hoeft niet …)
@@koen_djfistel Daar istie dan.
Ben ik een positioneel rijder? Ik was geneigd om ‘nee’ te zeggen maar na wat ingelezen te hebben moet ik toch ‘ja’ zeggen hoewel het niet past in het beïnvloeding-door-social-media-plaatjes beeld. Ik weet inmiddels van mezelf dat ik omgekeerd reageer op hoe gecontroleerd de omgeving is waarin ik rijd. Nogal een schijterd van nature rij ik in terrein (waarover ik geen controle heb) terughoudender dan zeg, op de piste. Altijd beducht dat ik wat lostrap als het voor m’n gevoel (te) steil wordt. Daarnaast merk ik dat ik ook competitiedrang voel. Binnen een groep van gelijk niveau wil ik toch nog wel steeds ‘mee te doen’, tot de beteren horen. Wat @@Ijsbeer zegt over scope-creep las ik als slope-creep; als je dag lekker loopt en je benen zijn goed dan ben je geneigd om de lat telkens wat hoger (lees steiler) te leggen. Toch is er wel een sweetspot waarin ik het lekkerste rijd. Een mix van diep en koud, liefst faceshots en geaccidenteerd terrein. Ik word blijer van flow dan van wow.
Niet steil, wel lekker:
Onder het gezegde ‘Beter laat dan nooit’ toch nog even een reactie.
Om op de titelvraag van deze post te antwoorden: Nee…althans niet nu, op dit moment
De enige sociale media waarvan ik gebruik maak is dit forum en als ik posts zie voorbijkomen van mensen met een grote grijns of een steile lijn rijdend, dan geniet ik mee in hun plaats.
Vandaar dat menig tripreport ook zo leuk is om te lezen, alsof je er zelf bij bent (of was).
Steil is sowieso niet per sé aan mij besteed…ik zit soms liever in een lekkere flow dan dat ik springend bocht na bocht een couloir afdaal…spannend, JA maar écht fun zijn voor mij de lijnen waar ik snel kan gaan met heerlijke sprays tot gevolg. Eén van mijn all-time favourtites is dan ook de Geisleger in Stuben (de Stuben Northface run, ook bekend van de Longboard classic).
Ik hou ook enorm van treeruns of terrein met kleine pillows.
Met ouder worden ben ik misschien ook wat terughoudender geworden maar dat is niet altijd slecht. 2 jaar geleden één van m’n buddies nog een volledig couloir zien lostrappen nadat ik hem herhaaldelijk had gezegd dat het echt niet oké was en dat ik een ‘veiligere’ lijn ging nemen…gelukkig voor hem zonder erg maar leuk was die afdaling voor hem niet terwijl ik een heerlijke run had.
Ik denk wel dat je een goed punt hebt aangehaald want door alle social media wordt er soms heel veel druk gelegd op mensen die daar gevoelig voor zijn (de positionele rijder dus) en dat kan soms fout aflopen. Al vind ik dat opkijken naar anderen zeker geen slechte zaak is om bij te leren, maar je moet je steeds bewust zijn van je eigen kunnen en ook van de situatie (snowsafety bedoel ik dan).
Die ene keer dat ik in m’n eerste volle seizoen in de Arlberg bijna blindelings m’n makkers volgde en daardoor onder een lawine terecht kwam (gelukkig kan ik het navertellen) was voor mij de laatste keer dat ik iets deed omdat anderen het deden…ik ging er van uit (deels terecht) dat zij meer kennis en ervaring hadden omdat zij al jaren freeriden en ik een newbie was, maar ik heb toen geleerd zuiver op m’n eigen gevoel af te gaan en heb door de jaren heen heel veel kennis opgedaan en probeer zo ten volle te genieten. Je meten aan anderen of de kennis van anderen niet in vraag stellen is trouwens een andere vorm van positioneel rijden denk ik maar dat staat heel mooi uitgelegd in één van de hoofdstukken van de safety academy.
En voor al diegenen die steeds steiler of extremer gaan, doe het vooral voor jezelf en alsjeblieft niet voor de likes ;-)
Ik denk (hoop) dat Jeremy het ook niet voor de likes doet.
By the way, dank aan @@Haas om m’n film hier nog eens te delen, misschien niet helemaal on topic maar daar waren ook heel mooie lijnen te rijden.
En nu ook nog even reageren op @@koen_djfistel z’n heerlijke topic van 5 beste lijnen…even denken…