Een paar weken geleden mocht ik voor wePowder de International Snow Science Workshop in Innsbruck bezoeken. Het voelde voor mij als thuiskomen op een internationale conferentie vol met wetenschappers – de rij bij de koffiemachine tijdens de pauze was altijd te lang. Voordat ik naar Innsbruck afreisde, werd ik al getriggerd door de titel van één van de praatjes: “Keeping up with Jeremy Jones” door Andrea Mannberg (zie ook de links onder het artikel). Natuurlijk ligt het voor de hand om aan de hand van de naam van een legendarische snowboarder meer publiek voor je te winnen, dus ik was al snel overgehaald om hiernaartoe te gaan.
Afgaand op de twee bovenstaande plaatjes van Instagram posts van Jeremy Jones en van mij, zou je kunnen bedenken dat ik mezelf ook aardig laat inspireren/beïnvloeden door Jeremy. En laat het nou net daarover gaan in dit praatje.
Andrea Mannberg heeft onderzoek gedaan naar onze voorkeuren bij het selecteren van terrein voor een off-piste afdalingen en is erachter gekomen dat wij nogal beïnvloedbaar zijn door wat anderen rijden. Voorbeeld: indien jij een te gekke dag hebt gehad, maar later op Instagram ziet dat jouw maatjes ergens anders nog steilere lijnen hebben gereden, dan kan dit invloed hebben op jouw tevredenheid over je eigen dag. Je gevoel over je eigen dag kan minder goed zijn geworden.
Andersom kun je je ook nog beter gaan voelen over je eigen dag, als je erachter komt dat je andere vrienden juist minder steile lijnen hebben gereden. Indien je tevredenheid op deze manier positief maar ook negatief beïnvloedbaar is, dan ben je een zogenaamde positionele rijder. Met betrekking tot voorkeuren hebben we het dan over positionele voorkeuren. Ik moet eerlijk toegeven dat ik mezelf in mijn privé-rijden hier ook wel in terug ken. Kijk maar naar de bijna identieke Instagram posts, met een duidelijk verschil in het aantal likes. Ik krijg het gevoel dat ik meer en vettere lijnen moet rijden om Jeremy bij te kunnen houden en dit gevoel zou ook wel eens mijn terreinkeuze en dus het risico dat ik aanga kunnen beïnvloeden.
Dit laatste blijkt daadwerkelijk zo te zijn! Mannberg heeft met haar collega’s aangetoond dat de terreinkeuze van een positionele rijder daadwerkelijk verbonden is met het accepteren van een risicovollere afdaling (in dit onderzoek zijn er twee hypothetische afdalingen waarvan één met beduidend meer risico en de andere met minder) en de bereidheid om meer risico te accepteren.
Of in normaal Nederland: als positionele rijder ben je gevoelig voor externe prikkels waardoor je meer risico's neemt. Het is goed om je hiervan bewust te zijn, want het gevaar bestaat dat jij je gek laat maken door allerlei posts op social media en andere kanalen, waardoor je uiteindelijk zelf meer risico gaat lopen.
Uit het onderzoek blijkt ook dat dit effect aanwezig is bij mensen die lawinecursussen hebben gevolgd. Natuurlijk zet ik mijn hakken dan in het zand, want dit is het laatste wat ik wil horen. Mensen die lawinecursussen volgen, zouden juist betere beslissingen moeten nemen.
Gelukkig volgt er uit haar onderzoek ook dat mensen die een lawinecursus gevolgd hebben minder snel accepteren om risicovoller terrein in te gaan. Maar in lawinecursussen zou wel gesproken moeten worden over positionele voorkeuren en zodoende meer bewustzijn hierover creëren. Dit is iets wat ik zeker van plan ben om komend seizoen mee te gaan nemen tijdens de cursussen die ik als gids geef.
Maar nu mijn vraag: zeg nou eens eerlijk, heb je je wel eens na een topdag toch klote gevoeld omdat op de social media posts van vrienden de poeder dieper was en de lijnen steiler. Eerlijk antwoorden hè!
Verder lezen/nuttige websites: