Paul de Groot over freeriden in Alaska

Inmiddels ongeveer anderhalf jaar geleden ging freerider Paul de Groot naar de ultieme droom van elke fanatieke skiër of snowboarder: Alaska. Hij vertelde over zijn fantastische reis…

Paul: Als je denkt aan ultiem freeriden dan komt Alaska wat mij betreft met stipt bovenaan de lijst. Alle grote filmproducties zijn daar gemaakt dus ik had enorm hoge verwachtingen voordat ik ging. Ik was al maanden voordat ik ging aan het dromen van de steilste steeps en vetste couloirs zoals ik altijd op de beelden heb gezien. Toen we hadden besloten naar Alaska te gaan was het enige waar ik enigszins bang voor was het risico op downdays. Als je gaat heliskiën wil je natuurlijk zo veel mogelijk runs maken, zéker als je in Alaska bent. Invloed op het weer heb je niet dus het was best even spannend wat deze reis ons ging brengen. Ik had zeer hoge verwachtingen en die zijn méér dan waargemaakt.

Wat maakte dat je, ondanks het risico op downdays, naar Alaska bent gegaan?

Ik denk dat Alaska de droom is van elke freerider. Alaska is de top van de top op het gebied van heliskiën. Van tevoren zijn Robbert Schippers, Phipille Poppe, Koen van der Veken en ik veel bij elkaar gekomen om onderzoek te doen naar wat de beste locatie op Alaska zou zijn om te gaan heliskiën. We wilden zo steil mogelijk terrein skiën en we hadden een bedrijf ter plaatse nodig dat bereid was ons ook echt naar deze plekken toe te brengen. Het ging ons natuurlijk niet gebeuren dat we onze verwachtingen niet waar konden gaan maken. Na veel discussiëren over waar we dan het beste heen konden gaan kwamen we uit in het magische Haines. Haines is naast het heliskiën, bekend van de serie Gold Rush op Discovery Channel waar ze in dit gebied naar goud zoeken. Wat uniek is aan deze locatie is de relatief korte vliegtijd tot in de bergen. We wilden de kans dat je niet naar boven mag zo klein mogelijk houden, want we wilden uiteraard het maximale uit de trip halen. Hoe korter de vliegtijd dus is, hoe sneller je kan handelen. Het weer in Alaska staat er om bekend dat het snel omslaat dus dan wil je elk mooie moment kunnen pakken. Uiteindelijk was mijn ervaring daar het tegenovergestelde van waar ik van tevoren toch wel een beetje zenuwachtig over was. We hadden zelfs “te veel” goed weer waardoor we zo door onze runs heen waren!

Hoe was de reis naar Haines?

De reis daarheen was al wat. Het is natuurlijk niet bepaald om de hoek dus het was best een gedoe om daar te komen, wat het juist ook weer extra vet maakte. Haines ligt op een schiereiland zonder vliegveld. Je kan er alleen komen door een stuk te rijden of een minivliegtuig te pakken. In mijn geval gingen we met zo’n klein vliegtuigje die ook gebruikt wordt voor scenic flights. Dat zijn rondvuchtjes voor toeristen. Dat vliegtuig is dus echt al een attractie op zich met een uitzicht waar je eigenlijk alleen van kan dromen. De omgeving daar is zo extreem mooi en alles lijkt precies te kloppen met wat je in de films ziet. Vervolgens kom dan met maximaal 12 man op dat kleine vliegveldje aan in Haines en word je opgehaald door de eigenaar van het helibedrijf. De kriebels begonnen nu toch wel te komen want “holy fuck” wat ga ik meemaken deze komende dagen. Bij het landen zie je de helikopters al staan dus hier gaat het écht gebeuren. Het klopte meteen al zo goed met wat ik verwacht had van zo’n afgelegen en extreem gebied. En eigenlijk nog meer. De bergen om je heen zijn mega rauw en hoog en ik spotte direct al afdalingen die ik wilde doen.

En dan kom je daar aan… hoe was dat?”

Aangekomen in de lodge werd ik eigenlijk alleen maar meer hyped. Vanuit heel Haines kan je de bergen zien en spot je dus mogelijke runs. Je zit midden in het dorpje aan de zee dus je ziet als je uit je raam kijkt de sea eagles en de vissersbootjes voorbij komen. De kriebels die ik op dat moment voelde waren niet te beschrijven. Dit was precies de plek waar ik wilde zijn.
Na een uitleg over hoe alles daar werkt en waar we heen zouden gaan kregen we een safety briefing. Ik heb natuurlijk al veel van deze briefings gehad en het is elke keer weer fijn om te zien dat de mensen weten wat ze moeten doen als er echt iets gebeurt. Wat me direct opviel was dat een van de slides in de presentatie “sluff management” heette. Toen dacht ik wel “fuck yeah” als we het híér over gaan hebben dan ben ik écht op de juiste plek. Er kwam een uitleg over hoe je het beste tactisch in steil terrein kan skiën zonder in je eigen sluff terecht te komen. Dit heb ik nog niet eerder tijdens een safety briefing gezien dus mijn verwachtingen van wat er zou gaan komen werden nog hoger. Ik kon niet wachten!

Hoe was het om eindelijk voor het eerst naar boven te gaan?

Helaas was het de eerste dag geen bijzonder goed weer. Daarnaast is het in het begin altijd nog een beetje aftasten. Onze gids was een snowboarder, wat ik eigenlijk niet gewend was. Wel was het echt zo’n ultieme gast uit Alaska. Hij heette Tom Wayes en is in Amerika bekend van een soort Amerikaanse Dakar Rally maar dan met veel ziekere wagens. Echt een beetje een karikatuur van zichzelf. Op de foto heeft hij een bijltje vast die hij altijd meenam om van dat hele oude blauwe gletsjerijs mee te nemen voor in de whiskey. Ik vond het best spannend want nu gingen we, na al die voorbereidingen en verwachtingen, toch écht naar boven. Eerst werden we meegenomen naar een redelijk makkelijke helling om te kijken wat het niveau binnen de groep was. Het is natuurlijk logisch dat je niet meteen van de heftigste helling gedropt wordt maar ik werd toch wel een beetje ongeduldig. Ik was heel eerlijk gezegd ook niet echt onder de indruk van de gids zijn kunnen, waardoor mijn verwachtingen licht daalden. Misschien had ik wel veel te veel verwacht en had ik Alaska veel te hoog in mijn hoofd zitten. Toen we de gids langzaam meer spraken en een beetje leerde kennen vertelde hij dat hij al jaren de gids is van de filmproducties van Travis Rice. Toen gingen mijn vooroordelen natuurlijk in een keer héél hard overboord. Misschien was ik voor dag 1 toch iets te ongeduldig… of kritisch…

De gidsen houden dus duidelijk rekening met het niveau van de mensen in de groep?

Zeker! Het was even wennen en inkomen en de eerste paar runs waren, mede door het weer nog niet heel spectaculair. Mijn enorm hoge verwachtingen daalden zoals ik al zei wel een beetje. Want was dit het dan? Gedurende de week is onze groep ook een beetje uit elkaar gevallen omdat het tempo verschilde. Het was tof dat je op je eigen niveau verder kon gaan want iedereen heeft natuurlijk een ander gevoel en kan verschillende dingen tijdens dit soort trips.

Op dag 1 werden je verwachtingen dus nog niet volledig vervuld, hoe was dan het daarna?

De tweede dag was het geweldig weer waardoor we heel veel hebben gevlogen. Toen hebben we gelijk hele vette couloirs en runs gedaan. Het was nog steeds een beetje wennen omdat we op dag 1 minder hebben kunnen doen dan gehoopt. Langzaam bouwden we op naar steilere stukken en begon ik te beseffen dat dit echt heel erg gaaf ging worden. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit een hele dikke vette dag was die ik niet snel zal vergeten. We gingen full on en hebben hellingen gepakt van +/-50 graden! Iedereen kwam er lekker in en we hebben wel 11 runs gedaan die dag. We hebben afdalingen als Pehoda en Crazy Horse gedaan maar tussendoor ook veel gletsjer runs en wat rustigere afdalingen die niet per se heel moeilijk waren. Daarnaast was het uitzicht vanuit de helikopter echt heel erg ziek. Die spines heb je nergens anders in de wereld en ze zijn ineens zo bereikbaar als je er overheen vliegt. We sloten de dag af met de grande finale: de Dekstkop West. Het sluff management wat we geoefend hadden kwam hier echt goed van toepassing. Via de radio in je zak kunnen de gidsen je begeleiden en coachen zodat je precies weet wat je moet doen en wat niet. Toen we eind van de dag terug kwamen in de lodge kon ik echt concluderen dat Alaska ongeëvenaarde hellingen heeft die ook echt te skiën zijn. Ik was zo stoked voor wat er de komende dagen nog ging komen.
Later in de week hebben we ook Sanatarium geskied. De naam zegt het eigenlijk al maar dat is dus echt een “motherfucking” wand van 1500 meter die constant meer dan 40 graden is. De sneeuw was geweldig en hij is helemaal aan de schaduwkant van de berg. Je begint op een enorme spine en komt uiteindelijk in een breder gedeelte uit waar de heli je weer op kan halen.

Waar ben jij nou echt tot je grens gegaan?

Zoals ik al zei kon je vanuit het dorpje de bergen zien. Ik had daar vrij snel een afdaling gespot die er heftig maar super vet uit zag, de Emeric. Met heliskiën heb je weinig te bepalen, je kan natuurlijk aangeven wat je wilt maar uiteindelijk bepalen de gidsen waar je heen gaat. De gids vertelde me dat die afdaling pas iets van 7x is geskied in de geschiedenis, dus ik wilde natuurlijk niks liever dan daarheen. Ik ben de eerste dagen blijven peilen of we het gingen doen maar de heli kan daar niet goed landen waardoor het spannend bleef of het ging gebeuren. Ik geloof dat het dag 4 was dat het geweldige nieuws kwam: we gingen gedropt worden op Emeric. Met toch wel knikkende knietjes en kriebels die door mijn buik gierden stapten we de heli in. Er was niks gelogen aan het feit dat de heli er moeilijk kon landen. Het is zó steil dat alleen puntje van de ski onder de heli de sneeuw kon raken, het kon maar net. Met maar een halve meter speling aan beide kanten was het uitstappen dus al super sketchy. En daar sta je dan… je kon voelen dat het echt voor iedereen spannend was. Maar zó vet, het voelde zo onmogelijk en ik heb er vanaf het dorpje al van staan dromen. Als je dan ineens bovenaan staat besef je je wel dat dit een van de vettere dingen is die je gaat meemaken als freerider. Het viel zéker niet tegen. Ik vond in het dorpje ook een ansichtkaart waar de berg op stond. Die heb ik natuurlijk meegenomen.

Wat maakt Alaska anders dan de andere heliski locaties waar je geweest bent?

Het heliskiën in Alaska is ontstaan vanuit de filmindustrie in plaats van vanuit toerisme of klantskiën. Later is het heliskiën daar langzaam meer gericht op exclusieve reizen voor meerdere mensen. Als je als gids gewend bent om met professionele skiërs/snowboarders te werken die echt komen om hun grenzen op te zoeken gaat het er puur om dat je de vetste afdalingen voor het niveau van die persoon kan laten zien. Dit is nergens anders in de wereld zo sterk de instelling. In Canada en Europa is het heliskiën bijvoorbeeld vanuit het toerisme ontstaan waardoor het hoofddoel is om alles zo veilig mogelijk te houden. Daarnaast moeten ze veel rekening houden met de regels die hierbij zijn ontstaan. Het meest opmerkelijk aan Alaska vind ik dus dat ze echt hun best doen om je naar de meest steile steeps en afdalingen die je op dat moment aankan te brengen. Je bent er zo vrij en het terrein is zo eindeloos dat die hele instelling anders is dan op andere plekken waar ik ben geweest.

Je omschrijft duidelijk hoe iconisch alles daar was. De mensen, de sfeer, de omgeving. Wat heb je naast het skiën daar gedaan?

Ja, Alaska is gewoon super rauw en dat zie je overal terug. Ik zag op een van mijn eerste dagen een krantenbericht met de titel “Man goes to buy gun, accidentaly shot in leg”. Het ging geloof ik over een 19 jarige gozer die vermoedelijk te veel had gedronken en zichzelf per ongeluk in zijn voet had geschoten toen hij een geweer wilde kopen. Het is zo anders dan we hier in Nederland gewend zijn en het klopte volledig bij wat ik altijd voor me zag als ik aan Alaska dacht. Verder zat ik in de lodge met Victor de le Rue, Richard Permin, Leo Taillefer, Tatum Monod en Lexi duPont. Allemaal grote namen die daar hun ding doen en films aan het opnemen zijn. Daar zit je dan gewoon een biertje mee te drinken en shuffleboard mee te spelen. In die bar was bijvoorbeeld ook een bel waar je aan kon gaan hangen. Elke keer als iemand dat deed kreeg de hele lodge een muntje waar je weer wat te drinken van kon halen. Soms stond iedereen de hele avond slingers aan die bel te geven, haha. Je bent zo stoked van het skiën dat het allemaal niet meer zoveel uitmaakt en die hele lodge op zijn kop wordt gezet. Er waren ook gasten uit California die daar met een eigen minivliegtuigje kwamen en een seizoenspas hadden. Verder heb ik het noorderlicht gezien, dat was echt een treat. Ik had het nog nooit goed gezien, maar dat is trippend zeg! Prachtig.

Zou je nog een keer gaan?

Ja! Sterker nog, in april 2019 ga ik nog een keer! Ik organiseer een trip die kant op via mijn organisatie Cloud9 travel. De reis is nog niet volgeboekt dus aansluiten is nog mogelijk. Voor iedereen die net als ik de top van het freeriden mee wilt maken is het wellicht de moeite waard hier wat informatie over op te vragen! Alaska heeft al mijn verwachtingen volledig waargemaakt en overtroffen. Ik heb genoten van een geweldige reis op een prachtige locatie en ik kijk enorm uit naar april!!