Al jaren is Livigno een van onze favoriete gebieden in de Alpen. Soms is het lastig uitleggen waarom iets je favoriet is, maar in dit geval is het veel makkelijker te onderbouwen dan alleen het gevoel dat goed is wanneer je in Livigno bent om te skiën of boarden.
Livigno ligt behoorlijk geïsoleerd op een hoogte van zo'n 1800 meter. Het leverde het dorp in het begin van de 19e eeuw een belastingvrije status op dat het tot op heden nog altijd heeft gehouden. De combinatie van de afgelegen ligging en het feit dat men freeriders zo goed mogelijk wil informeren over de huidige condities in het skigebied heeft ervoor gezorgd dat er in Livigno een eigen lawinebericht door Fabiano en zijn team gepubliceerd wordt.
Het Freeride Project van Livigno geniet inmiddels internationale bekendheid. Het is nog altijd hét voorbeeld voor skigebieden hoe ze het freeriden moeten benaderen. Fabiano Monti is de drijvende kracht achter het Freeride Project van Livigno. Na jarenlang als onderzoeker bij het SLF gewerkt te hebben keerde hij terug in Livigno om het op de kaart te zetten als freeride bestemming.
Laten we even een paar routes pakken waar wij heel blij van werden: de Calcheira Bassa, Crocifisso en de Madonnone. De eerste is een heerlijke treerun. Nou hebben Morris en ik al aardig wat hoogtemeters met de heli in Canada erop zitten en dat is dan ongeveer het terrein dat je rijdt op een dag met sneeuwval. Tourlijk, in Canada is de afdaling langer, ben je de enige op de helling en is het wat steiler, maar verder komt de Calcheira toch wel goed in de buurt.
De Crocifisso start net als de Calcheira met een open veld, maar ook hier duik je snel de bossen in. De bomen staan op de Crocifisso wat dichter op elkaar en de helling is wat steiler. Deze wordt ook iets minder snel verspoord dan de Calcheira (hoewel er daar ook niet zo bijster veel poederstress is). Dit is niet bepaald een afdaling die je als beginnende freerider moet nemen.