TWENTY is de laatste film uit de koker van Guido Perrini. Tien jaar geleden trakteerde hij ons al op TEN. Logischerwijs volgt nu dan TWENTY. Het is de optelsom van 20 jaar big mountain freeriding pur sang. 20 jaar waarin iconen en idolen zijn gekomen en (te vroeg) gegaan.
De openingslijn zet je meteen op scherp ‘For all those we lost in the mountains’. Waarna al kijkend naar het beeld als vanzelf de vraag oppopt: ‘is dit het het allemaal waard?’ Guido, maar ook de anderen die figureren in TWENTY worstelen duidelijk met deze vraag.
Freeriden geeft een mens veel. Een connectie met jezelf en de natuur die je in je dagelijkse overgereguleerde leven mogelijk ergens bent kwijt geraakt. Maar freeriden neemt ook veel, zeker voor diegene die de afslag heeft genomen naar het ‘big mountain freeriden’. Iedereen in de film heeft één of meerdere vrienden verloren in de bergen. Is dat het waard? Is er een grens aan wat we kunnen? Is er een evenwicht te vinden tussen vrijheid en de prangende maar risicovolle realiteit in de bergen. De foutmarges worden steeds kleiner, de gevolgen steeds groter.
Voor Jan met de pet zal het oordel simpel zijn: ‘jullie zijn gek!’, maar is dat ook zo? Zijn we gek of willen we simpelweg leven? Een leven met chips voor de TV op de bank leidt uiteindelijk ook tot de dood. Laten we leven. Maar als we willen leven, waar ligt dan de grens van wat er mogelijk is? Waar ligt mijn grens, waar ligt jouw grens?
Big mountain lijnen.
TWENTY is naast bovenstaande existentiële vragen ook vooral een inkijk in de enorme hoeveelheid positieve energie die het freeriden in zijn algemeen en het ‘big mountain rijden’ in het bijzonder bij mensen losmaakt. Het is een film die voor kippenvel, een traan en voor vragen zorgt. Ik voel de pijn maar heb na het kijken direct de drang om weer de bergen in te gaan.
Leef!
TWENTY is de opvolger van TEN, ook van de hand van Guido Perrini.
Reacties
Gisteren gezien. Oprecht verhaal van alle personages. Mooi ook om de beeldmakers te horen spreken; Repo, Falquet, Shapiro en Perrini zelf. In het veld maar ook op de bank (zonder chips).
Goede blogtekst ook van jou Morris. So true.
Wat @@wittelijnen zegt. Maar buiten het verhaal, vindt ik de rest ook estethisch de moeite waard: stijlvolle rock, overal terugzien dat er wordt nagedacht over dingen. Chique tot en met!
Mooi verwoord Morris, en herkenbaar.
Mooie film en ware woorden.
Met recht een must see.
Mooie, eerlijke film
Mooie, eerlijke film
Hele mooie film, hartverwarmend en rillerig makend tegelijk. Meest hartverwarmend en stokeverhogend, toch.
Vrijheid is niet noodzakelijkerwijs alles doen wat men doen kan, toch? Vrijheid is daar te staan, bovenaan die lijn, en daar nog een keer heen kunnen en nog een keer heen kunnen en nog een keer. De ene keer zeg je nee tegen die lijn, de andere keer zeg je ja. Daarin speelt voor een heel groot deel ook ervaring mee, ik heb het gevoel dat hoe meer ervaring hoe beter ik wordt in de keuzes die ik maak, de lijnen die ik zie -en kies, of juist niet kies- hoe duidelijker ook wordt voor mij wat ik wel en niet wil doen. Waar mijn grens ligt in wat voor omstandigheden. En ik zeg dat wetend dat ik echt geen superheftige lijnen ga rijden in mijn leven.
Het is voor iedereen een lerende reis. Het is voor iedereen zijn/haar persoonlijke reis, in deze. En onze mede poedergekken, onze sneeuwbuddies, trekken met ons samen op tijdens hun reis. Naar ervaring, onderscheid, lijnen kiezen, mooie momenten jagen. Leven.
Goeie film!