Tripreport: freeride op de Mittagskogel in het Pitztal

Een bijzonder persoonlijk tripreport van afgelopen weekend in het Pitztal, zodat ik er nog wat langer van kan nagenieten. Jullie mogen meegenieten.
Deze krijgt een speciale betekenis om wille van de lijdensweg die eraan vooraf ging.

• Half oktober: mezelf laten meeslepen door het jonge volk in een bike park in Winterberg en geëindigd in een zware crash. Ontwrichte schouder, gebroken bovenarm, 99% zenuwuitval, …
  Ondanks de ernst, dacht deze (mislukte) superman de eerste dagen dat hij tegen half december zou klaar geraken voor de eerste poeder.

• Wepowder Freeride Filmfestival Amsterdam: de prachtige beelden en poedermakkers gaven mij opnieuw een boost om deze winter nog in de poeder te staan

• half december: nu al 2 maanden een verlamde schouderspier, geen reactie op de stimulatie en daar bovenop nog een complicatie van ‘Frozen schouder’ (had liever de poeder tot aan mijn schouders).
  De moed zonk al in mijn schoenen tot plots een eerste minuscule spierreactie op de stimulatie. Oef, dan toch niet blijvend verlamd.

• begin januari: mega dump begonnen, ik zit ernaar te kijken met nog steeds de ‘Frozen schouder’, maar wel geleidelijk zenuwherstel (1mm per dag volgens de arts)
  Door een overdosis aan diepe poederbeelden begint het poedervirus hevig te broeden, aaahhh.
  Na een injectie cortisone, valt die zenuw opnieuw uit. Mijn arts zegt dat skiën nog veraf is.
  Gelukkig een tijdelijk effect van de injectie. Ik probeer de arts (ook skiër, maar geen freerider) uit te leggen dat poederskiën niet belastend is voor de schouder en dat je moeilijk zachter kan vallen, maar ik krijg alleen onbegrip.

• 12 januari: nog steeds ‘fucking Fr… shoulder’, maar veel geoefend en de compensatiebeweging van mijn schouderblad komt in het Guinnes book of records. Ik slaag erin om mijn arm op mijn mountainbike- stuur te klemmen en stiekem een eerste geslaagde testrit te doen. Haha

• 15 jan: einde van megadump. Bij het zien van de eerste zonnige webcam beelden, krijg ik last van wishful thinking:
  -als het mountainbiken lukt, waarom zou poeder skiën dan niet lukken
  -ik kan toch op gemakkelijke hellingen beginnen en het rustig aan doen
  -in de poeder val je zacht
  -mijn nieuwe wagen is een echte poederbak en staat ongeduldig te popelen
  -ik begin overal ‘poeder fata morgana’s’ te zien

…

Oei, onweer, mijn vrouw (en tevens arts) heeft opgemerkt dat er bij mij iets aan het broeden is. Ze laat mij verstaan dat skiën zeer onverstandig zou zijn en ik het beter uit mijn hoofd kan zetten.

Een klein stemmetje in mijn hoofd dat mij op ander gedachten probeert te brengen wordt meteen gesmoord bij het zien van de daling van het lawinerisico en de positieve weersvoorspelling.

• Vrijdagochtend 18 jan bel ik naar Raphael Eiter, berggids + Mittagskögel specialist en krijg te horen dat mijn favoriete berg in ‘good shape’ is. Dat is echt uitzonderlijk zo vroeg op het seizoen.
  Snel handelen: wie wil of kan er mee? Roelano, Koen DJ-fistel, Dries, Pieter, …
  Dries die op deze berg al een keer is meegeweest, beseft dat het alweer een unieke kans is en weet zijn vriendinnetje te paaien met een aantal beloften.
• 19 jan poederdag: mijn poederbak heeft zijn zin gekregen en na een korte nacht ontwaken we met blue sky en poeder van top to dal.
  Mijn ‘Fr… shoulder’ heeft er na de verstijvende rit niet zoveel zin in, maar hij moet mee van het stoked baasje.

Eindelijk, Yihaa, hallelujah, heaven, the holy grail, Mittagskögel here we come:

Nog enkele vaststellingen gedaan:

• als je freeride met de gedachte dat je niet mag vallen, dan gebeurt dat zeker. Gelukkig viel de poeder zacht.
• mijn ‘liever niet vallen’ stijl was in scherp contrast met vliegende Dries. Heb van heel dichtbij kunnen genieten van het vliegwerk van de Belgische champ freeriden.
• maandagochtend: naar het werk zo stijf als nen hark en nog steeds ‘fucking Fr… shoulder’, maar met een heel dikke smile.

Oja, heb mijn vrouw natuurlijk ook een bericht gestuurd dat ik het weekend ging skiën