Freeriden in de Balkan

In mijn eerste blog kon je reeds lezen dat ik onderweg ben voor een lange (ski)roadtrip richting Midden-Oosten. Julien ( Franse vriend) vergezelt me met zijn Nederlandse vrouw Marieke en hun tweejarig dochtertje Lina.

IJs in Slovenië

Na Oostenrijk en Italië was Slovenië het volgende land waar we sneeuw en avontuur gingen zoeken. Laatste weken had ik de meteo wat gevolgd en dat zag er niet echt rooskleurig uit voor de Balkan. Net als in de Alpen is januari te warm en te droog. Ik rij richting Kransjka Gora waar je een hoge pas ‘Vrsic’ hebt tot 1500m. Wanneer ik arriveer is het reeds donker maar ik vind een kleine parking bovenaan de pas. Volgende ochtend ontwaak ik met het geluid van zeer veel auto’s en het geklingel van musketons, ijsbijlen en crampons. Het is zondag en blijkbaar ben ik in het Disneyland van de ‘mountaineers’ beland. De bergen zijn zeer ruw en stijl, alleen de sneeuw ziet er redelijk hard uit. Gewapend met boot- en skicrampons geraak ik toch op een mooie hoogte met fantastisch uitzicht.

Julien deed het wat rustiger aan met de familie. Wanneer ik hem over de condities vertel, gaat hij voor extra ‘familytime’. Na wat zoekwerk ga ik richting Bovec – Kanin: het hoogste skigebied van Slovenië dat met Italië verbonden is. Het gebied is prachtig met veel couloirs, off-piste en tourmogelijkheden, maar alles is beenhard. Op sommige plaatsen kan je je bijna spiegelen. Hier en daar hangen er affiches met ‘Don’t go off the slopes’. Ik probeer het toch even, maar kan echt geen kant houden en jump maar snel terug op de piste. Je hebt naast de piste overal gaten in de grond gevormd door kalksteen. Dat gecombineerd met ijs vind ik zelf ook te gevaarlijk… maar voor 1 keer pistes knallen is ook niet slecht!

Nationaal Park Trigavski

Ok tijd om even iets anders te doen. Ik spreek weer af met Julien en de familie voor een aantal dagen wandelen in het nationaal park Trigavski. We vinden een prachtige spot rond een meer, normaal verboden voor campers. De parking is helemaal leeg, het is dan ook off-season, dus we wagen het erop. Volgende ochtend worden we al vroeg gewekt door gebons op de deur. “Get out of your vehicule and take your papers” Ai klinkt niet goed! De plaatselijke ‘park ranger’ is niet erg happy met ons bezoek en dreigt met zware boetes. Na enkele minuten neemt zijn dreigende houding af wanneer hij ziet dat we zelf natuur -en bergliefhebbers zijn. Ok begrepen!! Niet meer overnachten in het nationaal park dus.

De honger naar skiën is toch te groot en ik ga nog voor een laatste solomissie in het Trigavski park. Via een andere bergpas met een stuk van 25% kom ik aan in niemandsland. De sneeuw lijkt vrij ver, maar ik hijs al mijn materiaal op de rug en vertrek. Eerste anderhalf uur loop ik door een bos tot wanneer ik eindelijk de sneeuw… euhm ijs bereik. Ik ben blij dat ik terug kan vellen en ik geniet van de omgeving. Ik bereik uiteindelijk niet de top die ik graag wou doen. Ik had mezelf een uur voor terugkeren gegeven en er was niemand indien er iets zou fout gaan. Mijn camper had ook wat problemen met de startbatterij en ik wou echt niet nog eens gewekt worden door de park ranger.

Klimmen in Kroatië

Met een voldaan gevoel vertrek ik richting Kroatie waar Julien reeds is. Onderweg nog even voor de grens diesel tanken en weg ermee… of toch niet! Mijn camper wil niet meer starten en ik blokkeer heel het tankstation. Aaarghhhh kutzooi… Gelukkig kan ik de plaatselijke garage bellen die me even later komt helpen. Het is niet de batterij, maar de alternator is kapot. Het is al vrij laat, maar de garagist belooft me om de volgende dag aan de reparatie te beginnen. Exact op het beloofde uur begint hij mijn camper te reanimeren. Tegen de middag is het gefixt, voor niet al te veel geld, en ik kan weer verder reizen.

In Kroatie gaan we niet meer op zoek naar sneeuw, ik heb begrepen dat de weersomstandigheden even niet mee willen. We rijden langs de prachtige kust, bezoeken watervallen en doen mooie wandelingen. Marieke is een klimfanaat en we verkennen ook een paar klimgebieden. Even wat anders, maar ideaal om mijn Petzl klimmateriaal te testen. Ik heb zelf nog weinig ervaring, maar het is een fantastische uitdaging voor lichaam en geest. Na 3 dagen kan ik een route van 38m voorklimmen en ben best wel fier op mezelf.

Montenegro en Albanië

In Kroatië steken we de grens over tot in Montenegro. Bij het binnen rijden staat er een zeer groot bord “campers en caravans niet welkom tenzij op campingplaatsen”. Hmmm voelt niet echt welkom aan. Hier gaan we zo snel mogelijk door. We slapen één nachtje een beetje gecamoufleerd in de bergen. Dag erna steken we de grens met Albanië over. Hoe zuidelijker we gaan, hoe meer we afval en rotzooi tegen komen helaas.

In Albanië zijn er geen skigebieden maar enkel tourmogelijkheden. We rijden richting de bergen en trekken onze ogen open. Hier en daar loopt er een ezel, paard of een varken over de weg en we moeten behoedzaam slalommen tussen alle putten. Iedereen zwaait naar ons en je ziet direct een glimlach als we met 2 campers passeren. We stoppen bij een plaatselijk bronnetje en de mensen komen direct buiten. Vooral Julien zijn zelfgemaakte 4x4 camper zorgt voor veel animo. Hier voelen we oprechte gastvrijheid en mensen zijn fier dat we hun dorp bezoeken. We rijden tot het hoogste punt in de wolken. Er is genoeg sneeuw
zodat Lina kan spelen, maar zeker niet genoeg om te touren of te freeriden. Damm het is ons echt niet gegund. Locals zeggen dat er andere jaren minstens anderhalf meter sneeuw ligt. Ons doel was om verder te rijden via de andere kant van de pas, maar de ‘onverharde weg’ is zo slecht dat we rechtsomkeer maken.

Volgende dag zetten we aan richting Kosovo. We gaan terug naar het bronnetje waar iedereen ons groet en rijden het dal uit. We rijden door een grote stad en ineens zijn we in India of Azië beland. Auto’s komen van overal, (brom)fietsen ertussen en voetgangers wagen hen leven om er tussen te geraken. Overal ligt er afval, paarden en honden ertussen. Na een halfuur zijn we er gelukkig door, maar dit verkeer met een camper… echt niet chill!

Poeier in Kosovo

In Kosovo skiën we in Brezovica. Onze timing is goed: er is net nieuwe sneeuw en nog meer op komst!! Jiha eindelijk poeier happen! We vinden een aantal goeie treeruns en de locals tonen ons nog een paar leuke lijnen. Na 2 dagen heb ik reeds het gevoel dat iedereen ons kent. Het gebied heeft veel freeride- en tourmogelijkheden, al hebben de liften al wat ouderdom. De openingsuren zijn van 9-15u, maar je bent nooit zeker wanneer ze nu precies opengaan: “New snow”, “fog”, “wind”, “still working”. Soms drinken we een koffie in de plaatselijke bar of nemen we alvast de vellen uit voor de eerste run. Gegarandeerd dat de llift open gaat, net voor je boven bent hahah. Een halfuurtje verder rijden heb je Prevalla, een vallei met prachtige tourmogelijkheden. Flanken, couloirs, treeruns, alles is er. In het weekend verandert het rustige dorpje tot een gekke chaos.

Vanuit Prizren, een nabijgelegen stad komen honderden mensen om te sleeën, skiën aan een touw, of om sneeuwfoto’s te maken voor instagram. Op de middag is de chaos zo groot dat de weg van 2 kanten geblokkeerd is en dat mensen zich dubbel of 3 dubbel parkeren. Meeste plakken een ‘post-it’ met telefoonnummer op her raam zodat geblokkeerde auto’s hen eventueel kunnen bellen. Wij zijn ondertussen aan het touren met onze nieuwe vriend ‘ straathond Bobbie’ en merken pas de chaos op
wanneer we terug in het dorpje aankomen. Voila dit is de Balkan update, binnenkort gaan we richting Griekenland, Turkije en Georgië. Hopelijk hebben we iets meer geluk met de sneeuw, al blijft het een fantastisch avontuur om door deze landen te reizen!

Bedankt Sportina, Black Crows, Ortovox en Petzl voor de support!!!