Na een heerlijke dinsdag vol met poeder (check wat beelden hier) gierde de stoke en de spanning door Kappl. Voor woensdag staat de eerste wedstrijddag van het NK Freeride op het programma en dinsdagavond worden alle deelnemers in de Gemeindesaal in Kappl verwacht.
Soms zou je willen dat je voorspelling niet uit komt en dit was zo’n moment. Vrijdag schreef ik dit in mijn weerbericht: ‘In de inneralpine dalen blijft het lang koud en de sneeuwgrens daarom veel lager. Het is lastig in te schatten wanneer de sneeuwgrens hier gaat stijgen en dat zal van dal tot dal verschillen.’ Maar ook dit: ‘De sneeuwgrens gaat vanuit het westen dan rap vanaf de 1000 richting de 1700 meter en later zelfs richting de 2200 meter.’
Het was dinsdagavond, iets voor 19 uur en na de riders meeting op de Sunny Mountain zetten Erik en ik de dalafdaling in. Op 1830 meter sneeuwt het dan nog dikke vlokken, maar het is al duidelijk warmer dan een paar uur eerder. Ietsje lager op de berg, op 1700 meter gaat de sneeuw over in regen om op 1500 meter weer over te gaan in sneeuw. Een warme luchtlaag stroomt binnen en de zware koude lucht in het dal zorgt ervoor dat het in het dorp nog even sneeuwt. Terwijl de sneeuwruimers af en aan gaan (er is die dag toch een mooie 30-40 cm gevallen) gaat de sneeuw ook bij het dalstation over in regen.
In de Gemeindesaal is niet veel later de spanning te proeven. Bij velen zit de stoke er nog in, maar met Paul de Groot (wedstrijdleiding) bespreek ik dan al de mogelijke scenario’s nu de warme lucht binnenstroomt. Paul brengt zijn verhaal goed en weet de onzekerheid omtrent het weer duidelijk te brengen. Nadat de (voorlopige) wedstrijdhelling bekend is gemaakt krijgen we onze nummers. Loïc, de nummer 1 ski van 2019 krijgt nummer 69. (Meer foto;s van rijders met hun nummers vind je hier)
Met bijna 100 deelnemers beloofd het een drukke wedstrijddag te worden. Zelf krijg ik nummer 72. Als ik mijn nummer heb besluit ik voor de groepsfoto nog snel even naar de WC te gaan. In snelle looppas loop ik richting de opening naar de gang.
KLAP!!! What de f…! De opening blijkt geen deuropening maar een glaswand naast een grote houten deur. Later blijkt dat er voor mij al iemand vol tegen het glas is gelopen, maar die had het geluk dat hij eerst met zijn hand het glas raakte. Ik knal dus allereerst met mijn hoofd tegen het glas. Mijn neus en tanden worden tegen het glas gedrukt en het bloed gutst er uit. Ik zal je alle details besparen maar ik hoop dan nog dat het niet meer is dan een beetje overdreven bloedneus en een zwelling. Een arts in de zaal spreekt dan al zijn vermoeden uit van een gebroken neus. Na een gebroken nacht waarin mijn neus maar blijft bloeden meld ik me in de ochtend bij de lokale arts. Een röntgen foto bevestigd de vermoedens: een gebroken neus, geen wedstrijd voor mij.
Tijdens de moeizame nacht ben ik paar keer buiten geweest om sneeuw te halen om de zwelling te koelen en het bloed te stollen en steeds regende het als een malle. Met een schuin oog keek ik op die momenten ook naar de data van de lokale weerstations. De temperatuur bleef maar stijgen: lastige condities voor de wedstrijdleiding.
Als de röntgenfoto’s worden gemaakt hoor ik de knallen boven de op de berg. Later lees ik in de Poederbaas Freeride Festival appgroep dat de oorspronkelijke wedstrijdhelling geen optie was. De resultaten van de bommen om lawines op te wekken waren te goed. Complete hellingen kwamen naar beneden met zelfs een flinke lawine over de piste. Koortsachtig wordt er gezocht naar een oplossing. Later komt het verlossende woord: de wedstrijd gaat door en wel op de plek waar in januari de Junior Freeride World Tour zijn wedstrijd reed. Met een belangrijk verschil: In januari lag er 50 cm verse koude pof. Nu ligt er 40 cm zware doorweekte poeder.
Het is even schakelen voor de organisatie en de deelnemers. Gister was zo mooi en nu dit. Maar al snel gaat de knop om. In tegenstelling tot wat normaal is worden de rijders nu gevraagd al wel zoveel mogelijk in te rijden op de wedstrijdhelling. Onverspoorde poeder die nat is en waar de zon op staat is vragen om problemen, ongelukken en blessures. Daarom nu het verzoek om zoveel mogelijk de helling kapot te rijden.
De jury installeert zich en om 11 uur gaat het feest beginnen. Inmiddels sta ik met drie paracetamol ook op de berg. Ik heb de knop ook omgezet en sta met mijn camera in de hand.
Na 4 uur hebben al deelnemers hun lijn getrokken en hun punten verzameld en om 16.30 wordt iedereen bij het Sunny Mountain restaurant verwacht. Erik en ik hebben dan onze spullen al gepakt en een zachte firnpoeder helling gevonden zonder sporen. We trekken wat mellowlijntjes door heerlijke soep. De zwelling op mijn neus maakt dat de goggle zachtgezegd niet prettig zit, maar het mag de pret niet drukken.
Een dag die slecht start kent een goed eind. De deelnemers hebben alles gegeven in hun run. Het is ook meteen de finale run. Tijdens de ingelaste riders meeting in de ochtend had de wedstrijdleiding al laten weten dat de kans groot was dat de qualifier direct de finale run zou worden. Met een nog mildere donderdag in het vooruitzicht zou het onverantwoord zijn om nog een dag met wedstrijden in te plannen. Tijdens de briefing om 16.30 is dat ook de boodschap. De jury zet op woensdagavond nog even de puntjes op de i zodat donderdag de winnaars van het Nk Freeride 2020 bekend zullen worden. Tegen het einde van de donderdag zullen de uitslagen bekend zijn.
Complimenten voor iedereen die van een onmogelijke situatie iets moois hebben gemaakt.