De roadtrip gaat verder naar Turkije

De roadtrip gaat verder naar Turkije

In mijn eerste en tweede blog kon je reeds lezen dat ik onderweg ben voor een lange (ski)roadtrip richting Midden-Oosten. Julien ( Franse vriend) vergezelt me met zijn Nederlandse vrouw Marieke en hun tweejarig dochtertje Lina.

Na onze avonturen in de Balkan pikken we Lisa ( Duitse vriendin) op in Thessaloniki. We profiteren nog even van het prachtige weer om kledij te wassen en te drogen. De streek is prachtig om te verkennen met de mountainbike. We kopen een online visum en dan steken we de grens over tot in Turkije. De kortste weg is via Istanbul, maar met de campers is het echt niet chill om in en rond grote steden te rijden. We besluiten om via een schiereiland de ferry te nemen richting Canakkale. We genieten van onze eerste zonsondergang met een Turkse thee op de boot. Niet slecht!!

Oorspronkelijk gingen we proberen om snel door Turkije te reizen, maar blijkbaar zijn er toch meer skigebieden en bergen dan oorspronkelijk gedacht. We zijn redelijk sceptisch om goede sneeuw te vinden, rond de zwarte zee is het veel te warm. Op de kaart zien we een top rond de 2400m dicht bij Bursa. We vinden weinig info of webcams, dus gaan we zelf even kijken. Het plaatselijke skigebied noemt Uludag. Deze naam nog al gehoord? Dan heb je waarschijnlijk bij de plaatselijke kebabzaak een ‘uludag limonade’ gedronken. Wanneer we aan de laatste 10km beginnen, zien we meer en meer sneeuw verschijnen. We arriveren in een mini Val Thorens met moskeeën, waar instagram foto’s nemen belangrijker is dan skiën. Wij zien vooral verse sneeuw en een aantal tourmogelijkheden!

Skiën in Uludag (c) Lisa Hempfer
Skiën in Uludag © Lisa Hempfer

De eerste 2 dagen gaan we op verkenning. De liften zijn vrij modern, maar het gebied is vrij vlak. Gelukkig blijven de Turken netjes op de pistes zodat we overal verse sporen kunnen trekken. De derde dag nemen we de vellen en tourski’s en beklimmen de top. Bovenaan staat een oude moskee die door sneeuw en wind een prachtig reliëf heeft. We ontdekken ook een paar toffe skitourlijnen met goede fluffy sneeuw. De laatste run raakt Lisa een steen ( shark) met haar board en komt ten val. Ze verdraait haar knie en voelt onmiddellijk dat er ‘iets niet klopt’. Gelukkig kan ze nog met onze hulp richting camper. Na 2 rustdagen voelt haar knie nog steeds heel instabiel aan en ze besluit om weer naar huis te gaan om haar arts te zien. Damm van dolle sneeuwvreugde naar een domper in een paar seconden.

Nog altijd in Uludag (c) Lisa Hempfer
Nog altijd in Uludag © Lisa Hempfer

Ok waar gaan we nu naartoe?? In het zuiden zijn er een paar prachtige bergketens, maar te dicht bij Syrië is echt geen goed idee. Ons volgende doel wordt Erzurum, maar is toch al gauw 1000km verder.

We doen het rustig aan en zoeken leuke spots om te overnachten met de camper. We ondervinden dat parkeren dicht bij een moskee geen goed idee is. Om 6u30 begint ‘Allah’ te zingen en is iedereen wakker. Soms vinden we onze spots via apps ( park4night, I overlander) of op goed geluk. De ene dag vinden we een meer en kunnen we mountainbiken. Dichter bij Erzurum zien we meer bergen met sneeuw en halen we de tourki’s uit.

On the road tussen Bursa en Ezrum
On the road tussen Bursa en Ezrum

Op onze route zien we af en toe bergen die er te mooi uitzien om niet te stoppen. We proberen zo dicht mogelijk te geraken. We belanden vaak op modderwegen of kleine dorpjes. In het begin komen de mensen buiten om te zeggen dat we verkeerd zijn. “ Dit is niet de weg waar je naartoe moeten”. Wanneer we uitleggen dat we komen om te skiën. “ Nee nee, jullie zijn verkeerd… hier is geen skigebied”. Met handen en voeten leggen we uit dat we de berg omhoog stappen, om dan weer naar beneden te skiën. “waaauwww kom binnen, je moet komen eten, thee drinken, ik wil je voorstellen aan heel de familie”. Mensen zijn ongelofelijk vriendelijk en gastvrij.

In Erzurum zijn er 2 gebieden: Konakli en Palandoken. Eerst rijden we naar Konakli, kleinste van de 2. Het is zondag, maar er zijn amper mensen aan het skiën. Er is een mooie laag sneeuw gevallen, maar helaas is er terug veel afgeblazen met de wind. De top ziet er wel goed uit. We touren naar 3200m en worden weer vergezeld door de plaatselijke hond. Na onze eerste skidag moeten we onze campers verplaatsen van de plaatselijke security… We staan op de verste parking en moeten juist aan de lift parkeren. We begrijpen het eerst allemaal niet goed, tot wanneer we door hebben dat ze net supervriendelijk zijn. We worden uitgenodigd voor thee en kunnen gebruik maken van alle faciliteiten ( toiletten, warm water, douche,… )
Palandoken heeft meer liften en heeft de laatste jaren een financiële upgrade gekregen. Naast skiën kan je er speedriden, ijsklimmen, schansspringen,… Julien haalt zijn ‘biplace speedride’ uit en samen genieten we van een aantal runs. Een aantal couloirs zijn goed gevuld en met de ski’s kunnen we ook nog eens knallen. ’s Avonds kan ik mijn Petzl ijsbijlen en crampons testen op een ijsmuur.

Top Konakli
Top Konakli
Bi place speedriding Palandoken
Bi place speedriding Palandoken

Na een paar dagen rijden we door naar Yaylalar, een superklein dorpje ‘in the middle of nowhere’. Via verschillende bronnen horen we dat er goeie tourmogelijkheden zijn. We rijden op smalle wegen met putten, passeren bergdorpjes en de laatste 30km is offroad. De wegen worden niet geruimd en de laatste 5km geraak ik niet meer verder. Mijn wielen slippen en de camper schuift van links naar rechts. Met kettingen geraak ik weer wat verder, maar de volgende klim is het gedaan. Kettingen gebroken, weg verspert en onmogelijk om nog te draaien. Even neemt de frustratie de bovenhand. We geraken er net niet, terwijl we in de verte reeds lijnen hadden gespot. Het is ondertussen donker en de weg wordt alleen maar ijziger. Ik moet een paar km achteruit rijden tot wanneer ik een plaatsje zie om te draaien. Verderop parkeren we naast de weg om de nacht door te brengen. Volgende dag is het weer ook volledig omgeslagen, meer sneeuw en wind. Ik heb even geen zin om nog eens te proberen (en me waarschijnlijk vast te rijden) dus we rijden verder naar de grens met Georgië.

1 maart staan we aan de grens. We hebben totaal nog niet door hoe heftig het Corona virus is. Wanneer Julien aan de grens zegt dat we via Italië gekomen zijn (begin januari), zien we de nervositeit toenemen. 5min later staan er 15 officiële mensen rond ons, met veel vragen. Een team van dokters meet onze temperatuur en na 2u krijgen we te horen dat we door mogen!!
Ondertussen zijn we een tweetal weken in Georgië. Onze roadtrip is even ‘on hold’. Door het Corona virus kunnen we niet verder, maar ook niet terug! Gelukkig zitten we in een land met veel leuke plaatsen om te skiën, touren, klimmen enz…

koentjen

Reacties

Beginner
ardtAuteur16 maart 2020 · 13:15

in a parallel universe
Heel vet en tegelijkertijd onwerkelijk om dit nu te lezen.

Gevorderd
iPowAuteur16 maart 2020 · 21:07

Take care and enjoy!

Beginner
willemien_wAuteur17 maart 2020 · 09:01

Een mooi verhaal in barre tijden!

Gevorderd
KoppelbaasAuteur17 maart 2020 · 09:35

Wow, gaaf!

Expert
meteomorrisAuteur17 maart 2020 · 09:55

Heerlijk Koen.

powfinder.com
Toerist
pauldevriesAuteur17 maart 2020 · 14:11

Klinkt als een mooi avontuur! Geniet van Georgië je zit daar inderdaad in een prima land “opgesloten”

Reageren
Mis helemaal niets meer!

Ontvang het laatste nieuws, PowderAlerts en meer!