Live: 1 meter poeder met zon!

Knallen midden in de storm is gaaf (zie filmpje van maandag hier) maar knallen in één meter verse poeder in een zonnetje is misschien nog wel mooier. Na een botsing met lariksstronk afgelopen maandag had mijn been een paar dagen rust nodig. Maar vrijdag was het zover en ging ik weer de sneeuw in. Voor een absolute topdag, diep, diep achterin de Queyras.

Dieper in de Queyras kan niet!

Afgelopen zondag en maandag heeft de retour d’est meer dan een meter verse poeder achtergelaten. Na die storm werd het koud, ijskoud en windstil, dat betekent dat de poeder hoog en diep in de Queyras perfect geconserveerd is gebleven. Diep in de Queyras waren we want onze toerskitocht begon in het dorpje van L’Echalp een klein gehuchtje achter het skigebied van Abries. De Queyras is in de winter een zeer afgelegen berggebied en Echalp is de overtreffende trap van afgelegen. Dieper kun je de Queyras niet in.

^Aanrader: de gite ‘Gite 7 Degrés Est’ in L’Echalp is een echte aanrader als je in de buurt wilt toerskiën (of in de zomer wilt mountainbiken), gerund door fanatieke toerskiërs.

L’Echalp: startplek van mooie en uitdagende toerskitochten

Je moet er dus even voor rijden, voor het dorpje van l’Echalp, maar dit dorpje is een startpunt van veel mooie toersktochten. Vaak door redelijk steile bossen en naar erg mooie couloirs of hellingen. Je bent hier op de grens van Italië en Frankrijk en vlak onder de Mont Viso, de retour d’est laat hier, door deze ligging bijna altijd heel veel sneeuw achter. Tel daarbij op dat het gehele dal boven Abries al koud is, maar in Echalp is het vaak nog wat kouder. Toen we vertrokken gaf de thermometer van mijn auto -20° aan…

Oud bos en dikke wand

Genoeg over het startpunt en de kou. We klommen omhoog richting de Praroussin een machtige berg die trots boven het dal uittorent. Eerst door een magnifiek lariksbos. Verschillende lariksen zijn meer dan 500 jaar oud en een enkeling heeft er al 1000 jaar opzitten. De leeftijd is deze mooie bomen af te zien. Boven het bos doemt een grote wand op. De Praroussin. Deze berg is van verschillende kanten te skiën. De noordwand lieten wij vandaag voor wat ie was. Het lawinegevaar leek ons te hoog en de keuze tussen diepe poeder in de zon of in de schaduw was ook vrij makkelijk.

Absoluut geweldige poeder

Over de afdaling kan ik kort zijn: absoluut geweldig. Lichte poeder, faceshot na faceshot en lekker snel skiënde sneeuw. We moesten opletten dat we geen kramp kregen in ons gezicht van het lachen. Het was genieten…
Het was zo lekker dat we gewoon nog een keer omhoog gelopen zijn. Want de liften mogen dan wel gesloten zijn in de Franse Alpen, een dikke poeder afdaling smaakt altijd naar meer…

Na de laatste afdaling gleden we in de laatste zonnestralen terug naar de auto. We konden ons geluk niet op. Het was nog steeds -18° bij de auto. We reden over de besneeuwde wegen terug naar huis en de diepe Queyras uit. Een berggebied waar ik mijn hart aan verloren heb. Een berggebied die elke freerider en toerskiër eens in zijn leven (zeker na een retour d’est) moet bezoeken.