Tourskiën in het Berner Oberland

Tourskiën in het Berner Oberland

Het prachtige Berner Oberland heeft voor ieder wat wils. Er is altijd wat te doen of het nu zomer, winter, lente of herfst is, er zijn mogelijkheden genoeg. In dit verslag zal ik mij richten op het tourskiën. En dan met name relatief eenvoudige tourski-tochten die ik onlangs zelf heb mogen maken. Eerst zal ik mij even voorstellen. Mijn naam is Dion en ik ben 26 jaar oud. Van jongs af aan kom ik in de bergen en sinds 1,5 jaar ben ik eindelijk begonnen met skiën. Er ging een wereld voor mij open, toen ik zag dat je er ook omhoog mee kon lopen (tourskiën). Wat een uitvinding! Dit ben ik dan ook meteen gaan oppakken en met veel vallen en opstaan heb ik me letterlijk door mijn eerste tochten gevochten. Wat soms spannend was maar vooral ook heel avontuurlijk. In dit verslag zal ik een aantal tochten toelichten die ik zelf gemaakt heb en die naar mijn idee goed te doen zijn voor beginnende tourskiers. Wel met inachtneming van de lokale (weers)-omstandigheden, lawinesituatie en je eigen ervaring en niveau natuurlijk!

1) Turne 2079m

's Avonds sta ik ergens op een parkeerplaats en zit achterin mijn bus. Ik rust wat uit en maak warm water voor een heerlijke kop thee. Aandachtig bestudeer ik de kaart en ben op zoek naar een eenvoudige tocht. Dit omdat het lawinegevaar hoog is. Het is altijd even een gepuzzel maar uiteindelijk kom ik uit bij de Turne. Ik besluit om meteen al naar een overnachtingsplaats te rijden nabij het startpunt. Dit wordt de parkeerplaats Anger gelegen in het plaatsje Zwischenfluh. Dit ligt in het prachtige natuurpark Diemtigtal. Aangekomen op de parkeerplaats maak ik mij gereed voor de nacht en val in slaap.

's Ochtends word ik wakker en maak ik mij gereed voor de komende tocht. Eerst loop ik een stukje over de verharde weg in noordoostelijke richting om vervolgens de vellen onder mijn ski’s te plaatsen. Op het land van een boer start ik mijn tocht. Ik trek zelf mijn spoor en het belooft een mooie dag te worden. Het weer is goed maar het is wel enigszins bewolkt. Navigerend met de kaart ga ik omhoog via almen en boerderijen. Er zijn veel sporen en het is een route die veelvuldig gedaan wordt. Ik zie al snel dat er veel mogelijkheden zijn om bij de top te komen. Onderweg meet ik zo nu en dan de hellingshoek, puur ter lering en vermaak. Hoe vaker je een inschatting maakt van de helling des te beter je hierin getraind wordt. Na enige tijd is de bewoonde wereld steeds verder weg en kom ik op een prachtig skiterrein. Op de kaart heet dit Hinder-tarfete en bij Galm 1804m pauzeer ik.

Ik zie een groepje skiërs omlaag skiën vanaf de Turne. Het weer klaart op naarmate ik hoger kom. Het uitzicht is prachtig, mooie besneeuwde toppen en ik kan ver kijken in alle windrichtingen. Ik vervolg mijn weg en trek mijn eigen spoor richting de Turne. Even later sta ik op de Turne. Ik rust wat uit en graaf een sneeuwprofiel. Even komt het in mij op om een andere afdaling te nemen dan gepland. Maar hier kies ik niet voor omdat het al wat later in de middag is en er een nevel dek in het dal hangt. Dan maar de bekende weg terug. Het terrein is prima voor een mooie afdaling. Ruimte genoeg om de afdaaltechniek toe te passen, bovendien is het een terrein waar geen of nauwelijks lawinegevaar is.

De afdaling gaat goed en ik merk dat het steeds beter gaat. Nu heb ik ook de ruimte om technieken toe te passen en deze te proberen. En vooral om bochtjes te maken. Via de besneeuwde landweg daal ik verder af. Nu kom ik lager in het dal en ski omlaag door de nevel. Het zicht wordt daardoor minder dus ik haal er wat snelheid uit. Het is prachtig afdalen over de almen en langs de boerderijen. Voor ik het weet sta ik weer op de parkeerplaats. Met een voldaan gevoel kijk ik terug op deze mooie tocht.

2) Unders Tatelishore 2497m

Met de lift omhoog van Kandersteg naar Sunnbuel. Het is een mooie dag met een blauwe lucht. Vandaag heb ik een tocht naar de Unders Tatelishore gepland staan. Deze ligt bij de huisbergen van dit gebied, zoals de Altels, Balmhorn en de Rinderhorn. Deze laatste twee heb ik in de zomer mogen beklimmen. Bij Sunnbuel stap ik uit de lift en zet mijn ski’s in skistand. Het eerste gedeelte ski ik omlaag over het pad.

Wanneer het vlakker wordt, bind ik de vellen om en start met tourskien. Ik trek mijn eigen spoor over Spittelmatte richting het Sagiwald. Op sommige plaatsen is de sneeuw zo diep dat het ‘t sporen trekken soms wat uitdagender maakt. Aangekomen bij het Sagiwald pak ik de kaart erbij en ga opzoek naar een ingang in het bos. Na wat zoeken vind ik een mooie ingang en ga ik mijn weg door het Sagiwald omhoog. Langs rotsen en over bomen en struiken wurm ik mij omhoog. Wat niet ideaal is met ski’s maar het is nu eenmaal zo. Uiteindelijk wordt het terrein wat meer open en krijg ik zicht op mijn einddoel. Ik zie geen spoor en het is Lawinestufe 3. Op mijn route zie ik veel tekenen van ingeblazen sneeuw en besluit om niet verder te gaan. Ik neem een pauze, geniet van de omgeving en eet en drink wat.

Even later komen er twee Zwitsers aan. We praten wat en ze besluiten om nog een stukje verder te gaan. Maar ook zij uiten hun zorgen over de lawinesituatie. Ze bieden mij aan om hun te volgen. Dit aanbod accepteer ik en ik volg hun op gepaste afstand. Hiervoor kies ik omdat je met meer mensen bent. Na 50 meter houdt de voorste Zwitser halt en bestudeert aandachtig een sneeuwgeul. Hij gebaart dat we omkeren. We tourskien naar een naast gelegen topje. En hier nemen we een korte pauze. We hebben het over de sneeuwcondities en graven een sneeuwprofiel. De uitkomst van dit sneeuwprofiel komt overeen met de verwachtingen. Het sneeuwdek is niet stabiel. We kijken nog wat in de omgeving en we dalen af.

Eerst dalen de Zwitsers en ik zal 5 minuten later afdalen. Mijn afdaaltechniek is nog niet heel goed, maar ik kom er. Er ligt ook een dik pak verse sneeuw wat het zo nu en dan best lastig maakt. Ik ski naar Spittelmatte en rust wat uit aan een beekje. In de zon bekijk ik nog eens de afgelegde route. Het is altijd jammer dat je niet op de top bent geweest. Maar als er signalen zijn, moet je daar iets mee doen. Zeker als je alleen op pad bent. Uiteindelijk moet je een balans zoeken en vinden tussen veiligheid en over grenzen heengaan. Dat is het mooie van dit soort tochten!

3) Wiriehore 2304m

Vandaag zullen we starten vanaf Tiermatti. Hier kan ik op het erf van een boer overnachten. Zeer vriendelijk. Het belooft een lange tocht te worden. Vanaf hier kan ik al een aardig gedeelte van de route bekijken. En samen met de kaart in de hand sla ik mijn weg in. Eerst over landerijen, maar al snel de hoogte in. Hoe hoger ik kom des te smaller het spoor wordt. Nu moet je nog beter op je techniek gaan letten. Het spoor loopt veelal door struiken en kleine bosjes. Onderweg halen twee Zwitsers mij in. Het is een mooie heldere winterdag en het is een prachtige tocht. Door het Balmiwald ga ik door het bos omhoog. Het navigeren gaat goed en er zijn ook meerdere sporen.

Eenmaal aangekomen bij de Wiriehutte op 1855m, graaf ik een sneeuwprofiel om het sneeuwdek te bekijken. De bevindingen die ik waarneem komen overeen met het lawinebericht: sneeuwdek redelijk tot goed gezet. Dit blijft altijd een lokale bevinding en dat kan zo 50 meter verderop weer heel anders uitpakken. Op deze locatie rust ik wat uit en eet wat. Wederom halen twee Zwitsers mij in en kijken aandachtig mee naar de uitkomst van het sneeuwprofiel. “Der schnee ist nicht so schlecht”, zegt één Zwitser. We begroeten elkaar en zij gaan weer verder. Even later bevestig ik ook weer de latten en volg het spoor omhoog naar de Wiriehore.

Er ligt een redelijk tot goed spoor en deze volg ik. Soms trek ik mijn eigen spoor. Op enkele stukken is het redelijk steil waar je goed op je techniek moet letten. Dit omdat er ook soms een ijslaag aanwezig is. Een aantal keren stop ik even en bekijk aandachtig de omgeving, realiseer me weer waarom ik dit zo graag doe en dat wordt door de prachtige omgeving steeds bevestigd. Voor me zie ik de twee Zwitsers op de top staan en ik nader de top. Wanneer ik de top bereik dalen zij alweer af.

Op de top staan twee andere Zwitsers het nieuwjaar te vieren met drank en Raclette. Ook lekker. Ik aanschouw de prachtige natuur en ben ook mentaal bezig met de afdaling. Dit omdat hier voor mij nog veel te leren valt. Na zo’n 20 minuten en het maken van wat foto’s, zet ik mijn ski’s in skistand en begin aan de afdaling.

Het eerste gedeelte van de top ga ik iets te enthousiast in een amateuristische pizza punt omlaag, dit omdat er links van mij stenen liggen en rechts een diepe afgrond. Ik kom tot stilstand en besef maar al te goed dat deze actie best risicovol was. Maar goed, accepteren, meenemen en doorgaan. Uiteindelijk kom ik in wat meer open terrein en kan bochtjes gaan maken. De sneeuw is op sommige locaties van de helling geblazen en dit zorgt ervoor dat het gras en de stenen soms erdoorheen komen. Ik probeer goed vooruit te kijken maar een aantal keer ontkom ik er niet aan dat ik over een steen ski. Maar goed uiteindelijk kom ik weer bij Wirie aan op 1855m en vanaf hier daal ik verder af door het bos. Hier ga ik in een slakkengang omlaag. De ruimtes zijn klein en de sneeuw op sommige plaatsen diep. Ik daal verder af. De techniek gaat langzaam vooruit maar soms word ik letterlijk met de neus op de feiten gedrukt. Maar goed ook hier vind ik weer een uitgang.

De twee Zwitsers die nieuwjaar stonden te vieren op de top passeren mij. Ik kom erachter dat ik iets te ver ben door geskied en dat betekent een stukje omhooglopen en weer het pad van de heenweg opzoeken. De Zwitsers hebben hetzelfde plan. Dit pad vind ik en ook hier ski ik in een rustig tempo omlaag. Het is geen ideaal afdaalterrein door de vele struiken en bomen, maar wel goed om te oefenen in de kleine ruimtes.
Uiteindelijk duikt de parkeerplaats in de verte weer op en ook hier krijg ik steeds meer ruimte om bochtjes te maken. Het laatste gedeelte naar de parkeerplaats kun je prima uit skiën. Hier kom ik de Zwitsers weer tegen en we begroeten elkaar. Het was een mooie lange tocht!

4) Widerhubel 2141m

Gezien de lawinesituatie is het beter om een wat eenvoudigere tour te gaan maken. Ik besluit om dit te combineren met het verbeteren van mijn skitechniek. Dan is het natuurlijk een mooi plan om in de buurt van de piste omhoog te touren en weer van de piste af te skiën. Dit ga ik doen vanaf Hochst 1554m, gelegen in het Entschligetal.

Mijn doel vandaag is de Widerhubel 2141m. Ik start bij de parkeerplaats en trek mijn eigen spoor naast de piste omhoog. Er is genoeg ruimte om mijn eigen spoor te trekken. Halverwege de heenweg kom ik in een winterse bui terecht en het begint een winterse sfeer te worden. Deze sneeuwbui duurt een klein halfuur en uiteindelijk trekt het redelijk open.

De Widerhubel duikt op en ik trek mijn spoor ernaartoe. Soms trigger ik me om het spitzekehre (tijdens het omhoog gaan het maken van een bocht) te beoefenen op een steiler stuk. Even later sta ik op de Widerhubel en graaf een sneeuwprofiel. Altijd weer interessant om te zien wat je aantreft in het sneeuwdek. De bevindingen komen overeen met het lawinebericht. Er duikt een idee in mij op om de naast gelegen Metschhore 2228m erbij te pakken, maar hier zie ik vanaf. Gezien ik geen pickel en stijgijzers mee heb bij deze tour. Ik maak mij gereed voor de afdaling en ga over de piste omlaag.

Het is niet druk en ik heb de hele piste voor mezelf. Het gaat steeds beter. Voor ik het weet sta ik weer bij de auto en kijk ik terug op een mooie dag.

5) Chistihubel 2215m

Nu ik alweer 2 weken bezig ben in dit gebied en regelmatig in lawinegevaarlijk terrein kom, heb ik mij ingeschreven voor de Ortovox Avalanche Course tour and training Basic. Een tweedaagse cursus met theorie en praktijk onder begeleiding van een Zwitserse Berggids.

Op het station van Reichenbach ontmoet ik de gids en de rest van de deelnemers. De gids is een kleine sterke Zwitser met de uitstraling van een berggids. Ze hebben altijd iets bijzonders vind ik. We rijden met het busje van de gids het Kiental in. Hier parkeert de gids de bus en na een voorstelronde gaan we toerskiënd omhoog richting het Naturfreundehaus Gorneren.

Na aankomst krijgen we meerdere presentaties met betrekking tot lawines en alle bijbehorende informatie. De gids, zeer ervaren, vertelt vol passie over dit onderwerp. Zelf noemt hij lawines ‘fascinerende natuur’. Zo kun je het ook bekijken natuurlijk. Na het theoriegedeelte gaan we naar buiten om de zoekprocedure en reddingsprocedure meerdere malen te oefenen.

We formeren groepjes en begraven de lawinepieper. Iedereen komt meerdere malen aan de beurt. Dit is een mooie aanvulling op de cursussen die ik hiervoor heb gevolgd met betrekking tot lawinekunde. Na dit gedeelte gaan we weer terug naar de hut. Het is een gezellige hut met goed eten. In de avond krijgen we nog een korte briefing over de volgende dag. Na het avondeten ga ik vroeg slapen.

Om 06:00 gaat de wekker en maak ik mij gereed voor het ontbijt. De gids spreekt nog de laatste details met ons door en we bekijken de route. Ook bekijken we waar de sleutelpassages zijn.

Er staat een tour naar de Chistihubel 2215m gepland. Het weer is mistig en het zicht is niet al te best. Onderweg stopt de gids zo nu en dan om uit te leggen hoe je een bepaalde passage het beste kan nemen met een groep. Hij laat ook zien dat je continu alert moet zijn in het terrein. Ook controleer je steeds of de informatie uit het lawinebericht overeenkomt met wat je ter plaatse aantreft.

Het is een prima ski tour en onderweg komen we ook andere tourskiërs tegen. Bij Dunde Mittelberg 1725m houden we een pauze. Na een kwartier gaan we weer verder. De gids vertelt veel over het terrein en geeft ons navigatieopdrachten. Uiteindelijk komt de top in zicht en de gids trekt zijn eigen spoor door de verse sneeuw. Wij volgen. De gids gaat er zeer soepel doorheen. Ik bevind mij achter de gids. We komen op de top aan. Nu zitten wij boven het wolkendek en kan je mijlenver kijken. Heel Zwitserland lijkt bedekt met wolken. Toch een mooi gezicht. Op de top worden er foto’s gemaakt. Na een kwartier maken wij ons gereed voor de afdaling.

De afdaling doe ik rustig en probeer aan de techniek te werken. Stap voor stap. Het gaat steeds beter. De gids houdt halt en vertelt dat we hier een sneeuwprofiel gaan graven. Wat we aantreffen komt overeen met het lawinebericht. Ook gaan we scheppen om te ervaren hoeveel sneeuw je nou weghaalt als je iemand moet redden. Ook hier moet je een systeem in maken om zo efficiënt mogelijk te zijn. Na een hoop sneeuw te hebben geschept, pakken we de scheppen weer in en gaan verder met de afdaling. Het is mooi terrein om af te dalen en het laatste gedeelte gaan we over de weg terug naar de bus. Het waren zeer leerzame twee dagen met een hele goede gids!

6) Standflue 1978m

De Standflue is een van de eerste bergen aan de linkerzijde wanneer je het Kandertal komt ingereden. Het is een tocht die heel vaak gedaan wordt op sneeuwschoenen en tourski’s. Dit omdat het een mooie tocht is en deze route ook goed te doen is met een hoog lawinerisico. Natuurlijk altijd met inachtneming van de lokale condities.

We parkeren de auto bij het Ski-Pintli Bergrestaurant. Mijn tochtgenoot voor deze keer is Anne-jan die tevens fanatiek paraglider is. We lopen een stukje op en binden al snel de vellen om. Het sneeuwt en het zijn winterse omstandigheden. We trekken ons eigen spoor. Dit gaat over een uitgezette piste omhoog. Onderweg komen we nog enkele tour skiërs tegen. Door het bos en veelal over de besneeuwde weg volgen we onze route omhoog. Het is een eenvoudige tour maar zeker niet minder aantrekkelijk.

Bij Engel 1760m op de kaart stoppen we en nemen we een pauze onder het afdak van een hut. Ik schat dat het zo’n -15 graden is. We drinken hete drank, maken een enkele foto en gaan weer op pad. Hoe meer we vorderen des te slechter het zicht wordt. Het navigeren gaat ondanks het slechte zicht prima. Ook omdat we deze route al vaker gedaan hebben. Wanneer wij omhoog gaan, dalen twee Zwitsers af. We begroeten elkaar. We bereiken al snel de 1978m hoge top. Het zicht is niet goed en we kijken wat rond. We maken enkele foto’s en rusten wat uit.

We gaan al snel weer terug. Eerst lopen we een stukje van de top af om na 20 meter onze skis om te doen en omlaag te skiën. Dit gaat prima en het is mooi afdaal terrein. Het spoor van de heenweg is alweer ingesneeuwd, maar we komen weer bij Engel aan op 1760 m. De kou dringt aardig door en de stukken ijs hangen aan ons gezicht. De afdaling gaat prima over de weg en het laatste gedeelte skiën we omlaag over een uitgezette piste. De skitechniek gaat steeds beter. We vorderen snel en even later staan we alweer bij de auto. We kijken terug op een mooie tocht.

Zo zie je maar dat er altijd weer mogelijkheden in het gebied zijn, ook als het lawinegevaar hoog is.

7) Niderhore 2078m

's Avonds zit ik in mijn bus en ben aan het uitzoeken wat ik de volgende dag ga doen. Mijn blik valt op de Niderhore in het pitoreske Diemtigtal. Ik rijd hierheen en zal overnachten op de parkeerplaats bij Meniggrund. Een prachtige rustige plaats om de nacht door te brengen.

De volgende morgen sta ik op en hoor ik her en der al stemmen en auto’s aankomen. Ik ga eruit en maak mij gereed voor de tocht. Het is best druk en ik kan vanaf de parkeerplaats meteen aanvangen met tourskiën. Het is een mooie tocht en het weer is redelijk tot goed. Over paden en over almen vind ik mijn weg en volg zo nu en dan een spoor, maar trek ook regelmatig mijn eigen spoor. Bij een hut bij Obergestelle op ongeveer 1866m maak ik een korte pauze. Ik pak de kaart erbij en kijk waar ik heen moet. Ik vertrek weer en volg het spoor.

Ik kom erachter dat ik iets te ver van de route ben gegaan maar kom weer snel op de juiste route door iets naar rechts af te dalen. Ik ben nu bij Luegle op 1907m. De route naar de Niderhore ligt vrij en door een breed couloir ga ik omhoog. Hier liggen wel aardig wat stenen dus oppassen met afdalen straks. Al snel nader ik de Niderhore. Hier op de top aanschouw ik de omgeving en zie zuid donkere sneeuwwolken aankomen. Ik krijg nog het idee om naar de Buufal te gaan, een plateau verderop, maar door de naderende bewolking besluit ik om af te dalen.

De afdaling gaat wel aardig behalve in de kleine ruimtes ben ik nog niet behendig genoeg. Maar blijven doen! Het terrein wordt wat opener en ik maak eigenwijs een doorsteek. Ik stuit op een afgrond en keer meteen weer om. Verloren tijd. Ik ski weer via de heenroute omlaag. De afdaling gaat snel en ik kom bij de parkeerplaats aan.

Ik kijk terug op mooie interessante en leerzame tochten. Hier kan ik zeker weer op verder bouwen.

dion1234

Reacties

Expert
Luukie25Auteur11 Februar 2021 · 21:01

Mooie foto’s en leuk verhaal. Zo krijg ik er ook weer gelijk zin in. Mooie balans tussen safety, plezier hebben en avontuur. Thanks voor delen! :-)

Gevorderd
DutchessAuteur11 Februar 2021 · 22:43

Dank voor dit verhaal, word weer even melancholisch. Diemtigtaal en Gantrisch zijn heel mooi en relatief onbekend (voor de niet-zwitsers)

We dont stop playing because we grow old, we grow old because we stop playing
Reageren
Mis helemaal niets meer!

Ontvang het laatste nieuws, PowderAlerts en meer!