Svenskegrensen

De Zweedse grens is een eigen grens. Na een tijdje vallen je zo wat dingen op. Andere eigenschappen dan de Belze-, Frans-Italiaanse of Ticineser grenzen. Het filmpje hierboven wees me een keer richting die stille grens ten noorden van Åre en Trondheim. Het noord-zuid hoofdgebergte wordt, grof genomen, aan de Noorse kant doorsneden met wat dalen en een portie fjorden. De oostkant wordt uitgesneden met dalen richting langgestrekte meren in noordwest-zuidoostelijke richting naar de Botnische golf. Misschien wat minder hoog dan de Alpen, maar door de ligging niet minder brutaal.

De westkant staat garant voor vocht, terwijl de Zweedse kant koude als hoofdingrediënt serveert. En goed, die Botnische golf is in het vroege begin van de winter ook nat, maar onthoud die koude. Het metereologische samenspel maakt het samenspel van mensen, zoals in Riksgränsen hier boven, en in de autoreclame hieronder. Het maakt het tot een ander samenspel, met weer een andere smaak dan de andere plekken die je gewend bent te proeven. De stilte kan overweldigend zijn, en de herfst zo donker.

Galtis, op een dag in de late lente. Een van de eerste pukkels aan de oostkant. Slechts 250 hoogtemeters. One lift wonder met een t-bar te veel. Mijn perspectief verschuift. Ik snap het aan de andere kant ook wel. Het is allemaal zó leeg en de winter was ook lang. En als langlaufen of sneeuwscooteren niet trekt, dan trekt het skiën me plotseling dubbel. Het speelse van de jeugd met blikken powerdrank op de parkeerplaats. De vijf-jarige die mamma weigert een bocht de maken en een kaarsrechte streep richting het begin van de lift trekt. En zo bang als die moeder is en zo weinig angst als die locale vijfjarige kent, zo grappig vind ik het vandaag allemaal. Mijn recept? De roest moet van mijn kanten. Wat bochtjes maken. Desnoods wat achterstevoren proberen, maar in ieder geval wat heen en weer spelen. En dat gaat lekker.

Een paar rondes later kijk ik nog eens uit over het landschap waar ik wat autobanen herken op bevroren meren en tegen een heuveltje aan. De mensen die hier in deze hoek van de wereld rare dingen doen, maken het zo eclectisch lekker. Een ski-mountaineering-variant daarvan zie je hier onder. Genoeg om over te klagen of kletsen, maar ze weten 't wel te verkopen. En ik betrap mezelf er op nog wel een portie te willen.

Andere mensen, gevormd door een andere omgeving, met eigen cultuur en een eigen kijk op de wereld. Ook in de bergsport. Meer zelfstandigheid en eigen keuze, maar ook andere verhoudingen tot traditie, cursus en aannames. Het maakt mijn menig over verschillen die ik herken niet minder sterk, maar het dempt wel wat om de wereld met een ander perspectief te zien. Wat over blijft is een stukje inspiratie. En na een paar pittige jaren en maanden ben ik daar blij mee.