Powsurf Norway edition

Een plan

Het leuke aan onzekerheid over sneeuwcondities, is dat het bijna altijd een mooi avontuur oplevert. Dit is voor ons de eerste winter dat we zelf een hutje in Noorwegen hebben, en daar bleek begin dit seizoen al zoveel sneeuw gevallen dat touren eigenlijk tot eind mei al gegarandeerd is.

Maar voor touren kwamen we niet. Deze trip was voor powsurf met vrienden. Uitendelijk kunnen er maar 4 mee, maar in de hut heb ik ook maar beperkt plek dus dat is prima.
Met Willem2K, Willemien, en Tellie-G reden we s’nachts naar Noorwegen. Eigenlijk zou Emmer nog meegaan, maar nadat de boot vanuit Eemshaven weer eens gecanceled was had dit voor hem geen zin meer.
Alleen powsurfers mee. Geen staalkanten en bindingen was zo lang na de laatste dump wel een beetje een risico. Maar geluk moet je afdwingen.

In het najaar zijn we actief op zoek geweest in Telemark om een hut te kopen, daardoor had ik ook al de nodige spots en kaarten bekeken. En ik ben al een aantal trips hier geweest dit jaar. Omdat de regio toch relatief koud blijft, en de zon nog niet zo veel doet valt het eigenlijk altijd mee ook al is het soms even boven nul een dagje. De wind was de grootste spelbreker, want net na de laatste sneeuwval ging het hard waaien en dat is nooit goed hier.

De reis ging vlot, zo snel we op de boot zitten in Denemarken pak ik er wat slaap bij anders is het ook voor mij te ver. Met het kinderentertainment op volume 10 en een bosje hyperactieve peuters om mij heen ben ik zo moe dat ik daar dwars doorheen slaap. Als we dan in Larvik aankomen voelt het voor mij al als vakantie, maar dus ook een beetje als thuis nu.

Gunne, de lokale sneeuwruimer, heeft de weg naar de hut geruimd en zo zitten we na een kort ritje vanaf de boot al snel rond het haardvuur.

Raulandsfjell

Vrijdagochtend rijden we naar een gesloten skigebied waar ik eerder een paar mooie lijnen had gereden. Maar de wind is hier hard en onaangenaam, en we besluiten verder langs het meer te rijden naar meer luwte. Ik heb van een local een tip gehad over een secret spot aan het einde van het dal, maar ook halverwege is al een zijdal waar ik eens half naar heb zitten kijken op een kaart. Beneden in een weide de eerste runs van het seizoen voor sommigen, en daarna rijden we snel de tolweg omhoog naar een breed zijdal. Als we net klaar zijn met spullen pakken zien we een ander groepje op een oostflank van 35 graden een behoorlijke plak lostrappen. Wij waren toch niet van plan zo steil en hoog te gaan met deze omstandigheden, maar iets lager op de berg maken we een paar mooie afdalingen.

De wind heeft de sneeuw een beetje verpest hogerop, maar het uitzicht is mooi en als de condities een keer beter zijn is dit een super mooi dal om nog langere touren te maken. Tellie-G brengt de auto naar beneden, en wij rijden tot het meer beneden nog een leuke treerun/bushwack.

Terug naar de hut rijden we een kwartiertje om om alsnog de secret spot te vinden, waar we later nog plezier van hebben. S’avond hout hakken, sneeuw smelten en andere #hutlife dingen, en online zoeken naar een plek waar iets minder wind is geweest.

Stokketjønn

Zaterdag een eindje rijden over de 9 richting Hovden, waar het duidelijk vakantietijd is. Het probleem is hier zeker niet het terrein vinden, maar het gebrek aan parkeerplaatsen dicht bij een helling. Het weer is strak blauw en lekker, en het is makkelijk zoeken naar kleine beschutte afdalingen tussen de berkenbosjes.

Als je naar een topje loopt worden we dan steeds beloond met een geniaal uitzicht, maar ook een winddeksel op de sneeuw waardoor snowsurfen suïcidaal wordt. Dus blijven we lager geultjes lappen. Dat gaat lekker, smiles all around. Tellie-G is ondertussen verliefd op de oldschool bamboo sneeuwschoenen die ik in de schuur gevonden heb, Willem op mijn Konvoi Trou 153.

Raundalen

Zondag breng ik eerst even Willem2K naar de bus, die alweer terug moet. En dan rijden we naar de weg ten noorden van het huis, die in Januari nog niet met de auto te doen was maar nu wel. Hier vinden we opeens een snowmobile speelterrein, maar ook mooie losse poeder en een paar mooie runs dicht bij de weg. Als we zitten te lunchen komt een blonde dame op een snowmobile met twee peuters nog even checken wie we zijn, en wat we precies doen. Technisch gezien zijn we op haar land, maar ze vinden het prima. We mogen daarna zelfs de oprijlaan/trails gebruiken om steeds weer omhoog te hiken, wat veel bootpacken scheelt.

Ringdalsnuten

Maandag breng ik Tellie-G naar de bus naar Oslo, en daarna gaan we nog een keer naar het snowmobile park omdat we gezien hadden dat ze er 5km het dal in rijden en daar is een mega grote kom met heel veel hoog terrein. We komen alleen een paar wandelaars tegen, en inderdaad is na een lange makkelijke hike heel veel terrein te zien waar we met veiligere omstandigheden hele grote lijnen zouden kunnen rijden. Voor nu lopen we naar een mooi zadeltje en rijden we een super lekkere treerun de rest van de middag.
Als we echt op zijn, rijden we nog een uurtje door naar Hovden om lekker bij te komen in een bubbelbad, en wat te eten.

Ståvatn

De 28ste rijden we naar Haukeliseter, met het idee een beetje te snowkiten en koffie te drinken. Al wist ik wel dat er weinig wind zou staan, helemaal windstil is het daar vrijwel nooit. Vrijwel, want vandaag is het werkelijk bladstil. Maar de koffie is prima en het uitzicht zo mooi dat we een tijdje blijven hangen. Deze vlaktes zijn heel ander terrein dan bij ons, dus dat vond ik ook wel leuk om even te laten zien. Hier is het ook weer druk met Noren die vakantie hebben, maar overal zijn we de enige “toeristen”. S’middags zetten we nog een paar tracks in een pillowline net naast de hut, gewoon omdat het irritant is dat er nog geen sporen in staan nu er zoveel sneeuw ligt.

Rorgefjell

Nu hebben we al de hele week super weer en zon, maar de echte poeder begint daardoor wel schaarser te worden. Dus boeken we de boot om. Een paar dagen eerder vertrekken, nu is woensdag al onze laatste snowsurf dag. We beginnen met een tolweg die rond een plateau loopt. Op de kaart veelbelovend. Aangekomen zie ik niet direct de afdaling die ik hoopte, maar na een korte hike blijkt de backside hier een pareltje wat we later uit de oester mogen halen. Voor nu rijden we een helling die wat minder wind heeft gepakt en steeds op de weg uitkomt. Na een paar runs rijden we de andere kant de berg af, ergens moet je hier ook af kunnen dalen tot het meer maar waar?

Het landschap is overal mooi, en het is geen straf om weer in de auto te zitten naar de “secret spot” voor een middagsessie. Aangekomen zien we ook een mooi stijgspoor. Deze hele helling is schaduw, en de kommen zijn beschut en nog mooie pow. Lopen tot boven om toch het geniale uitzicht naar de andere kant even mee te pakken, en dan de laatste en misschien wel de beste afdaling van de week. Vol poeder en mooi speelterrein. Ik snap waarom de locals me niet precies wilde vertellen waar het was, deze houden we echt geheim.

Terug naar NL

De laatste dag een paar praktische zaken regelen, en wat shoppen. In de skiwinkel klets ik nog even met de verkoper die een hut vlakbij heeft. Hij snapt niet precies wat ik in Noorwegen met een hut moet als ik er niet werk of woon. Maar als we tips over de omgeving uitwisselen lacht hij dat ik altijd nog gids kan worden, want we zijn op al zijn favoriete spots al geweest.

De terugreis is wel lang, maar daar moet je niet te veel over nadenken. De Alpen is zeker makkelijker, maar de rust en het landschap is in Noorwegen toch bijzonder. Met dank aan Emile. When the student becomes the master. (hartje emoji).