Alagna ontdekken

Dan ben je in Alagna. Freerideparadise, waar moet je beginnen? Alles is nieuw, onbekend. Het dorp, de mensen, de taal en de bergen. Natuurlijk, de kaart ken je uit je hoofd en ook je bijbelis inmiddels parate kennis. Je loopt door de dorpsstraat en wilt de mensen kennen, ze groeten alsof je er al jaren woont. Je wilt de omliggende toppen kunnen benoemen en over canali kunnen verhalen die je gestreept en gebuiteld hebt. Waar begin je?

Het dorpscafé is meestal een goede plek. Of de plaatselijke berghut natuurlijk. Maar goed, je bent maar één van velen, gewoon een toerist. Je valt niet op en spreekt niet aan. Behalve … als je met Powdog op stap bent. Dan komt iedereen ineens een praatje maken. Van skileraar tot dorpsgek, van berggids tot liftboy. Dat beest is een sociale magneet van Rome tot Wenen en van Arolla tot Alagna.

Je raakt aan de praat: “Tre mesi?”, “Ja, drie maanden.” Je leest iets over een cursus in een klimhal, gaat daar eens kijken en ziet allemaal bekende gezichten uit, juist, die berghut. “Doe je volgende keer ook mee?” Natuurlijk, beter vrij klimmen met de locals dan instructie met andere buitenstaanders. Je bent binnen in het dorp. De crazy Dutch doen mee!

En die bergen? Dit is toch een freeride avontuur? Gewoon je bijbel volgen, de kaart uitpluizen? Of alle dagen een gids huren? Tja, kan allemaal. Mooier is misschien om te praten. Praten met iedereen die je tegenkomt. Of op je favoriete poedersite. Uiteindelijk vind je wel een poedermaatje. Of twee, drie, vier. De één laat je echte sprookjesbossen zien, de ander neemt je mee op toertjes van de hoogste cols door prachtige dalen. De laatste, die volgt jou weer op je pas gevonden pad. Zo begin je na drie weken in het paradijs je weg een beetje te ontdekken. Toerist, nee dat ben je niet meer. Skibum? Nog lang niet!