Poeder op de Peloponnesos

“De natuur doet niets zonder doel” – Aristoteles (384 BC – 322 BC). Aristoteles, Plato, Archimedes, Socrates zijn stuk voor stuk Griekse grondleggers en pioniers op het gebied van de wetenschap, literatuur en filosofie, maar bindt hen één of twee paar latten onder, duw ze van de Olympus en ze bakken er niets meer van. Nee, aan Griekenland hebben we veel te danken, maar het freeriden in ieder geval niet. Maar kan je überhaupt freeriden in Griekenland? Ja dus, en hoe…

Witte bergen in Griekenland

Wanneer je aan Griekenland denkt, vergeet je vaak dat er gewoon heel veel bergen zijn. Bergen die in de winter veel sneeuw vangen. Bergen die bekleed zijn met grote ceders die prachtig uit elkaar staan. Bergen die spines hebben. En aangezien het deze winter het historisch AAN is in Griekenland en de winter uit bleef in de Alpen, was dit “the time to go”.

Back to basic

Bij die gebieden moet je je niet al te veel voorstellen overigens. Geen funiculaires, treintjes door de berg of RFID skipassen. Reken op langzame stoeltjes, tweedehands sleepliften, knip-en-plak-skipassen en lifties die niet willen werken als het sneeuwt. Ergo; veel terrein en weinig freeriders. Lijkt bijna op de Piemonte toch? En laat dat nou toevallig ook een van onze favoriete regio’s zijn.

Op naar Kalavitra

Na veel research en hoogtekaarten turen viel de keuze op Kalavrita ski centre, ook wel Helmos genoemd. In eerste instantie biedt de pistekaart weinig spannends, met slechts twee stoeltjesliften en twee slepers, maar een freerider kijkt naar de hoogtekaart en dan zie je dat het een mooi noord georiënteerd gebied is waar je met wat lopen veel kan ontsluiten. Oh ja, ze hebben ook de beste treeruns van Griekenland.

Als snowholics kijken we ook hoe de seizoenen elders ter wereld zich ontwikkelen en dit jaar viel het op dat er elke week wel een Grieks gebiedje in de top 20 gebiedenlijsten zat met waar ter wereld de meeste sneeuw zou vallen. Helaas is er geen, of nog geen, wePowder.gr, dus moesten we het qua verdere finetuning van de voorspellingen doen met GFS kaarten.

Last minute boeken

Het plan was om op woensdag de call te maken om vrijdag heen te vliegen en zondag terug vanuit Athene, tja, wie vliegt er nou in de winter naar Griekenland. Tickets dus last minute en op miles kunnen boeken, Audi Q3 spotgoedkoop gehuurd en binnen 9 uur waren we van deur tot deur in het hotel in downtown Kalavrita. Niet slecht, Prali is een goede 3 uur verder.

Qua safety loopt Griekenland ook niet bepaald voorop. Zo bestaat er überhaupt geen lawinebericht en men is dus afhankelijk van snowpits om een goed beeld te vormen van het sneeuwdek. Dus gingen we op pad met een gids van Way Out Adventures, Yannis Kotileas genaamd, die dit bedrijf net een paar jaar geleden heeft opgericht om te laten zijn dat Griekenland een perfecte bestemming is om te skiën, maar vooral om te toeren. Op z’n CV staat een flink aantal first descents in Griekenland, waaronder als eerste skiër vanaf de top van de heilige Mt Olympus via het Mytikas Couloir.

Bij aankomst werden we verwelkomd door de nieuwe manager van het gebied Leonidas en hij vertelde met trots over zijn gebied en de nieuwe ontwikkelingen, zo hadden ze onlangs de sleeplift nog van een likje verf voorzien en waren ze nu klaar voor het beste seizoen in zes jaar. Na zijn enthousiasme was het tijd om de passen op een ijzerdraadje te plakken (flashbacks!) en een paar knipjes bij een liftie te halen en hop, rippen met die handel!

Helaas had de wind de noordhellingen binnen het gebied boven de boomgrens gezandstraald. Zonde, want dit is echt serieus terrein. Steil en huuuuuuuuge. Hier kan je serieus gote lijnen rijde met hier en daar een klif. Met een beetje fantasie leek het op de Steinberg in Engelberg. Maar soit, dit hoort bij het avontuur en eigenlijk kwam we voor de treeruns, want zeg nou eerlijk: ceder bossen rippen Griekenland, wie kan dat nou zeggen?

Eens per drie jaar?

De gids had andere plannen, hij had het idee om via de backside helemaal naar het dorpje Lousi (1100 meter hoogte) af te dalen, een run die 3 jaar geleden voor het laatst in conditie was en nu goed te doen zou moeten zijn. Via de Styx lift kwamen we aan op het hoogste punt en liepen we via de volkomen verijsde sterrenwacht om in te strappen. Na enkele hoogtemeters over karton stonden we boven aan de “Vallée Blanche” van Griekenland.

Wat een afdaling was dit! Sneeuw was heerlijk los en via een enorme gully door sprookjesbos en geitenherders passerend kwamen we aan in het dorp 1200 hoogtemeters lager. High van alle indrukken liepen we door de verlaten straatjes naar de auto die we eerder die ochtend hadden neergezet.

Dit had ons hongerig gemaakt en we vroegen aan de gids of hij ergens een taverna wist. Alsof we op een filmset waren beland werden we op onze wenken bediend en stond er om de hoek een tafel klaar met een Griekse lunch. In het nog zwakke mediterrane zonnetje genietend van het eten en minder genietend van de verplicht Tsipourou (moonshine) waren we al weer aan het praten over de volgende afdaling.

Knallen door de cederbossen

De inschatting was dat de noordhelling vol met bomen onze beste optie was om goeie sneeuw te vinden. Een autorit en twee slepers later stonden we weer bovenaan. Na een kleine hike naar het topje daalden we af, het karton veranderde in losse poeder en voor we het wisten schoten de cederbomen voorbij en knalden we door het bos achter de gids aan.

Wat een sprookjesbos! Perfecte spacing, geen gekke terrain traps en uiteindelijk kom je uit bij de weg. Maar belangrijker, de Griekse freerider heeft geen zin om terug te lopen naar het gebied dus als je een auto hier zet, zoals wij deze, is dit bos privé en scoor je er dagen na een dump nog diepe poeder.

Toeren op de backside

De tweede dag had de gids het idee om wat te gaan toeren bij de backside die we de dag eerder hadden gereden. Dat leek een goed plan omdat daar de sneeuw goed was. Uiteraard was hier niemand hier meer geweest dus waren onze sporen van de dag ervoor de enige sporen op de helling en konden we in alle rust wat nieuwe lijnen zetten.

Toerend naar het gebied en filosoferend over het beginnen van een catski operation kwamen we weer uit bij het topje dat het startpunt vormde voor de treeruns. Dit grapje herhaalden we nog drie keer, elke keer geen enkel spoor van iemand anders.

Om 15:00 was het mooi geweest en namen we afscheid van Yannis. Na een helse terugreis gevuld met buikgriep (never trust Souvlaki) en de meest intense ABS cartridge stress op Athene lagen we 9 uur later uitgeteld in bed in Nederland, maar het hoofd nog op hol van alle indrukken. Die bergen in Griekenand staan daar met een reden. Toen Gaia de bergen schiep kon het niet anders zijn geweest dan met de bedoeling om hier te freeriden!