[flickr-photo:id=3228122133,size=s][i]Extreem, alleen voor echte freaks, een heel vet board, veel te moeilijk en extreem[/i] Loop een modale ‘van-voor’ shop in Nederland binnen en vraag eens naar een swallowtailboard. Grote kans dat je eerst schaapachtig wordt aangekeken, dat er mogelijk daarna een lichtje gaat branden en je vervolgens bovenstaande superlatieven over je heen krijgt met als eindconclusie ‘veel te moeilijk voor jou’. 10 minuten later zal de verkoper ter plekke je een modaal board proberen aan te smeren, want dat past zoveel beter bij jou (en sluit zo goed aan bij zijn voorraad, maar daar zwijgt hij in alle talen over). Maar geloof me, 99 van 100 verkopers die je spreekt hebben nooit op een swallowtail gestaan waardoor hun wijsheid mij ontgaat. Allemaal ‘hearsay’ en mythevorming. Sterker nog, veel wintersporters zien het als een UFO uit een ver verleden. Iets wat ik me voor het eerst realiseer als ik in december 2000 boven Gerlos in een stoeltjeslift stap met m’n op maat gemaakte [url=http://www.swellpanik.com]swell panik[/url]. Een oudere man vraagt me [i]Ein ganz altes Brett oder?[/i] Met stomheid geslagen antwoord ik [i]Nein, funkelnagelneu[/i]. Waar overigens geen woord van gelogen was. Maar ik begrijp 'm wel. In een wereld van jibben, baseless bindingen, superbaggy clothes en ultrakorte twintips stak een swallowtail toentertijd nogal af. En hoewel het tij voor de freerider in ons voordeel aan het kenteren is, is er sinds 1975 toen Dimitrije Milovich met zijn Winterstick voor het eerst een poederboard lanceerde eigenlijk niet veel veranderd. Onbegrepen boards zijn het omdat verkopers er geen markt in zien, danwel er nooit op gereden hebben en ze daarom in hun productpresentatie naar achteren schuiven voor de laatste minuten. Voor een swallowtail is er maar een verkoopargument; rijd er eens op na een poederalert… (zorg wel dat je van te voren wat geld hebt gespaard ;-))Klik ff op het filmpje voor wat magische beelden van Dimitrije zelf. Zijn stijl is classic en nog steeds heeft hij een groepje van hardcore fans getuige onderstaande uitspraak.
[quote]Dimitrije Milovich is a god. He knew way back then what snowboarding should be. He created the right tool for it. Unfortunately, the sport took the wrong turn somwhere along the way and we sit now with twin-tip monstrosity as the standard. Even watching his technique in slo-mo is impressive. All the elements are there - anticipation of the turn by slight rotation, counter-rotation when needed, transitions with cross-under, or push-pull if you wish.[/quote]
April’sfootage sample
[b]historie[/b]
35 jaar na de lancering is de swallowtail nog steeds een niche-product. Het snowboarden daarentegen is in die tijd gegroeid van niche naar mainstream. Weliswaar zijn de gouden en wilde jaren voorbij, maar snowboards vertegenwoordigen nog steeds een belangrijk deel van de hardwaremarkt. En toch is er in al dat geweld een aantal boardmakers dat trouw vasthoudt aan de swallowtail. Wonderlijk genoeg is het merendeel van hen Fransen. Net als dat kleine dorpje in het noordwesten van Frankrijk houden zij vast aan hun roots en bieden zij weerstand aan de hypes. Het is niet zo gek dat het juist de Fransen zijn. Na Dimitrije in 1975 volgde Europa weliswaar heel langzaam, maar het nieuws van een plank waarmee je de poeder kon surfen sijpelde langzaam Europa binnen en werd uiteindelijk omhelst in Frankrijk.
De grote doorbraak voor het snowboarden in Europa vond plaats met de film Apocalypse Snow. Nu een cultfilm, toen heel dik. Regis Rolland, samen met Dimitri toch wel een van de Grandmasters of Powder, speelt de hoofdrol in deze films en legt daarmee uiteindelijk de basis voor ‘surfen’ in de poeder. Niet alleen voor het snowboarden, maar wat mij betreft ook voor het skien en snowboarden. Het gehakketak waarmee de extreemskiers van toen naar beneden kwamen is totaal niet te vergelijken met de [i]lines[/i] die door de huidige generatie freerideskiers worden getrokken, maar dat terzijde. Van 1983 tot 1985 rijdt Regis nog op boards van Winterstick, sticht hij in '85-'86 zijn eigen merk. Eerst Apocalypse snowboards, later a-snowboards en uiteindelijk [url=http://www.apo-snow.com/apo\_snow/site\_type/site/index.php?idlang=2&idmenu=80&page=apocalypseswallow.php]Apo snowboards[/url]. Het begin van een lange en moeizame weg. Niet alleen voor Regis Roland die menigmaal zijn Apo van de ondergang heeft gered, maar ook voor de swallowtail in het algemeen. Het board uit de begindagen had een enorm brede neus, veel taper in de tail en daar komt ie… rocker. Van voorspanning of camber had men toen nog niet gehoord in het snowboarden.
[quote]I’m still hoping that one day some American board-maker will take up the cross and manufacture a true swallowtail. One with big broad shoulders and deep taper behind the leading foot, and true rocker. It’s a niche market so I understand why one is not offered as stock now. But, if you want to experience what our surfing brothers experience, a Milovich-inspired design is what is going to take you there. The modern day incarnation of Winterstick is doing a great job of imitating what Dmitri dreamed of. But, the original design, flow, and feel cannot be duplicated unless someone steps up and makes a true swallowtail with rocker on a production scale…[/quote]
[flickr-photo:id=3290748931,size=m]Bij de grote producenten zoals Rossignol, Apo en Nitro vormt de swallowtail een buitenbeentje in de collectie. Met de stevige opmars van de twintip schuiven de boards steeds verder uit beeld. Zelfs bij Winterstick zie je meer dan alleen swallowtails. Toch valt het te prijzen dat merken als Rossignol en Apo al jaren dikke swallowtails in het programme hebben die zeker niet misstaan in de Alpen. Wat dat betreft lijken ze helemaal niet meer op de oervorm die enkel en alleen geschikt is voor de poeder en niet weet wat te doen met ijs en hardpack. Een van de belangrijkste vechters in dit segment is Kafi van Swell Panik. Nog steeds maakt hij al zijn boards met de hand, waarbij ze continue verbeterd wordt. Gezeteld in St. Pancrace in de Hautes Alpes heeft hij Serre Che, Puy st. Vincent en freeride mekka La Grave in zijn achtertuin liggen. Als je dan ook nog realiseert dat Frank Moranval (meervoudig winnaar van de Derby de la Meije) een van zijn belangrijkste testers is en was dan weet je dat je kwaliteit krijgt. Nog zulke vechters zijn Olivier Piantoni van Sebastien Perret. Nadat Freesurf failliet gaat starten zij door met respectievelijk Boheme en Phenix. Tegelijkertijd knokken in Duitsland merken als Pogo en Virus voor hun bestaan. Martin Sammet en Yogi März zijn de oprichters van Pogo en samen met Virus hebben ze de mazzel dat er in de Duitstalige landen langer dan in de Franstalige gebieden op hardboots gereden wordt. Waar de pistecarvers in aantal steeds kleiner worden in Frankrijk slagen Pogo en Virus er nog in een deel van hun omzet uit het carven te halen. Naast swallowtails tref je nu nog steeds veel alpineboards in hun collectie aan. Maar er zijn ook verliezers. Olivier Chaussende moet in zomer 2005 zijn Atelier sluiten en het merk Miura laten gaan.
[b]merken[/b]
Zoek je een echt swallowtail dan kun je alleen maar terecht bij de volgende merken [url=http://www.boheme.fr/]Boheme[/url], [url=http://www.phenix-snowboards.com/]Phenix[/url], [url=http://winterstick.com/]Winterstick[/url], [url=http://www.swellpanik.com/]Swell Panik[/url], [url=http://www.apo-snow.com/apo\_snow/site\_type/site/index.php?idlang=2&idmenu=80&page=apocalypseswallow.php]Apo[/url], [url=http://www.rossignol.com/NL/big-gun\_RE8TC01\_product\_snowboard-men-boards.html]Rossignol[/url], [url=http://www.virus-snowsports.com/de/products/luxury/powdergun/la\_glisse86]Virus[/url] of [url=http://www.pogo.biz/shop/product\_category\_display.php?cPath=24\_46&language=de]Pogo[/url]. Gemiddeld kosten de productieboards tussen de 500 en 600 euro en betaal je tussen de 800 en 1100 euro voor een handgemaakt board. Wil je echt uitspatten dan kun je 3000 euro neertellen voor het foeilelijke top of the bill board van Virus.
[b]Wat maakt een swallowtail zo bijzonder?[/b]
Allereerst natuurlijk de shape. Z’n lange fiere neus in combinatie met z’n zwaluwstaart maakt het een bijzondere verschijning. Maar looks is niet alles.
[b]De neus[/b]
[flickr-photo:id=3291566734,size=m]De neus van een swallowtailboard is eigenlijk relatief vlak. De kracht van het board zit 'm duidelijk niet in een flinke scoop. Een flinke scoop met een stijve neus kan namelijk nog steeds resulteren in een pijnlijk achterbeen. Een swallowtail wil drijven, niet duwen of stuwen. De combinatie van oppervlakte en vloeiende curve maakt dat het board bovenblijft en als het ware gaat drijven.
[b]Setback[/b]
Setback is bij de meeste boards onbekend. Door de lengte, het oppervlak en de vloeiende curve hoeft er niet gebruik gemaakt te worden van setback. Wat wel zo prettig is. Een swallow rijd je in stijl en groot terrein dan ook net als op de piste. Grote bochten, knallen en [i]attaquer sur l’avant[/i] zoals de Fransen zeggen. Kortom niet dat nodeloos hangen op het achterste been en de tail van het board, maar knallen. Vreemde uitzondering in deze vormt de Nitro Gun. Maar persoonlijk vind ik dat board dan ook helemaal niets.
[b]Tail[/b]
[flickr-photo:id=3290749271,size=m]Het meest uitgesproken deel van het board. Mede door de hap uit de tail zakt het board makkelijker weg. Hierdoor komt het board nog makkelijker bovendrijven. Het klinkt als een paradox, maar de soepele neus, de mooie curve van het board en het wegzakken van de tail maakt dat het board aan de voorkant makkelijk uit zichzelf naar boven komt (ook al bij geringe snelheid) waardoor het snel gaat drijven. Je pikt eerder snelheid op en glijdt langer door kortom. Daarnaast snijdt het board ook soepeler door de sneeuw. Daarnaast zorgt de enorme torsie van de tail ervoor dat je tail extreem makkelijk in kleine bochten te duwen is. Hierdoor ben je nog steeds erg wendbaar met een board van 185 cm in een dichtbegroeid bos. Zeker wanneer het board een lichte tailrocker heeft. Op de foto links heeft het board links wat tailrocker. Het maakt het board levendiger, maar is geen pre in de icy traverses. Overigens praat ik hier over subtiele verschillen in het rijgemak.
[b]Taper[/b]
Al deze boards hebben taper. De een nog meer dan de ander. Het maakt de boards op icy stukken en traverses lastiger te rijden. Het board breekt sneller uit en in combinatie met de enorme torsie van de tail wil het board wel eens verrassend uit de hoek komen door een obstakel in het terrein. Met wat meer concentratie en oefening is dit op te vangen.
[b]Flex[/b]
Daar kunnen we kort over zijn. Een uitgesproken directional flexverloop. Toch zijn er grote verschillen. Zo is de Nitro Gun (te) soepel en vergt de Apo Swallow erg veel kracht van je door zijn enorme stijfheid.
[b]Lengte[/b]
Swallowtails beginnen bij 175 cm en eindigen bij 225 cm. Hoewel de 225 cm van Boheme meer een gimmick is dan een serieuze verkooptopper. Toch is het niet zo dat ze een enorme effectieve kantenlengte hebben. Een board van 185 cm heeft een kantenlengte die overeenkomt met een twintip freerideboard rond de 165 cm. Je rijdt kortom op een 165 met een langere neus die je boven houdt, een tail die je wendbaarder maakt en indien voldoende stijf de grip van een regular freerider.
[b]Camber[/b]
Hoewel de eerste boards rocker hadden (op de historie en de betekenis van het begrip rocker gaan we later in deze artikelenreeks nog uitgebreid in.) hebben alle boards die nu op de markt zijn camber. De hoeveelheid (van enkele millimeters tot een hele ruime centimeter) verschilt per merk, maar ze hebben allemaal camber. Toen APO (wat toen nog A-snowboards heette) z’n swallowtails nog in Canada liet produceren (het gaat hierbij om de variant die 198 cm was en te koop in rood en blauw (verzamelaarsobject!)) hebben ze een board op de markt gehad met nul camber. Het board was vlak onder de voet en in combinatie met de tailrocker en nosescoop zou je welhaast kunnen spreken van een vroege reincarnatie van het het rockerboard. Dit board is maar de kort in de productie geweest. Onduidelijk is waarom het van de markt is gehaald.
Heerlijke boards kortom, bedoeld voor heerlijke sneeuw. Zeker niet alleen voor extreme rijders, maar juist ook voor een breder publiek. Zodat je lekkere lijnen kunt rijden.
Ik zou zeggen, probeer eens een swallowtail. Zeker niet als je alledaagse board (hoewel ik dit jaar de meeste uren heb doorgebracht op m’n swallow), maar wel een lekker board om erbij te hebben in je quiver. Groei gedurende de tijd in je board en je gaat ervan houden.
[flickr-photo:id=3291566944,size=m]Zoek je een soft model, ga dan voor de Nitro. Maar realiseer dat je weinig hebt aan dit board in de Alpen. De sterk wisselende sneeuwomstandigheden maken dit board al snel underpowered. Voor het echte surfgevoel moet je bij Winterstick zijn. Een lekker board, maar ook alleen als het echt los en fluffy is. Dan de Europese representanten. De keuze daartussen gaat over details. Iets stijver, iets lichter, iets langer, iets smaller. Er is genoeg keuze en er is altijd wel iets dat bij je past. Maar kies je voor een swallowtail, kies dan een echte en niet een slap hybride aftreksel.
[b]exoten[/b]
Er zijn twee exoten op de markt. Zowel Prior als Voile leveren een swallowtail splitboard. Later in deze artikelenreeks gaan we nog uitgebreid in op splitboards
[b]hybride vormen[/b]
Het probleem met hybriditeit is ‘waar begin je en waar eindig je?’ Toch wat namen. F2 had een tijdje de Lancelot. Nooit een succes geworden. Grappig genoeg lijkt de Rome Notch 172 er precies op qua specs. Maar goed. Dan is er nog de Volkl Selecta. Atomic heeft om de zoveel tijd een swallowtail in het programma. Dynastar heeft nog de 4807 gehad met een boegvorm in de neus. Verder nog de Rossignol half gun… En ga zo maar door. Maar goed met hybride vormen blijft het schipperen soms zit er een pareltje tussen, maar het merendeel is grijs.
Wel eens een swallowtail gereden? Laat je ervaringen maar horen…
De komende weken gaan we iedere donderdag dieper in op de specifieke poederboards die er op de markt zijn, zodat je een beter beeld hebt wat er te koop is, wat er het beste bij je past bij welke omstandigheden. Een ding geven we je alvast mee. Begin maar alvast te sparen. Allereerst voor een boardbag en ten tweede voor de quiver aan freerideboards die je gaat aanleggen. Mocht je dit en volgend seizoen de poeder in willen en eens iets anders proberen houd dan de komende weken goed wePowder in de gaten! In deze reeks verscheen er al eerder een artikel en wel [url=http://www.wepowder.nl/node/1141]Poederboards… wat past er bij jou?[/url]
[flickr-photo:id=3228122133,size=s][flickr-photo:id=3228974034,size=s][flickr-photo:id=3228969076,size=s][flickr-photo:id=3228969472,size=s][flickr-photo:id=3228339470,size=s][flickr-photo:id=3207024927,size=s][flickr-photo:id=3207869870,size=s][flickr-photo:id=3207023091,size=s][flickr-photo:id=3207023567,size=s][flickr-photo:id=3114432146,size=s][flickr-photo:id=3113599531,size=s][flickr-photo:id=3114432428,size=s]
Reacties
Wij kregen in Goms 2009 de vraag: ‘Testen Sie ein Prototype?’ bij de Apo Swallow!!!
@Miggel… kan beide…
Grappig genoeg hebben de swallowtails het in de moeilijke periode overleefd dankzij de hardbootrijders. Nu rijdt de meerderheid z’n swallow overigens op softboots.
Super info, dank. Ik heb jaren met een RADAIR Tanker 182 uit '94 gereden, maar wil zo snel mogelijk een nieuwe swallowtail, voornamelijk vanwege het gewicht en wendbaarheid. De Tanker is wel echt een Cadillac in de powder, en super snel, alle twintips laat je ver achter je. Ik neig nu wel naar een Swell Panik of Apo, maar heeft iemannd ervaring met de Bamboo SickStick van Salomon, zou misschien een mooi combi-board kunnen zijn, powder en de rest?
@Sander en Sandokan…
Binnenkort meer over de Volkl en de Sickstick… Ik heb ze inmiddels allebei gereden en ga ze in een breder artikel neerzetten tussen hun lotgenoten…
Interessant leesvoer Morris. Khoop er ooit zelf nog eens 1 te hebben.
Goed verhaal Morris! Hiervan gaat een truetwintipper als ik zelfs aan een swallow denken. En laat ik nu net aan een nieuwe poederplank toe zijn…er resten wel een boel vragen.
\
- ‘Een swallow rijd je in stijl en groot terrein dan ook net als op de piste.’ Geldt dat voor alle swallows en is de techniek echt helemaal hetzelfde?
\ - Zelfs korte bochten gaan dus makkelijker, er lijken alleen maar voordelen aan te zitten in de poeder. Zijn er ook nadelen?
\ - Zijn er echt geen testmogelijkheden? Ik zou niet ieder model willen testen, maar een keer iets uit het ‘genre’ voordat ik koop zou best prettig zijn?
\ - Waarin zitten de merkbare verschillen tussen de handgemaakte en de fabrieksboards?
\ - Waarom hebben die dingen zonder uitzondering allemaal zo’n lelijke print? Dit in tegenstelling tot de freeskies die bijna allemaal dikke newschool prints hebben?
\
TX
Heb er zelf geen ervaring mee maar http://www.snowboarding-austria.com/richi.html, staatlich snowboardleraar, opleider voor OESV en snowboarder sinds jaren 70, had er eentje en die vond hem echt geniaal rijden. Vooral de torsie op de swallowtail viel hem nog heel erg mee. En in de poeder deed ie het geniaal, maar goed dat kan ook aan de rijder liggen:), die man ging hard, Unglaublich. Maar ik denk dat dat zeker een interessante optie is voor mensen die een hybride zoeken. Heb voor de rest geen ervaring met de volkl en de sickstick, maar ben erg benieuwd.
In dat 2e filmpje zit ook zo’n Ski-Akrobaat. In het Aletsch gebied waar ik was was ook zo’n gast die daar bekend mee is geworden in de USA genaamd Art Furrer. Die kwam in 1973 terug naar Aletsch en kocht daar een hotel. Inmiddels heeft die gast een heel “imperium” in Zwitserland: http://www.artfurrer.ch/
@ Poling, denk dat we een klein verschil van mening hebben…komt misschien ook wel door de roots van de merken. Vind de houten topsheets niet per se lelijk, maar mijn smaak is het niet. Dat zou me dan nog niet weerhouden. Maar het verschil met bv de atomics die ook gisteren besproken zijn is grooot!
\
Nog ff een vraag:
\
- Kan ik gewoon duck blijven staan op een swallow of is indraaien echt een must?
@niels… allereerst… ik rijd altijd duck (+24 en -9). Ook op m’n swallowtails.
\
Komende donderdag de nadelen van een swallowtail(ze passen bijvoorbeeld niet in alle boardbags ;-)) Wat betreft de print. Tja, het zijn tijdloze boards. Echte quiverboards welke je de ene keer dagen achter elkaar rijdt en dan weer dagen in je bus laat liggen. Mijn swallowtail gaat nu al 8 winters mee op reis. Een print is dan net zo vergankelijk als de bandjes van je swatch… ;-)
\
@Poling… Interessante discussie. Poederslet heeft een No-board aangeschaft. Ik weet niet wat z’n ervaringen ermee zijn. Vraag het 'm eens. Mijn eerste reactie. Highbacks heb je nodig in Alpine terrein. Ik zou niet zonder highbacks en straps in een sketchy en icy entree van een couloir willen staan. Een backside traverse of bocht wordt anders een hachelijke zaak. Of je boots moet solid zijn. Maar ik heb geen er geen ervaring mee. Puur theoretische gedachte van me.
TX Morris…wordt steeds duidelijker! Ben benieuwd naar de nadelen…boardbag heb ik nog nooit gebruikt, heb een auto ;-). Die print kom ik met m’n psycho nog wel overheen…
Zag dat er een regel weggevallen was, Richard Pickl reed op een http://global.skipass.com/gearguide/snowboard/2009/atomic/radon-ct.html. Mijn verhaaltje van gister ging dus over een hybride board van atomic, die dus erg goed schijnt te boarden.