Hardcore in Castle Mountain – Alberta

[flickr-photo:id=3329779729,size=s]Het was ergens in de winter van 2003/2004. Tijdens mijn periode in British Columbia kreeg ik een tip van een paar locals uit Kimberley. ‘Wil je een keer echt terug naar de basis, rij dan een keer naar [url=http://www.skicastle.ca]Castle Mountain[/url]. Je vindt daar nog passie onder de mensen en geweldig terrein. Je moet alleen wel de derdehands liften en de kantine onder aan de berg op de koop toe nemen. Oh ja, stap wel in een fourwheel-drive!’ En met die informatie als inspiratiebron zetten we een week later koers naar ‘The Castle’.

[b]Bestaansrecht?[/b]

[flickr-photo:id=3333936586,size=m]Castle Mountain heeft een roerig verleden. Om een lang verhaal kort te maken: het is vaak gewisseld van eigenaar, de stekker is er al wel eens uitgetrokken, het is eigendom geweest van de gemeente (in dit geval Pincher Creek, wat in Nederland ongeveer te vergelijken is met het dorpje Muggebeet of iets dergelijks), de gemeente kon de kar ook niet trekken en uiteindelijk is het in handen gekomen van een groepje mensen met passie voor het skiën, maar vooral met een passie voor Castle Mountain. The Castle heeft dan ook geen ontwikkeling doorgemaakt zoals dat bij gebieden als Whistler of Lake Louise gebeurd is. Het is een gebied zonder enige pretentie. The Castle ligt afgelegen in een zuid-oost hoek van Alberta. Met Calgary als het dichtstbijzijnde vliegveld en Lethbridge als de eerste wat grotere stad hoef je in Castle Mountain geen drukte te verwachten. Maar heeft Castle Mountain bestaansrecht? Vanuit mijn hart als skiër is er maar één antwoord mogelijk: JA. En dat heeft met meerdere dingen te maken. Het is goed als je eens in de zoveel tijd weer even terug wordt gebracht naar de basis. Dat je niet wordt afgeleid door allerlei zaken als zeszitters met verwarming, hoempapa-muziek in après-ski tenten (you’ll love the Castle Table Traverse) en drukte. In Europa lossen we dit op door de rust buiten de pistes op te zoeken, maar zoals je al eerder hebt kunnen lezen werkt het in Canada iets anders (hoewel je in The Castle heel mooi en extreem out-of-bounds terrein hebt). Naast het feit dat je terug gaat naar de basis in The Castle is het terrein fenomenaal. Met een vertical van 863 meter is er zoveel moois te skiën. Tel hier de jaarlijkse 10 meter sneeuwval bij op en je snapt dat rijden in Castle Mountain wel eens een hele andere belevenis kan worden.

[b]We hang poachers baby![/b]

[flickr-photo:id=3333936228,size=m]Een fourwheel-drive….Misschien dat het inmiddels veranderd is, maar toentertijd was de weg naar Castle Mountain een dirtroad. Gelukkig geen weg met haardspeld bochten, maar toch. De daylodge van Castle Mountain is classic. Stel je de voetbalkantine voor van de vierdeklasser waar je neefje speelt, maar nu met allemaal skiers en snowboarders erin, die helemaal stoked zijn omdat ze gaan rijden. Niet omdat er hele diepe pow ligt, maar gewoon omdat ze gaan rijden. Heerlijk toch! Er gaan in Castle Mountain twee stoeltjesliften naar de top van de berg. Twee heerlijk langzame stoeltjesliften. Met de bevestiging van de stoeltjes in de kabel (en dus niet erop of erover) moet je op sommige momenten wel een sterk hart hebben. Helemaal als je weet dat dit derdehands liften, die zijn overgenomen van Sunshine Village. Onder het mom van ‘ze brengen al 30 jaar mensen naar boven, dus die ene dag zal ook nog wel lukken’ stappen we in en kijken op de top naar alle mogelijkheden. De kracht van Castle Mountain zit ‘m in het rijden van steil terrein in de vallijn. Er zijn heel veel mogelijkheden om zo steil en zo hard mogelijk naar beneden te knallen, met of zonder bomen. Mijn persoonlijke favorieten zijn de chutes die je kunt bereiken via de hoogste stoeltjeslift. [flickr-photo:id=3333936016,size=m] Desperados en Murphy’s Law zijn zeker na een goede dump geweldig om te rijden. Let wel even op of de chutes open zijn. Hier hangt namelijk geen normaal bord met ‘Closed’, maar een soort van wild-west uiting compleet met schedels van wilde dieren, waarop je toch wel even wordt duidelijk gemaakt dat het niet slim is om de chutes te gaan rijden als ze dicht zijn. Tijdens de lunch wordt er traditionele kost genuttigd. De grote hamburger met patat voor ongeveer CAD $ 4,00 smaakt prima en zorgt ervoor dat we weer wat energie hebben voor een middagsessie.

[b]Extreme afdalingen en families?[/b]

[flickr-photo:id=3330613952,size=m]Als één van de weinig resorts geeft Castle Mountain een overzicht van de [url=http://www.skicastle.ca/extreme.html]out-of-bounds mogelijkheden[/url] in de buurt. Je moet er wel voor hiken, maar je krijgt er dan ook een hoop voor terug. Zoals Chimo’s, de afdaling waar het volgende over geschreven wordt:

‘The 55 degree roll over at the top of Chimo’s is followed by 475 vertical metres of 40 degrees, usually interspersed with small rock bands. The first descent was done by Jim Wilson solo in 1987.
Chimo’s has seen many repeats as it is only an hour and a half from the base of the ski area.’

[flickr-photo:id=3333935694,size=m]Hoewel Castle Mountain dus redelijk hardcore is, staan ook de ontwikkelingen in het dal van Pincher Creek niet stil. In december is een lift geplaatst op de nieuw ontwikkelde berg, Mount Haig. Dit betekent dat Castle Mountain nog aantrekkelijker wordt voor families. Het scheidt in ieder geval het kaf van het koren, aangezien het nieuw ontwikkelde terrein nou niet bepaald extreem is. Castle Mountain is dus zeker de moeite waard om langs te rijden als je ergens in de Southern Kootenays verblijft of aan het roadtrippen ben door BC. Ik hoop van harte dat de commercie in Castle Mountain niet de overhand krijgt, zodat het die pure, authentieke sfeer blijft houden waarmee ik het me herinner. Eigenlijk hoop ik over een paar jaar weer over die dirtroad te crossen, in die kantine m’n hamburger te bestellen, die heerlijke vibe met die persoonlijke touch te ervaren en na het rijden weer in de auto te stappen omdat de spaarzame accommodatie rondom de berg al gevuld is met locals. Immers: ‘It’s not how you get up, it’s how you get down’.