Vaak gaat het goed, soms gaat het mis. Vandaag het vijfde artikel in een reeks om je te laten zien dat het soms mis gaat. Goed mis. Zodat je ziet dat je altijd, maar dan ook altijd bij je zelf te rade moet gaan. 'Doe ik de juiste dingen en doe ik ze goed?' Vandaag het verhaal van Frisco!.
Begin maart 2009 was het zover. We zouden met z’n drieën, ik, mijn broer en een vriend, 2 weken gaan skiën aan de andere kant van de grote plas. Grootste doel van onze reis was het avontuur, skiën in een ander land en het ervaren van de champagne powder. Dit zou moeten gebeuren middels een heli-ski aan het einde van onze vakantie in Whistler–Blackcomb. Bepakt en bezakt vertrokken vanaf Schiphol, op zoek naar avontuur. De eerste 4 dagen Big White waren een goede opwarmer. 2 dagen Blue Bird en 2 dagen lichte sneeuwval (ca. 10 cm vers) zorgden er voor dat de poederkoorts toenam. Veel tussen de bomen kunnen skiën op mooie blauwe en diamond afdalingen en ongeprepareerde bowls, soms met temperaturen van -35 graden. Dit alles zonder de veelbesproken drie-eenheid (schep, lawinepieper en sonde).
Hierna doorgereden naar Sun Peaks. De weersvoorspellingen vielen allemaal een beetje tegen, er werd alsmaar geen sneeuw voorspelt, wat betekende dat we dus voornamelijk veroordeeld waren tot de pistes en verspoord off-piste terrein. Niet waarvoor we naar Canada waren gekomen in ieder geval. Dit werd grotendeels vergoed door de enorme gastvrijheid van de Canadezen en andere activiteiten als een sleehondentocht en een ijshockey wedstrijd, maar toch bleef de hoop op een grote dump bestaan. Deze kwam dan ook uiteindelijk, de dag dat we zouden vertrekken naar Whistler. Intussen hadden we al een keuze gemaakt voor de Heli-ski, alleen wilden we wachten op een heldere dag, dus we hadden nog niets geboekt.
Op weg naar Whistler kwam dus de dump en dat was dan meteen ook een echte dump. Drie tot 4 dagen lang hevige sneeuwval, afgewisseld met een kleine opklaring. De temperatuur was ook langzaam aan omhoog gekropen, wat soms voor natte sneeuw zorgde in het dal. De eerste dag in Whistler was direct een groot poederfeest. Overal waar je maar keek zag je mensen tot over de knieën in de poeder staan. Hier hadden we dus op gewacht! De eerste dag zijn we voornamelijk op de piste gebleven, vaak net naast de paaltjes om toch nog first-tracks neer te zetten. Nog steeds allemaal zonder de drie-eenheid (schep, pieper en sonde). We hadden inmiddels besloten de één na laatste dag in de helikopter te stappen, om de vakantie mooi af te kunnen sluiten. Alleen het weer zat wat tegen, er werd alsmaar meer sneeuw voorspeld.
De tweede dag had ik Rossignol Bandits gehuurd, met 97 mm onder de voet, zodat ik wat meer float zou hebben in de poeder. Deze dag ben ik samen met mijn broer ook steeds meer van de pistepaaltjes afgedwaald, er was ook wat meer zicht op deze dag, dus vanuit de lift en met de pistekaart konden we steeds nieuwe plekken vinden om te skiën. In Canada hebben ze bowls, deze worden niet geprepareerd en zijn op poederdagen mooie plekken om poeder te kunnen skiën, wat wij die dag dus ook veel gedaan hebben. De derde dag hetzelfde laken een pak poeder. Weer veel buiten de piste geskied, ook buiten de paaltjes van de bowls. Inmiddels hadden we de heli-ski afgeblazen i.v.m. de slechte voorspellingen. We wilden geen 500 euro euro uitgeven aan een helicopter tocht in een sneeuwstorm, als deze al überhaupt door zo gaan. Het werd dus een dagje Cat-Skiën in de BC van Whistler.
De dag begon zoals alle andere dagen, met veel sneeuwval. Het lawinegevaar stond ondertussen op high, vergelijkbaar met een 4. Volgens de gidsen van de organisatie was er de afgelopen week meer dan anderhalve meter gevallen, we hadden onze snorkels dus nodig. In de eerste rit omhoog kreeg de gehele groep lawinepiepers uitgereikt, waarmee na een korte uitleg een paar keer werd geoefend boven op de berg. Alleen beide gidsen hadden ook een schep en sonde bij zich. Die hadden we waarschijnlijk toch niet nodig?![ Na 5 schitterende runs tussen de bomen, werd besloten de laatste run nogmaals te doen. Deze begon tussen de bomen en kwam daarna op een kleine open vlakte uit met een hellingshoek tussen de 30-35 graden. De gids ging als eerste, gevolgd door de fotograaf. Daarna ging de groep van 11 man om de beurt en zo kwamen we na een heerlijke afdaling allemaal weer samen bij de gids. Daar stonden we op een vlak stuk, vlak voor een bosje van 6/7 bomen te wachten op de 2e gids die de rij zou sluiten. Echter, in plaats van een gids, kwam er een lawine naar beneden.
Via de walkie-talkie van de andere gids werden we gewaarschuwd dat hij eraan kwam. Op dat moment keek ik om en zag ik een witte muur op me af komen. Shit, ik moet weg hier! Omdat we op een vlak stuk stonden, was het moeilijk om weg te komen. Na een snowboarder een duw de goede kant op gegeven te hebben, kon ik nog drie keer prikken voordat ik gegrepen werd. En met mij acht anderen van de groep. Gegrom en een wasmachine, alsof je in een grote golf in de Atlantische oceaan ligt. Dit gaat niet goed, dit is het dan, dacht ik. Na een aantal seconden komt de massa tot stilstand en probeer ik direct met mijn armen mijn gezicht vrij te maken. Gelukkig lukte dit direct. Ik kon mezelf binnen 10 seconden helemaal vrij krijgen en begon direct terug omhoog te lopen in de richting waar ik de rest voor het laatst gezien dacht te hebben. Gelukkig zag ik al snel dat er vier anderen ook vrij waren en konden we beginnen met de zoekactie. Fuck, waar is mijn broer? Ik zie hem niet.
De tweede gids was ondertussen ook naar beneden geskied en begon de zoekactie te coördineren. Piepers in de search mode dus. Bij mijn weg omhoog kwam ik vrij snel 2 skischoenen en een hand tegen, wat dus direct mijn grootste prioriteit werd. Zonder schep was het een hels karwei hem vrij te krijgen. Gelukkig werden er steeds meer mensen half onder de sneeuw vandaan gehaald, wat ervoor zorgde dat er meer mensen konden helpen met graven. Maar nog steeds geen spoor van mijn broer. Na een minuut of vier graven kreeg ik hulp van twee andere mensen bij het uitgraven en uiteindelijk hebben we hem aan zijn schoenen de sneeuw uit kunnen trekken. Daarna volgde de fotograaf die ondersteboven begraven was in de sneeuw, met alleen zijn snowboard boven de sneeuw.
Maar nog steeds had ik mijn broer niet gezien of gehoord. Gelukkig hoorde ik op een gegeven moment zijn stem. Hij lag op zijn rug, begraven en kon zich niet bewegen. Alleen zijn gezicht was vrij gemaakt en lag zo’n 30 cm onder de sneeuw. Nooit zo blij geweest met een stemgeluid! Uiteindelijk bleek dat er vijf van de twaalf mensen begraven waren met hun gezicht onder de sneeuw, twee met hun gezicht boven de sneeuw en dat er vijf mensen direct konden zoeken (inclusief de tweede gids). Schade: een gekneusde rib, een gekneusde enkel, een gebroken snowboard en een hoop ski’s en stokken die verdwenen waren. [b]Kortom, een extreem goede afloop voor een groep met zo weinig lawine kennis.[/b] Door deze gebeurtenis ben ik zelf in ieder geval flink gaan nadenken over wat ik allemaal uitgespookt heb in de laatste jaren, buiten de piste.
Het gevoel van “dat overkomt mij niet” heb ik heel lang gehad en daarom heb ik verkeerde keuzes gemaakt op verscheidene momenten.[/b] Zonder kennis, zonder drie-eenheid, zonder enige voorbereiding heb ik me meerdere keren op terreinen gewaagd waar het absoluut fout had kunnen gaan. En dat terwijl ik al een aantal jaar Versesneeuw.nl en daarna WePowder heb gevolgd en dus op de hoogte was van alle risico’s. Een pijnlijk leermoment dus, maar zoals al veel is gezegd: Poeder is een keuze en ik wil niet zonder de poeder. Voor alle (beginnende) poederrijders: het kan jou ook overkomen, zelfs met gecertificeerde berggidsen. Zorg dat jij je keuzes kunt maken!
Een heftig verhaal, maar op welke punten van het 3x3 systeem van Werner Munter ging het volgens jou allemaal mis? Wat ging er goed? Onderstaand het 3x3 raster..
Deze serie is powdered by dewePowder Safety Academy