Vaak gaat het goed, soms gaat het mis. Vandaag het vierde artikel in een reeks om je te laten zien dat het soms mis gaat. Goed mis. Zodat je ziet dat je altijd, maar dan ook altijd bij je zelf te rade moet gaan. 'Doe ik de juiste dingen en doe ik ze goed?' Vandaag het verhaal van Robbert.
Ik zat voor mijn tweede seizoen in Zell am See en had dat seizoen al veel poeder trips gemaakt. Tijdens dat seizoen en trips in andere jaren had ik al wat lawines gezien. Sommige heel klein andere toch wel groot. Bijvoorbeeld tijdens mijn lawinekunde praktijk week van de NKBV. Toen trapte ik een lawine los tijdens het omhooglopen. Eigenlijk waren alle lawines die ik tot dan toe gezien had of meegemaakt had wel verwacht. Achteraf gezien was deze ook wel te verwachten…..
Het verhaal gaat als volgt. Costijn kwam naar mij toe in Zell. Eerst wilden we daar in de omgeving een toer maken, maar uiteindelijk besloten we toch naar de Heidelberghutte (bij Ischgl) te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. De eerste dag was het heerlijk zonnig en hadden we een mooie toer gemaakt met een super afdaling. Makkelijk omhooglopen over de ]schmelzharsch en afdalen in perfecte oppervlakterijp. Dag twee sloeg het weer om en naar verwachting zou het slecht blijven. Desondanks konden we die avond weer een mooie tour bijschrijven. Maar omdat het weer slecht bleef daalden we af naar het dal om daar een plan voor de komende dagen te maken. Daar aangekomen checkten we wat weersites. Het zou de komende dagen bewolkt blijven, maar geen verse sneeuw erbij. Aan de zuidkant daarentegen zou het mogelijk wel goed losgaan en na overleg met Morris werd het een GO. St Moritz onze nieuwe bestemming.
Onderweg begon het te regenen maar des te zuidelijker we kwamen des te meer vlokken zich tussen de regen mengden. Toen we Moritz binnenreden sneeuwde het. Yes. Welcom back winter! Na een lekker onrustig nachtje slapen vanwege de poederstress, volgde er een stralende ochtend met 30- 40 cm poeder. Ahhhhhhhhh totale gekte! Hup de auto in en naar de lift. We waren strak op tijd en hadden de eerste lift. Hier nog even het lawine bericht gelezen en de noodzakelijke checks gedaan. Alle ingrediënten voor een super dag waren aanwezig: onderweg met een goede vriend, 30-40 cm verse poeder en goed weer. We begonnen redelijk voorzichtig; net naast de piste een beetje inkomen en het gebied verkennen. Ondertussen hadden we vanuit de gondel al een heel mooi couloir gezien. Maar om daar te komen moest je een stoeltjeslift nemen en die was nog dicht. We besloten om eerst wat andere dingen te doen. Veelal exposities van NW over N tot NO en maximaal tot 40 graden steil.
En dan. Ja, de lift gaat open, we kunnen. Bummer, er lopen al drie sporen. We zijn niet meer de eerste, of toch wel? Het valt mee de sporen buigen af, ons couloir is nog onverspoord. Ik sta uiterst links en Costijn staat recht boven het couloir (zie ook het filmpje). Zo kunnen we de gehele helling bekijken en komen op het volgende: -Het kritische stuk ligt bovenin. In de overgang van zon naar schaduw is het rond de 35 graden steil schatten we zo in. Daarna wordt het vlakker en er is een super uitloop. Als het nodig is kan er gestreept worden. -Echt veel lijkt er niet ingewaaid. -De expositie is NNO, hmmmm niet zo ideaal. Maar deze expositie en steilheid hadden we al gedaan en totaal geen alarm tekenen gekregen. Daarnaast zijn we met z'n 2-en, gaan we 1 voor 1 en hebben we allebei vertrouwen in elkaars boardnivo. Weliswaar valt onze berekening buiten de safetymarges van Munter, maar ja die houdt ook niet van skien. We besluiten te gaan. Omdat ik Costijn vanuit mijn positie helemaal kan volgen gaat hij als eerste. Hij gaat super, mooi soepel en gecontroleerd. Omdat ik onderin een mogelijke cliff jump gezien had, besluit ik om onderin iets meer rechts t.o.v. Costijn zijn spoor te houden (vanuit fotograaf positie gezien).
Okay! Costijn heeft het teken gegeven om te gaan, dus los, daar ga ik. Ik kom met best veel snelheid het couloir in en besluit om wat af te remmen. Nog een klein stukje traveseren, hier moet het ongeveer zijn. Harde bocht om wat snelheid te minderen zodat ik wat meer tijd heb om mij goed te oriënteren.Oeps…. Dat was niet de bedoeling. Ik had al snel door dat de sneeuw aan het schuiven was en besloot verder rechtdoor te strepen. Voor mij had zich al wat sneeuw opgehoopt als een soort van boeggolf. Hard eroverheen, snelheid behouden en een beetje naar de zijkant uit de baan van de lawine. Ow shit ik hoop dat Costijn goed staat….. Gelukkig alles is goed gegaan. Meteen naar de lift. We waren op dat moment alleen en wisten de lifties te overtuigen dat de reddingsdienst niet in actie hoefde te komen. Daarna zijn we eigenlijk luid schreeuwend en lachend doorgegaan naar Lagalp om daar alles af te krassen maar in de lift werd het af en toe toch een beetje stil. In onze poederstress hadden we geen profiel gemaakt en de boel eens goed bekeken (sorry Opa). Maar we weten nu wel wat de belangrijkste oorzaken zijn voor het loskomen van deze plak. Wat denken jullie?