[flickr-photo:id=4132040188,size=s] [i]Vaak gaat het goed, soms gaat het mis. Vandaag het zevende artikel in een reeks om je te laten zien dat het soms mis gaat. Goed mis. Zodat je ziet dat je altijd, maar dan ook altijd bij je zelf te rade moet gaan. [b]‘Doe ik de juiste dingen en doe ik ze goed?’[/b] Daarnaast vormen ze een opmaat naar de lancering van het wePowder freeride paspoort. Het [b]wePowder freeride paspoort?[/b] Jep, een middel dat je gaat helpen bij je keuzes komende winter en de winters die volgen. Stay tuned!! [/i]
[i]Heb jij zelf ook eens zoiets meegemaakt. Wil je het delen, om de mensen om je heen te wijzen op de gevaren, danwel om feedback te krijgen op de vraag waarom het bij jou mis ging. Schroom niet. Mail me: [b]morris[at]wepowder.nl[/b] Maar, het gaat in deze reeks om zelfreflectie en leren. Niet om af te zeiken of boute uitspraken. Ik wil Telemikey, Frisco!, Robbert, Oppie, Pollux en Gilliam alvast bedanken voor het delen van hun verhalen. Deze week het verhaal van Rogier[/i].
Vorig seizoen was een echt ‘Zuiden’ seizoen. Vanaf eind Oktober skieden we onafgebroken in de Queyras en de Ecrins. Dagelijks reden we in de verse poeder. Begin Maart had ik er al zeker zo’n 80 dagen in de sneeuw doorgebracht. En elke keer met mijn brede poederbakken of met mijn brede toerskis: de condities waren gewoon ‘te’ goed.
Acht Maart vertrok ik met Sandra richting de Font Sancte, een 3371 meter hoge berg met een fantastische noordwand. In deze wand bevinden zes couloirs van zo rond de 45 graden. Sandra en ik hadden al twee keer geprobeerd om één van deze couloirs te skiën, maar slechte condities gooiden telkens roet in het eten. Wij waren ‘super stoked’, zeker omdat er zo’n 20 cm verse sneeuw lag!
[quote][url=http://www.rogiervanrijn.com]Rogier van Rijn[/url] vind Nederland te plat, daarom is hij zo’n acht jaar geleden naar de Alpen vertrokken. Rogier skiet elk jaar meer dan 100 dagen. Dit jaar stond hij elke maand op de skis. Rogier is vanuit de bergsport de ski-wereld ingerold. Je kan hem een even groot plezier doen met een meter verse poeder, als met heel steil couloir (om af te skiën wel te verstaan). Als het in Frankrijk sneeuwt, weet je één ding heel zeker, Rogier pakt zijn freshies. Rogier wordt gesponsord door [url=http://www.mammut.ch/]Mammut[/url], [url=http://www.movementskis.com/]Movement skis[/url] en [url=http://www.adidas.com/Eyewear]Adidas eyewear[/url].[/quote]
Boven in het skigebiedje van Ceillac, klikte wij onze bindingen in toerski-stand en plakte de vellen onder onze ski’s. Een vriendelijke pisteur kwam even buurten:
“Wat gaan jullie doen?”
“Een van de noord couloirs, we zien wel, waar de condities het beste zijn”
“Nou, daar kun je op rekenen hoor, goede sneeuw en weinig wind de laatste dagen”
Die woorden deden het goed, want wij waren juist wat bang dat onze poeder verwaaid zou zijn. Sandra begon omhoog te sporen, af en toe schoot ik wat foto’s, in gedachte droomde ik al van het couloir. In vederlichte poeder zouden we mooie straights kunnen trekken.
Na zo’n drie honderd hoogtemeters nam ik het sporen van Sandra over. De sneeuw werd er niet beter op. De goede poeder wisselde af met zogenaamde ‘cartonné’, sneeuw die hard is geworden door wind. Toch spoorde ik vol vertrouwen door. Eenmaal onder het couloir dat we wilden skiën, beraadden we even tot waar we omhoog wilden vellen, en waar de stijgijzers onder zouden gaan. We besloten nog even door te klimmen. Ik deed een paar stappen, en voelde dat de sneeuw iets veranderde, ik riep naar Sandra dat zij haar afstand moest bewaren. Ondanks dat, spoorde ik, alweer, gewoon door. Het was niet de eerste keer dat de sneeuw ‘iets veranderde’.
[flickr-photo:id=4132040188,size=m] Een paar stappen verder zag ik in mijn ooghoek een scheur in het sneeuwdek springen. Voordat ik ook maar iets kon doen gleed ik naar beneden. Ik gilde direct dat er opgepast moest worden. Met mijn ski’s in toer-stand kon ik werkelijk niets bewegen. Mijn benen werden naar beneden getrokken. Heel even ging ik ‘koppie onder’ om daarna weer boven de sneeuw uit te komen. Even plotseling als dat het begon stopte de hele lawine weer. Ik zat vast, maar mijn boven lichaam stak boven de sneeuw uit.
’S Avonds drong het pas tot me door. Het had net zo makkelijk verkeerd kunnen aflopen. ’s Winters ben ik bijna dagelijks in de sneeuw, en het gaat altijd goed. Elke keer neem je toch stiekem iets meer risico. Op een gegeven moment valt het niet eens meer op dat we risico nemen. Een ware inflatie van risicogevoel. Ik voelde het namelijk echt wel dat de sneeuw gevaarlijk werd, ik zei het zelfs hardop. Maar toch schrokken we er niet voor terug om door te gaan, waarom? Hele goede vraag…
[b]Waar ging het mis?[/b]
[i]Een heftig verhaal, maar op welke punten van het 3x3 systeem van Werner Munter ging het volgens jou allemaal mis? Maar ook deze keer…Wat ging er goed? Onderstaand het 3x3 raster…[/i]
Reacties
Vind dit thema echt heel goed. Elke woensdag weer worden we met de neus op de feiten gedrukt. Bedankt voor het verhaal Rogier!
Hoi Rogier,
\
dank (net als aan alle anderen) voor het delen van je ervaring.
\
Ik ga even niet de hele matrix af (en geen tijd, en te weinig info).
\
Als ik het zo lees, ben je je bewust van een heleboel zaken hoewel je het lawinebericht niet noemt. Opvallend. Wel gecheckt? Weet je wat ie was?
\
Wat me opvalt in je verhaal is dat net zoals bij MM, er een duidelijk afwegingskader lijkt te ontbreken. Met andere woorden: hoe maak jij je keuze? Onderbuikgevoel? Of gebruik je een van de ‘standaard’ methodes (Eenvoudig reductie, snowcard, Munter)? Nog anders?
\
Volgens mij is, naast het ontbreken van een plan (die hadden jullie wel) het toepassen van een dergelijk keuze systeem veelal de grote boosdoener.
\
Ben benieuwd hoe jij er over denkt.
@koningwoning: wat bedoel je met ‘durchsetzt’?
\
‘Thuis’ komt overigens imho wel degelijk (deels) voor:
\
-
Rogier heeft een plan (couloir(s), orientatie en hellingshoek bekend) en hij weet met wie hij die kant op trekt (kent dus haar sterktes en zwaktes). Daarnaast heeft hij blijkbaar wel een idee van weersomstandigheden (bang voor verwaaide sneeuw) maar echt helder klinkt dat niet door. Of stufe bekend is???
\ -
In het gebied wordt navraag gedaan (=goed), daarnaast registreren sneeuwcondities wel (=goed)maar blijft het gebruik van deze info in een keuze systematiek uit (=‘verbeterpunt’). Reden?
\ -
De helling wordt echter niet echt (bewust) geanalyseerd, zo lijkt het. Wel aanpak v/h couloir maar lawinegevaar niet/ nauwelijks. Het feit dat je onder een 45 graden wand staat met een gebonden sneeuwdek… Ai.
\
Overigens leid ik (achteraf) af uit je verhaal dat de stufe 3 was (Auslösung ist bereits bei geringer Zusatzbelastung =1 pers).
\
En dan ‘klopt’ het dat je niet helemaal in de wand hoeft te staan voordat ie komt (het steilste gedeelte van het gehele aaneengesloten sneeuwdek ‘telt’ > 35gr = dus NO GO).
\
Maargoed, beperkte hoeveelheid info dus mogelijk hier en daar wat te kort door de bochtredenatie…
Om wat meer info te geven, de lawine stufe was 2-3 afhankelijk van de hoogte, waar de lawine los kwam was ‘net’ op de grens.
Ik had het lawinebericht zeker gelezen, in het lawine bericht stond voornamelijk dat er opgepast moest worden vlakbij graten en hoog in hellingen. De dag voor dit couloir (geen extra vers) hadden wij een helling met precies dezelfde ‘specs’ geskied.
\
Elke keer als ik in de bergen ben, maak ik keuzes, ik ga niet het hele munter verhaal elke dag af. Maar meestal heb ik een behoorlijk idee op welke helling waarop gelet moet worden. Ik houd alle belangrijke info continu in de gaten en voel de sneeuw dagelijks. En we maken continu een afweging, maar een fout is soms zo gemaakt, en gelukkig worden deze niet vaak afgestraft, wat dan wel weer een inflatie van risico betekend.
\
Wat ik wel als grote fout reken, is dat wij teveel met het couloir bezig waren en niet genoeg met de helling (40 graden) eronder. De helling die qua steilte juist de lawine gevaarlijkste is. Twee eerdere mislukte pogingen zorgde ook dat we misschien iets verder gingen dan goed was.
\
Alain Ducroz (Franse lawinedeskundige) hoorde ik vorig jaar op een lezing zeggen. “Hoe meer ik over de sneeuw weet hoe minder ik begrijp”, en vooral, “hoe meer ongelukken ik zie hoe minder ik durf te oordelen”.
\
Rogier
Nou ja, nu ik erover nadenk, ik maak in mijn hoofd wel alle Munter afwegingen, maar ik zet ze niet op papier en we bespreken ze ook niet altijd hardop, zeker als ik samen met Sandra op pad ben.
\
Wat ik vooral wil benadrukken met mijn verhaal, iets wat voor mij geld en vele met mij, is dat we soms gewoon net een stap te ver gaan. We weten alles, we maken duidelijke afwegingen en we zijn veel in de bergen onderweg. Maar toch doe we vaak net een stap teveel… Om wat voor een reden dan ook. Dat is iets om voor op te passen, en dit gevaar past lastig in welk reductie systeem dan ook…
Rogier, op papier zetten is onnodig en ik geloof dan ook zeker dat je heel serieus met de hele boel bezig bent en veel meer inzicht hebt dan de 99% van de armchair critics hierzo.
\
Maar is het misschien juist een goed idee om die afwegingen wel hardop te delen met je ski maatje(s)?
@ Telemikey, zeker het hardop delen is heel belangrijk, iets wat niet vaak genoeg gedaan kan worden. Maar ja het probleem was, ik meldde het dat ik het lijp vond worden en toch liep ik nog een paar stappen door…
mindfuck… het ging de 80 dagen ervoor toch ook goed… Het is net als niet handsfree bellen… In de 652 dagen ervoor werd ik toch ook niet de politie gesnapt… ;)