Waarom eigenlijk?
Er blijven maar slachtoffers vallen in de Alpen en hoewel er relatief weinig sneeuw valt, blijft het lawinegevaar in Zwitserland en Frankrijk tijden lang op niveau drie hangen. Hoe komt dat? Zoals eerder in ‘Misverstanden over lawines’ deel 3 beschreven is een combinatie van weinig sneeuw en koud weer slecht voor de opbouw van het sneeuwdek. Daardoor ontstaat ‘Schwimmschnee’. Een ander probleem met kou is oppervlakterijp. Als beide soorten kristallen ingesneeuwd raken dan heb je de poppen aan het dansen. De ellende is namelijk dat deze kristalvormen zeer stabiel zijn en dus ongevoelig voor stabiliserende factoren als hogere temperatuur of gewicht van er bovenop liggende sneeuw. Daarentegen zijn deze kristallen juist zéér kwetsbaar bij een ‘schuivende belasting’. Lees: sneeuw die naar beneden wil. Het is dus een ideale cocktail (niet te stabiliseren en heel kwetsbaar) voor een hele nare situatie waar je bijna niet meer vanaf komt. De enige oplossing is smelten , meestal in de vorm van regen. Vanaf nu gebeurt dat ook in de vorm van in het sneeuwdek druppelend vocht als gevolg van smeltende bovenste lagen; de zon wordt weer sterk!
Wolfgang schreef vorige week nog over een ander probleem: een door regen of warme periode gevormde laag Schmeltzharsch. Een ideale glijlaag die van zichzelf ook zeer stabiel is. Bovendien een naarling die vaak ook nog eens gepaard gaat met de vorming van Schwimschnee eronder of –boven. Dus: Schwimmschnee middenin het sneeuwdek! Ook een voorbeeld van een zwakke verbinding die eindeloos lang kan blijven bestaan.
Het goede nieuws is dat de lente altijd een relatief stabielere periode is en we zien dan ook al dat de zon zijn werk doet: op lagere hoogtes beginnen de slechtste lagen onder invloed van smeltwater nu te verdwijnen. Daarvoor in de plaats komen dan de natte sneeuwlawines in de middagen, maar je kunt niet alles hebben. De totale opbouw van het sneeuwdek knapt er wel van op. Hoger in de bergen zullen we nog wel even last houden van de zwakke lagen. Ten tijd van redactie (3 maart) hebben we boven de 2000 meter, met name in de ‘inneralpiene’ gebieden nog een lastige situatie: door de wind gevormde triebschnee is makkelijk in beweging te zetten, maar de problemen zijn op zich niet zeer omvangrijk. Jammer alleen dat als er een plak Triebschnee weggaat hij meteen een deel van het oude sneeuwdek meeneemt (vanwege de slechte opbouw). Eén skiër of boarder trapt dus gemakkelijk een plak los en vervolgens krijg je de halve berg op je dak! Geen wonder dat gidsen klanten allen meenemen in vlak terrein…
Reacties
Ander goed nieuws: