Lines: Il Canalone Marinelli a.k.a. Marinelli Couloir

Een klassieker!

Op een bloedhete lentedag stapte ik in Macugnaga uit de bus. Terwijl ik in m’n korte broek m’n ski’s op m’n nek hees, keek ik omhoog en staarde sprakeloos naar een loodrechte ijs- en sneeuwwand die ruim drieduizend meter boven me uittorende. “Dat
is 'em, daar sta ik morgen middenin!”, dacht ik, terwijl de adrenalinepomp aansloeg. Door de wand die boven Macugnaga uitsteekt loopt het langste couloir van de Alpen, recht omhoog naar de Monte Rosa. Het is het 2000 meter lange Marinelli couloir. Ik was er al maanden mee bezig en bijna dagelijks had ik contact met Zwitserse en Italiaanse gidsen: “Hoeveel sneeuw ligt er, is het stabiel, is er veel ijs, hoeveel abseils zijn er?” En eindelijk, terwijl ik met een maatje in de Noorse middernachtszon aan het tourskien was, kwam het telefoontje van de gids: “we gaan!”. Een paar dagen later stond ik dus in een slaperig Italiaans dorpje aan de voet van de Monte Rosa, met haastig geslepen kanten en een bonkend hart. Met Poldo, de gids van Guidemonterosa, bekeek ik vanaf het terras het ijzige couloir terwijl het oranje kleurde in de avondzon en we een paar steenkoude biertjes dronken ter voorbereiding op wat komen ging.

[i]Robert Bos is lid van het Salomon wePowder team. Hij werkt in Oslo en komende winter gaan we met hem een roadtrip in Noorwegen doen.[/i]

De volgende ochtend werden de Duitse wandelaars die hun Hymermobil bij de téléphérique hadden geparkeerd vrij vroeg en arelaxed wakker, toen er met luid geraas een Alouette III neerstreek naast hun tuinmeubilair. Veel tijd om van de schrik te
bekomen hadden ze helaas niet, want een minuut later steeg de klassieke bergheli weer op, nu met donderend kabaal en met vier skiers met dikke planken en een brede grijns aan boord. De piloot vloog recht naar de berg en als een adelaar cirkelden we omhoog langs het couloir om de route te verkennen. De lentelawines hadden hun sporen nagelaten en er liepen diepe bruine geulen door de wand. Ook kregen we een goede indruk van de exposure van de route, toen we de driehonderd meter hoge cliffs onder en de enorme séracs boven het couloir zagen. Vijf minuten later stonden we op ruim 4400 meter op Col Gnifetti tussen de vierduizenders van Lyskamm en Dufourspitze en met een adembenemend uitzicht over de Grenzgletscher naar Zermatt. Het ging beginnen, nu werd het serieus. We klommen over de col, de spanning werd omgezet in concentratie en na een laatste materiaalcheck rutschten we de wand in. De sneeuw was hard en verwaaid en het was direct lastig skien. Het begon met een grote veertig graden helling boven een paar aanzienlijke séracs en spleten. Ik ging vrij enthousiast van start, wat me direct een
aanmaning van de gids opleverde: “Lentamente, lentamente!”. We maakten een paar abseils over het azuurblauwe ijs van de séracs en beneden gekomen liep de steilheid op naar zo’n 45 graden en verdween de helling onder ons uit het zicht. Na een paar lekkere Super-G bochten op de brede hellingen boven in de wand, kwam het eigenlijke couloir in het zicht. Hier wachtten we een kwartiertje op de zon om het couloir enigszins te laten ontdooien. Het couloir is rond de 50 graden, zo’n zeshonderd meter lang en aardig smal, met rotsen middenin. Zodra we erin doken was het meteen opperste concentratie. Ik draaide m’n eerste bocht, ik voelde de snoeiharde sneeuw, m’n ski’s werkten hard en iedere spier was gespannen. Ademhalen, kijken, handen naar voren, ronde bochten maken, voelen, kijken, voelen, draaien, kijken, dit was echt full-on skien. Iedere bocht moest goed zijn, hier was heel weinig ruimte voor fouten. Het is een absolute no-fall zone, als je hier struikelt dan land je gegarandeerd duizend meter lager in de morene, of in het gletschermeer als je echt mazzel hebt. Maar Poldo skiede stijlvol voor me uit en ik zag de berg onder m’n skis verdwijnen in de diepte. Af en toe kwam er een handvol

ijsballen langs stuiteren van de skiers boven me. Het was lekker steil en de versnelling in iedere bocht was waanzinnig. Supergefocust en gecontroleerd daalden we af door de ijzige geul en voor ik het wist vlakte het af en traverseerden we uit het couloir, hoog boven de cliffband. Nu skieden we over de Nordend Gletscher en ging het gas erop om zo snel mogelijk onder de huizenhoge séracs vandaan de komen. Plotseling werd het lente, de jassen gingen uit en we gleden en klauterden de laatste stukken als gemzen over de rotsen, langs de edelweiss en de konijnen. Een laatste stukje lopen en een antiek liftje brachten ons terug naar Macugnaga, waar de zomer in volle gang was. High fives, een laatste respectvolle blik op de enorme wand en tot slot genieten van het mooie Italiaanse leven met salami, kaas, bier en lunch met Poldo’s maten, dit moest toch wel de ultieme hit-and-run zijn… Of was het gewoon La Dolce Vita?

[i]Paolo “Poldo” Aghemo is berggids en hardcore freerider. De bergen rond Gressonney, Alagna en Macugnaga zijn zijn thuis en ik ben zeker van plan deze winter weer met hem op pad te gaan. Bel Guidemonterosa te Gressonney voor meer info over freeride en skitouren in dit waanzinnig mooie gebied.[/i] GuideMonterosa vind je ook op [url=http://www.wepowder.nl/spots/brand/Guide+Monterosa]wePowder spots[/url]

[url=http://www.flickr.com/photos/versesneeuw/5139819610/][img]http://farm5.static.flickr.com/4020/5139819610\_c37263e169.jpg[/img][/url]