Ik heb maanden het forum lopen spammen om deelnemers te vinden voor een tour-board tocht in het Stubaidal. Het was lang onduidelijk of er voldoende deelnemers waren, maar op de valgreep kwam het verlossende woord van Ripstar: It’s on! De geplande huttentocht kon wegens gebrek aan sneeuw niet door gaan, in plaats daarvan hebben we een aantal dagtochten ondernomen. Het was zwaar, maar het was ook zeker de moeite waard.
Na een voorspoedige reis komen we vroeg in de avond aan in [url=http://www.neustift.at]Neustift[/url], wat best een aardig plaatsje blijkt te zijn. Als we de volgende ochtend op het afgesproken trefpunt aankomen blijkt iedereen een half uur van te voren al aanwezig, we hebben er duidelijk zin in. Er worden nog wat last minute inkopen gedaan en daarna gaan we op weg richting [url=http://www.fankhauser.at]Franz Senn hütte[/url], onze uitvalsbasis voor de komende dagen.
We beginnen met een korte wandeling naar de hut, waarbij we de luxe hebben dat de bagage met een kabelbaantje omhoog kan. Na de lunch gaan we opnieuw op pad, nu met al het materiaal. Het doel van deze excursie is er voor te zorgen dat iedereen zijn gear in orde heeft, zodat we hier later zo min mogelijk gedoe mee hebben. We kunnen zelfs nog een stukje boardend afdalen, geen slechte eerste dag dus.
De volgende ochtend gaat om kwart voor zes de wekker en beginnen we aan de eerste ‘echte’ tocht. We lopen in een uur of vier naar de Innere Sommerwand, een piek van een goeie 3100 meter. We laten de boards en sneeuwschoenen achter om het laatste stuk naar de top te klimmen en lunchen op de piek!
We klimmen terug om aan de afdaling te beginnen en de losse sneeuw die ik op de heenreis vervloekt heb wordt opeens iets om naar uit te kijken! Het eerste deel van de afdaling is inderdaad geweldig, maar lager op de helling blijkt de sneeuw inmiddels zo warm dat we alle snelheid kwijt raken en moeten pushen om vaart te houden. ‘s avonds nemen we met gids Wolfgang de dag door en plannen we de trip voor morgen, met als doel de Wilder Turm.
Hoewel we gewaarschuwd zijn voor een naderend kou- en wolken front begint de dag zonnig, maar binnen een paar uur lopen we inderdaad in de sneeuw en mist. Gelukkig was dit voorzien en weet onze gids ons ook in slecht zicht op koers te houden. Nog een paar uur later wordt het echt te gortig, het is vrijwel onmogelijk om onze ‘afslag’ te vinden en ook het beklimmen van de top zou in dit weer geen doen zijn… We moeten omkeren.
We hebben tot zo ver door een vrij vlak dal gelopen waardoor we een vrij mellow afdaling terug hebben. We kunnen ons oude spoor volgen en door een beetje bij te prikken met de telescoop stokken komen we redelijk makkelijk terug. Niemand lijkt er wakker van te liggen dat we ons doel niet bereikt hebben, de verse sneeuw en kou geven hoop voor de komend dagen.
We gebruiken de middag om gletsjer redding te oefenen en ‘s avonds komt onze gids nog met een aanlokkelijk voorstel. We kunnen de laatste dag van de trip eventueel ook gaan freeriden op de Stubai gletsjer. Minder lopen en meer van de verse sneeuw profiteren… Verlijdelijk, maar niet waarvoor we hier zijn. We gaan er over nadenken.
De volgende ochtend is het opgeklaard en we proberen opnieuw naar de Wilder Turm te komen. De zon schijnt en het is kouder waardoor we op de nog harde sneeuw flink opschieten. De laatste traverse naar de top is afzien omdat er aardig wat losse sneeuw ligt, dat belooft wat voor de afdaling…
Maar zo’n honderd meter van de top is er plotseling stress. Wolfgang bespeurt ‘iets’ in het sneeuwdek wat hem niet aanstaat en we moeten snel terugtrekken naar een veiligere plek, terwijl hij een alternatieve route naar de top zoekt. Tevergeefs, het is niet veilig en we moeten weer terug. Gelukkig hebben we dit keer wel zicht en kunnen we een fijne afdaling maken.
‘s avonds geeft gids Wolfgang tekst en uitleg bij de situatie en beantwoord hij onze vragen over sneeuw en lawine veiligheid. Dat we de top niet haalden lijkt niemand te storen, iedereen is blij weer heel beneden te staan.
We hebben besloten de laatste dag niet te gaan freeriden, maar een laatste tour te maken op de Stubai gletsjer. Het is een relatief korte tocht naar de Wilder Pfaff, maar omdat we de laatste lift terug moeten hebben zullen we voor één uur op de top moeten zijn.
Niemand heeft zin om weer een halverwege om te keren, dus het tempo zit er goed in. We halen met onze boards op de rug zelfs een aantal tourskieers in. Eigenlijk gaan we te snel, we lopen het grootste deel boven de 3000 meter en ik moet knokken om mijn ademhaling onder controle te houden.
Maar het is niet voor niets, we staan ruim op tijd op de top met een van de mooiste vergezichten die ik deze trip gezien heb. De afdaling die volgt is met afstand de beste van de week, waarbij ik boven op de Pfaff zelfs nog wat poederbochten scoor.
Terug in het skigebied pakken we na de lunch nog wat wat stukjes langs de pistes mee om terug te komen bij de lift naar het dal. Op de parkeerplaats nemen we afscheid van onze gids. Wij rijden terug naar Neustift voor een paar welverdiende biertjes op het balkon.
Reacties
Tof!
'k was er al op aan ’ t wachten ! Goei verhaal.
“Tourskiërs inhalen met sneeuwschoenen!” Zo moet dat.
& “Niet gaan freeriden om te touren !” zou wel eens wat discussie tot stand kunnen brengen :-)
Dank voor de positieve reacties allemaal!
\
@ koen
\
‘Niet gaan freeriden om te touren’ was ook voor ons een moeilijke keuze. Overeenstemming was uiteindelijk snel bereikt, maar ik heb er best lang over na moeten denken om te besluiten wat ik zelf het liefste zou doen :)
\
Ik geloof dat iedereen inclusief de gids blij was dat we die laatste tocht gemaakt hebben. Het was voor Wolfgang geloof ik de 3e keer dit seizoen dat hij die tocht maakte en daarvan de 1e keer dat ie ook daadwerkelijk de top haalde. Echt een geniale afsluiting van het seizoen.
Leuk verhaal!
Mooi verhaal inderdaad, ik ben nog wel nieuwsgierig naar wat Wolfgang bespeurde in het sneeuwdek.
@tim_wi
\
Als ik het goed begrepen heb ging het er om dat ie verwacht had op een harde laag hoog in het sneeuwdek te blijven staan, dat werkte niet waardoor hij door meerdere sterk in hardheid wisselende lagen drukte. En dat schijnt (zeker zo boven aan een kam) bijzonder slecht nieuws te zijn.