Een ode aan het skien

Eigenlijk was het helemaal niet de bedoeling dat ik zo lang zou blijven skiën. Sterker, ik zou in eerste instantie niet eens gaan skiën, maar snowboarden. Het is ondertussen bijna 5,5 jaar geleden dat ik aan mijn eerste seizoen begon. Niet in Ischgl, maar in St. Anton. Ik ging bij de TSLV (Tiroler Skilehrer Verband) mijn Anwärter doen en daarna één seizoen skiles geven in Ischgl. Één seizoen, want één gap year was meer dan genoeg. Het was sowieso al een noodoplossing, een seizoen skiën. Ik was namelijk al aan een studie begonnen maar dat bleek me niet echt te liggen. Daarop besloot ik een winterseizoen te gaan doen om de tijd tot het volgende schooljaar op te vullen. Ik had, toen ik door mijn moeder op 4 december 2008 werd afgezet bij mijn kamer in Anton, geen idee waar ik aan begon. En dat is maar goed ook, want anders had ik er waarschijnlijk niet eens aan durven beginnen. Begrijp me niet verkeerd, ik zou het voor geen miljoen euro anders over doen. Maar als ik aan het begin had geweten wat ik allemaal ging doen en hoeveel geluk ik daarbij nodig zou moeten hebben, had ik het denk ik niet aangedurfd.

Stapje voor stapje

Mijn eerste freeride avontuur begon eigenlijk al vrij direct na aankomst. Hoewel het nog heel vroeg in het seizoen was, sneeuwde het tijdens mijn Anwärter namelijk enorm. Eigenlijk heb ik nadien nooit meer zo’n goede seizoenstart meegemaakt. Best jammer eigenlijk, want ik was er destijds niet zo van onder de indruk. Ik was namelijk in de veronderstelling dat het elke winter zo ging… “Ignorance is bless” zeggen ze wel eens, maar in dit geval baal ik vooral dat ik er destijds niet meer van heb genoten. Gelukkig was ik tijdens de twee weken Anwärter op pad met een skigids en zo kreeg ik mijn eerste freeride introductie onder begeleiding van een pro. Hoewel ik destijds nog nul interesse had in freeriden, is het toch die ene freeride afdaling die me bij is gebleven. Afgezien van het eerste stukje offpiste en de eerste keer pieper zoeken, kan ik me er namelijk niet zo veel meer van herinneren. Okee dat is niet helemaal waar… Om de een of andere rede kan ik me nog één stukje les super goed herinneren, dat ging over hoe je het beste je stok vast kunt houden. Ik vraag me nog altijd af waarom juist dat in godsnaam is blijven hangen, maar ik gebruik het in ieder geval nog in bijna elke ski les. Je kunt er maar het beste van maken zal ik maar zeggen…

Passie

En dat geldt trouwens niet alleen voor die ene tip over de armpositie. Ik probeer altijd overal het beste van te maken en het heeft me ondertussen op de gekste plekken gebracht. Had ik namelijk die eerste studie wél leuk gevonden, dan was ik nooit aan skiën toe gekomen. Hadden skischolen niet al een overschot aan snowboard leraren gehad, dan was ik nu niet zo fanatiek aan het skien. Was ik met mijn gids niet off-piste gegaan, dan was de interesse misschien niet gewekt. Als ik wePowder niet ontdekt had, was ik nooit zo fanatiek doorgegaan met freeriden en was ik me er nooit zo snel van de gevaren bewust geworden . Maar het gaat verder dan alleen het skiën zelf. Was ik namelijk afgelopen Januari bij het uitgaan in Ischgl niet een groepje Zuid- Afrikanen tegen gekomen, dan was ik de afgelopen paar maanden niet naar Lesotho gegaan, maar had ik thuis een regulier baantje gehad. Zo zijn de afgelopen 5,5 jaar een aaneenschakeling van toevalligheden en verassingen geweest. Ik heb de raarste dingen meegemaakt die op zichzelf absoluut niks met elkaar te maken hebben. Maar er is een ding dat al deze dingen met elkaar verbindt: Mijn passie voor skiën. De pure drang om per winter maar zo veel mogelijk op ski’s te kunnen staan. De drang om te ontdekken en het gevoel van de ultieme vrijheid. En dat vrijheidsgevoel beperkt zich al lang niet meer alleen tot het freeriden. Skiën heeft me op zo veel plekken gebracht, dat freeriden voor mij een wel heel ruim begrip is geworden. En dan heb ik het nog niet eens gehad over alle fantastische mensen die ik op weg heb leren kennen.

Gevarieerde Herhaling

Het gekke is, dat hoewel de afgelopen paar jaar ontzettend gevarieerd waren, ik wel telkens in het zelfde deel van Oostenrijk gestationeerd ben geweest. Dat is van de ene kant gezien jammer. Ik had immers in Europa al veel meer kunnen ontdekken. Toch denk ik dat het niet een slechte keuze geweest is om zo lang in de buurt van Ischgl te blijven hangen. Juist doordat ik Ischgl zo goed ken, had ik de mogelijkheid op mijn eigen tempo te leren. Op zowel ski technisch gebied als lawine kundig gebied. Het leuke is dat je nooit uitgeleerd bent, op beide onderwerpen niet. Maar het kan wel degelijk zo zijn dat een herhaling van zaken op een gegeven moment een belemmering kan worden waardoor je je minder snel verder ontwikkelt. Zo maakte ik vorig seizoen voor het eerst een echt grote inschattingsfout door het gevoel van schijnveiligheid en was ik niet altijd even goed gemotiveerd meer om nog te skiën. Oké, misschien had mijn pijnlijke enkel waar na de winter een fractuur in bleek te zitten daar ook wel invloed op, maar de grootste reden was toch echt dat ik alles in Ischgl ondertussen wel gezien had.

Tijd voor iets nieuws

Het is dus tijd voor iets anders. Al jaren kijk ik met kwijlend naar filmpjes van de Bec de Rosses, de GoPro filmpjes van Sander en de verslagen van de Nendaz Freeride. Ik wilde al een aantal jaar naar Les 4 Vallées. Na de wePowder bbq afgelopen september heb ik de knoop doorgehakt en ondertussen is het zeker. Dit seizoen ga ik naar Nendaz! Het is tijd voor wat serieuzer terrein, een nieuwe uitdaging en een andere “vibe”. Het feit dat ik naar een ander land ga, en een compleet ander “type” skigebied, geeft me weer precies hetzelfde gevoel dat ik had toen ik voor het eerst op seizoen ging. En zo is, hoewel er in de afgelopen 6 jaar gigantisch veel is veranderd, tóch alles nog precies hetzelfde. Ik word misschien niet meer door mijn moeder afgezet, heb ik veel geleerd en ik ben misschien wat harder gaan skiën, maar een ding blijft precies hetzelfde: Het draait om die passie voor het skiën.

Dankbaar

Ik voel me een enorme geluksvogel dat ik al zo lang alleen maar met skiën bezig kan zijn. Hoewel ik er veel voor moet opgeven en altijd maar van huis ben, blijft het 't waard. Ik ben ontzettend dankbaar voor alle hulp die ik onderweg heb gekregen en dat motiveert me alleen maar meer om volgend seizoen nóg harder te gaan skiën. Het delen van het ultieme gevoel, samen met vrienden dagen lang genieten van poeder, is iets wat moeilijk te overtreffen is. Regelmatig kijk ik in de zomers video’s terug om weer heel even ervan te kunnen genieten.

Komend seizoen word ik ondersteund door The North Face, Icelantic, Snowcountry.nl, SickSticks en natuurlijk wePowder. Daar wil ik bij voorbaat al ontzettend voor bedanken. Ik kan niet wachten tot het weer begint, nog heel even en dan gaan we van start. Kom maar op met die verassingen, ik zit klaar.