PA#4: Prali, pareltje in de Piemonte

Het seizoen begon alweer 6 weken geleden. Met PA#1 reden we namelijk al prima poeder op de gletsjers in Oostenrijk. Sindsdien begin ik steeds meer in de wintermodus te raken, de weermodellen worden vaker geraadpleegd, de powfinder en andere sneeuwapps domineren m’n telefoon en m’n timeline op facebook kleurt langzaam steeds witter. Niet normaal wat voor seizoenstart ze trouwens in Amerika mogen optekenen, het lijkt wel alsof het daar sinds september continue “AAN” is.

Aperto?

Zo vroeg in het seizoen is het zeker in de Zuidalpen zoeken naar gebieden die de liften al hebben draaien en voor PA#4 waren we opzoek naar wat anders dan het afkrassen van de gletsjers. Nu de sneeuw op veel webcams al tot dik in de dalen lag was het namelijk tijd om de eerste bochten tussen de lariksen te gaan zetten. Uiteindelijk boden ook hier de sociale media de uitkomst en werd er bij zo’n beetje elk gebied in de Piemonte de 100.000 euro vraag gedeponeerd: "siete aperti?". Uiteindelijk kwam het verlossende bericht uit Prali, een gebied wat al heel erg lang op het verlanglijstje stond: Domenica Aperti: Zondag open! Google Translate bedankt! Poederrijden tussen 2450 en 1400m in november? Waarom niet?

Julier:

We vertrekken echter vrijdagavond al en kiezen uiteindelijk de Engadin uit voor de eerste dag van onze trip.

Tot aan Chur verloopt de reis prima en ook de temperatuur ziet er veelbelovend uit. Bij de afslag naar Tiefencastel -5C en dan moest je nog een flink stuk omhoog. Net voorbij Savognin rijden we de mist en al navigerend op de TomTom worden we opeens opgeschrikt door een groep van 20 herten die zich verzameld hebben op de Julierstrasse. Machtig mooi om te zien, maar je schrikt je ook kapot als je hun ogen opeens ziet oplichten in de mist.

Engadin:

Zaterdag vermaken we ons prima op de Corvatsch, helaas veel wind en dus oppassen geblazen. Einde middag besluiten we naar one lift wonder Maloja te rijden en daar naar boven te stampen. De skins en tourspullen zijn echter in Nederland gebleven en sneeuw is kniediep. In een uur halen we bijna de top en in drie minuten staan we voldaan weer beneden. Op een doordeweekse dag bij draaiende liften komen we hier zeker nog een keer terug.

Prali:

vanaf Maloja rijden we richting Milaan, dan de A4 naar Turijn en het grauwe dal van Praliin. Als we aankomen bij Pension Miramonte blijkt het nog te sneeuwen. Meer dan een meter in een week en morgen draait het 2p stoeltje voor het eerst, dit wordt dik!

Overzichtelijk:

Praliis een erg overzichtelijk gebied, twee stoeltjes brengen je van 1470m naar de 2450m hoge Bric Rond en vanaf daar heb je eigenlijk drie opties:

• Onder de lift afdalen.

• Naar links traverseren en een van de kommen uitkiezen.

• Naar rechts traverseren en een van de kommen uitkiezen.

Bij optie 2 en 3 kom je uiteindelijk uit bij de weg en ben je met een paar minuten hiken weer terug in het dorp.

Het ideale gebied?

Afgezien van de afstand naar Amsterdam komt Prali wat mij betreft in de buurt van de ideale freeride bestemming:

• Pakt bij een retour d’est enorm veel sneeuw.

• Lariksbos.

• Een liftpas voor minder dan 2 tientjes.

• 1000m vertical.

• Noordhelling.

• Vrijwel geen concurrentie.

• Italiaans eten.

Wat vinden jullie, is dit de ideale freeride bestemming in de Alpen, of wat is dat voor jou? Maar vooral welke kleintjes voldoen nog meer aan deze criteria? Keep sharing the secrets!