Skitouren in Lofoten

Inskiën op Rundfjellet

Terwijl het al zomer werd in Oslo, vlogen we begin mei ver naar het noorden, op jacht naar meer sneeuw, zon, zee en avontuur in Lofoten. Eindelijk gingen we naar de Lofoten toe, de ruige eilandengroep die een eind de Noorse Zee insteekt en net ten noorden van de poolcirkel ligt. In mei is het er al bijna 24 uur per dag licht en de sneeuwgrens was dan ook al een eind op weg naar boven terwijl we in de volle zon van eiland naar eiland reden, naar ons basiscamp in Svolvær. Aangezien de Lofoten midden in zee liggen, kan het weer nogal snel veranderen. Na een eerste mistige verkenningstocht op Rundfjellet en een kop koffie op het gidsenbureau van Northern Alpine Guides om sneeuwinfo te verzamelen, brak de volgende dag de hemel weer open en reden we naar Himmeltind. Himmeltind,(“de Hemelberg”) ligt pal aan zee en we parkeerden dan ook aan het strand. De sneeuw leek een eind weg, maar na een uurtje wandelen door het warme gras stonden we al op ski’s. Daarvandaan was het vooral zon, zee en super sneeuw!

Na onze “cruise” op Himmeltind aan zee, kregen we zin in wat meer alpiene avonturen. Dus de volgende dag gingen het ijzerwerk mee in de tas en reden we naar Lofoten’s hoogste skitop; Geitgallien. Eigenlijk is Higravtinden de hoogste berg van Lofoten, maar die is niet te skiën.

Geitgallien geeft zich niet zo makkelijk gewonnen. Onderaan de route ligt er direct een grote waterval over de hele breedte van de vallei. Hiertussendoor lopen een paar steile geulen die je moet bedwingen voordat de ski’s onder kunnen. Er was al veel sneeuw gesmolten en het werd een splekgladde klauterpartij over het natte gras, waarbij ieder we ieder struikje dankbaar vastgrepen. Eenmaal op de sneeuw boven de waterval aangekomen, was het een peuleschil om naar de topgraat te lopen, al was het af en toe wat mistig. Voor het laatste half uur naar de top gingen de ski’s op de rug en de stijgijzers onder. Op het luchtige topje werd ons harde werk natuurlijk beloond. De zon brak door en we konden ademloos het waanzinnige zee-uitzicht om ons heen bekijken. Onder en boven ons bijna alleen maar lucht en voor en achter ons slechts water. En bovendien stonden we helemaal alleen op Lofoten’s (bijna) hoogste top. Het kon echt niet veel mooier worden!

De afdaling werd natuurlijk ook een feest, eerst een stukje steil werk van de top af, en daarna superrelaxt cruisen naar de watervallen. Daar plukten we onze schoenen op, en waar we op de heenweg moeizaam omhoog hadden geklauterd, gleden we nu moeiteloos terug naar de fjord, hetzij met wat klunen door het gras en de rotsen. Maar ja, da’s niet slecht toch, voor half mei?

Bovenop Lofoten’s hoogste skitop

Reisinfo

We hadden al op aardig wat mooie plekken getourd, maar Lofoten is echt het meest spectaculaire skitourgebied waar ik ooit ben geweest. Daarnaast liggen de bergen vaak direct aan zee en is de aanloop meestal kort, in tegenstelling tot bijv. Lyngen Alps, waar het een eind lopen is naar de hoogste toppen. De sfeer is er erg relaxt en je kan je skitrip bijvoorbeeld ook combineren met een dag surfen op het strand van Unstad.

We vlogen naar Evenes vliegveld, bij Harstad/Narvik. Daar huurden we een auto. Wij hadden een 4WD van Avis, maar de wegen zijn prima, dus je redt je ook wel met een gewone auto. Een goede uitvalsbasis is Svolvær, op 3 uur rijden van het vliegveld. Svolvær ligt aan zee en ook vlakbij de bergen. Er is een goede skiwinkel, een vliegveld en een grote supermarkt. We woonden in een heel mooi huisje, compleet met terras aan zee, van Svinøya Rorbuer. Check hier voor meer info: www.svinoya.no. Als je met een gids op pad wil, neem dan contact op met Northern Alpine Guides in Kabelvåg. Voor meer info, klik hier. Het dorpje Henningsvåg is ook heel mooi en is zeker een bezoek waard. Je kan er erg gezellig eten in het Klatrekaféen, waar alle klimmers en skiërs zich verzamelen. Kijk ook op Visit Norway voor meer informatie over rondreizen op de Lofoten.

Photo credits: Alle foto’s gemaakt door Caroline van’t Hoff