Canada dag 2: van Kicking Horse naar Revelstoke

De laatste keer dat ik in Kicking Horse was is alweer 2 jaar geleden. De Rockies kampten toen met een voor hen ongebruikelijke droge winter en het was zoeken naar poeder. Nu de herkansing.

Afgelopen nacht sliepen we in de Prestige Inn in Golden. Een prima hotel die doet wat het moet doen. Namelijk tegen een betaalbare prijs onderdak bieden aan 10 freeriders en hun bepakking. Om half negen was iedereen present en 10 man sterk togen we richting de berg met een Nederlands tintje. Kicking Horse is namelijk gebouwd door Balast Nedam. Vanuit Golden slingeren we naar boven. Geen moeilijke wegen zoals we gewend zijn uit de Alpen, maar een prima weg met een accepabel stijgingspercentage. Geen probleem voor onze SUV op all seasonbanden. Eenmaal boven skipassen geregeld, een Kicking Horse coffee gescoord en hop naar boven. Dit zouden mijn eerste bochten in de sneeuw worden van deze winter en de eerste test nadat ik 5 weken geleden mijn enkelbanden had gescheurd.

En dan helpt min 16 graden niet direkt. Wat is het koud. Zelfs Arjen trekt nog eens extra zijn kraag dicht. Geen hikes of couloirs om mee te starten. Even warmdraaien op de pistes. De enkel is stijf en het is zoeken, maar na meerdere runs is het gevoel weer terug. Tijd voor een hike.

Kikcking Horse en zijn bowls

4 liften telt het gebied. Een gemiddelde Nederlander komt daar niet eens zijn bed voor uit. Wij wel. Waarom? Omdat ze op een hele efficiente manier 4 bowls weten te ontsluiten. Met wat hikes en traverseren loop je zo naar mooie couloirs toe waar menig gebied in de Alpen een puntje aan kan zuigen. Maar je moet wel wat techniek in huis hebben. Want de meerderheid van het terrein is steil, steiler, steilst. En, zo merken we, binnen 12 uur na een dump verspoord en vele helling zijn buckels geworden. Het wordt binnen de grenzen van de boundary echt zoeken naar onverspoorde poeder. Buiten de boundary laten we even buiten beschouwing want daar geldt lawinegvaar 4. En dat is dan wel weer het mooie van boundary… echt alles, maar dan ook alles binnen de boundary is gecontroleerd.

Maar de groep is gemotiveerd. De eerste hike is richting de Super Bowl, voorheen nog buiten de boundary, tegenwoordig behorend bij het gebied. Over een cattrack (een geprepareerd wandelpad) lopen we hierheen. Eenmaal in de bowl is er nog wel wat te vinden. Jammer genoeg is het mooiste deel permanently closed. En daar ligt juist zo’n mooi veld. Maar op straffe van het inleveren van de liftpas en wie weet wat nog meer, laten we dit voor wat het is. We spotten nog wat lijnen en rijden onze bovenbenen meer dan warm in de buckels die later volgen.

Tijd voor een hike richting de Terminator Peak. We lopen netjes tussen de lijnen door naar boven. 3-2-1 droppin’. Zowaar… fluffy losse poeder en de enkel voelt goed. Beneden volgt de lunch, vergezeld van sterke verhalen. Een mooie groep waar we mee onderweg zijn en iedereen heeft er zin in. Na de lunch rijdt een deel door tot het gaatje, gaan we snel richting de auto om daarna de reis naar Revelstoke te maken. De trip via de Rogers Pass. Een rit door een diep ingesneeuwde witte wereld die veel beloofd voor ons verblijf in Revelstoke. Het was een mooie dag, nu tijd voor wat slaap.