Snowbatical: de eerste week

Zo, de kop is er af. De eerste week van m’n leven als wannabe ski bum zit erop. De eerste dagen stonden een beetje in het teken van het verkennen van de verschillende nabijgelegen gebieden. Ons thuisgebied Hochoetz heeft nog best leuke dingen te bieden. Evenals de Hochzeiger (Pitztal) wat hier om de hoek ligt. Alleen het moet even goed gaan sneeuwen! De basis is erg dun, als er überhaupt al een basis ligt. Dag 1 leverde gelijk al twee mooie diepe krassen in het belag op. De hoger gelegen noordhellingen liggen er op zich aardig bij en met een hike valt er nog wel wat te scoren. Ook Sölden en Obergurgl zijn nog best prima alleen zou een mooie verse laag geen overbodige luxe zijn.

Omdat we toch erg toe waren aan verse, diepe poeder zijn Tim en ik zondagochtend richting Ost Tirol gereden om PA #9 mee te pakken. Eerst nog even twijfel omdat de vooruitzichten toch een temperatuurstijging lieten zien. Ach, wie niet waagt…die rijdt nooit poeder!

St. Jakob im Defereggental stond al een tijdje op mijn hitlist dus dat zou hem gaan worden. De rit via het Zillertal en de Gerlospas was troosteloos. Regen, warm, groene hellingen. Richting het oosten leken de omstandigheden nog dramatischer dan bij ons in het Otztal. Hoe dichter we bij Felbertauerntunnel kwamen hoe onrustiger we werden. Altijd weer spannend als je een tunnel tussen noord en zuid nadert en je weet dat het aan de andere kant zou moeten dumpen. De eerste auto’s met sneeuw op hun dak kwamen ons tegemoet. Een lichte smile verscheen op ons gezicht!

Ik blijf me telkens weer verbazen. Wat een prachtig fenomeen. Een tunnel van 5,3km. Aan de noordzijde warm, groen en regen. Aan de zuidzijde koud, wit en grote vlokken. Whoehaaa!! En tijdens het laatste stuk naar St. Jakob leek het sneeuwdek steeds dikker te worden. Goede keuze gemaakt!

Aangekomen bij de lift snel alles gereed gemaakt en gelijk naar boven. Het sneeuwde nog steeds als een malle dus het zicht was slecht. Nieuw gebied, slecht zicht, stufe 3, rustig aan dus…maar de eerste uren hebben we ons prima vermaakt op toegankelijk terrein tussen de bomen.

Helaas hebben we deze dag maar 3,5 uur kunnen rijden. Rond het middaguur ineens een grote stroomstoring in het gebied. Schijnen ze de laatste tijd wel vaker last van te hebben. Alle liften stil. Ons stoeltje hing net op 1 meter voor het bergstation. Met behulp van een touw van de liftie konden we er nog net uitspringen. Na 15 minuten werd er op de noodstroomvoorziening overgeschakeld en kon iedereen de liften uit. Jammer genoeg bleven de liften de rest van de dag gesloten. Plan B dan maar…pieperoefening om de skills weer te trainen. En mijn conditie want een oefenveldje trappen van 25x25m in heupdiepe poeder gaf wel wat zweet op het voorhoofd.

‘s Avonds op zoek naar een geschikte slaapplek. Die vonden we achter de lokale school waar de sneeuwschuiver net een mooi plekje voor ons had geruimd. Die zou ons 's nachts in ieder geval niet meer storen.

En yes, de volgende dag was daar die mooie blauwe vogel! Om stipt 09:00 hadden we de lift omhoog. Best veel andere freeriders maar gelukkig geen poederstress. Iedereen was super relaxed: overal smiles en thumbs up. De hele dag hebben we ons kunnen vermaken met mooie poederafdalingen op de varianten vanaf de Almspitzlift.

Komende dagen blijft helaas nog warm. Het lijkt wel voorjaar. Dus gaan we verder werken aan onze goggle-face en doen nog maar een verkenningsronde. We gaan een kleine tour maken om wat lijnen en mogelijkheden tussen Hochoetz en Kühtai te bekijken. Investeren in de toekomst zeg maar…

Tot latersz!