[TR] PA#26 Paaspoeder

Iedereen ziet iets anders in ons tijdverdrijf. De mensen om me heen vinden het raar, keuren het in de regel af, waarderen het minder dan ik het doe en zijn zo nu en dan openlijk negatief over wat ik het mooiste vind dat ik ken. Ze zien er, in alle mogelijke combinaties, de zeven klassieke hoofdzonden in. En op de autobahn ter hoogte van Frankfurt, waar kantoorgebouwen en het vliegveld de donkere hemel tijdelijk verlichten, probeer ik me daar in in te leven. Wat is er slecht aan?

Superbia

Uit mijn middelbare schooltijd herrinner ik me dat superbia, los vertaald met ijdelheid of hoogmoed, de eerste van zeven hoofdzonden is. En eerlijk gezegd. Guilty as charged. Hoogmoed. What’s in a name. Wintersport is een kwestie van hoogte en de moed om af te dalen. Met planken iets doen wat de kale mens an sich eigenlijk niet kan doen. De volgende hoofdzonde, avaritia, hebzucht, is misschien wel de reden dat ik hier in het donker net voorbij Frankfurt op een unbeschränkt stuk autobahn rijd met @Emmer. Op weg naar de Brennerpas en daar voorbij. We willen lijnen rijden in de Dolomieten. Willen dat één keer in ons leven gedaan hebben en dan hoef ik eigenlijk niet meer over een zuidelijke winter en stufe 1 te beginnen…

Luxuria

Luxuria, een drang naar lust, herken ik ook als zonde in onze sport. Als je op gaat in het moment. En alleen maar bezig bent met jezelf. Op zoek naar die ene, waarschijnlijk onmogelijke maar perfecte bocht die je op doet gaan in het moment dat je hem najaagt. Invidia als nijd en woede om iets dat je niet hebt en waarschijnlijk ook niet gaat krijgen brengt me later richting Ulm aan het twijfelen. Ik denk terug aan PoederAlert #1 en vraag me af hoe veel verder ik nu ben dan ik toen was. Kan ik mijn persoonlijke doelen bereiken? Willen we soms te veel in onze sport? In die vraag en het feit dat ik voor de zoveelste keer deze winter een kans heb gepakt om bochtjes te draaien in de Alpen, ligt alweer een hoofdzonde: Gula, vraatzucht. Te veel van iets goeds willen hebben. Had ik eerder al nee moeten zeggen? Had ik kansen moeten laten liggen?

Luiheid

Mijn twijfel neemt pas echt toe als ik aan luiheid denk. Ook een hoofdzonde. Aan mensen die in alle toonaarden verklaren dat ze geweldige skiërs zijn, met heel hun hart van wintersport en de winter houden, maar als het er op aan komt hun zeldzame skidagen om twee uur op een terras af beginnen te sluiten met bier en te luide muziek. Is het een zonde om lui te zijn met leuke dingen? Of mag zo’n guilty pleasure wel?

Nadat we de Fernpass gepasseerd zijn en goed en wel in Oostenrijk zitten, vraag ik me af wat de laatste hoofdzonde eigenlijk is. En of je 'm ook in wintersport kan vinden? Hmm, volgens mij was het iets van wraakzucht of woede. Misschien te herkennen in ruw ‘gooi en smijt’ bochtenwerk als het even niet op schiet op iets steils? Of als je terugdenkt aan iemand die er helaas niet meer is?

Arjen rijdt het laatste stuk en ik doe toch maar een dutje onder de capuchon van mijn jas. Het grijze gevaarte brengt ons deze goede vrijdag naar het Sella-massief. Ik heb wel eens op mindere plaatsen mijn ogen open gedaan :) Er geldt een stufe 1 en 't is tijd voor serieuze lijnen. Vanaf een passtraat volgen we een wandelpad door sneeuwveldjes en bos, tot we na ruim twee uur uitkomen op een stuk waar geveld kan worden. We lunchen wat, plakken de vellen en harscheisen onder en genieten van de rotswanden om ons heen. We zien roofvogels, een steenbok boven ons en woestijnzand in de sneeuw. We vellen door tot we omringd zijn met rotswand. Uiteindelijk lopen we door tot de ingang van het canale Holzer. Als ik het stuk tot de bocht heb ingekeken, kan ik het puntje ‘Dolomieten’ van mijn mentale to-do lijstje halen.

Tijd voor de afdaling. Op nieuwe, stijvere bindingen en schoenen. De eerste bochtjes gaan ze er met me vandoor. Powered by magic? Waar komt dit geweld vandaan? Even schrikken en wennen. We kiezen een sneeuwrijkere route naar beneden dan het pad naar boven, maar er ligt toch vooral een boel ijs en rots. De bochten die ik hier maak zijn anders dan anders, maar dat komt niet alleen door 't krachtige nieuwe speelgoed onder mijn voeten. Het komt doordat ik zelf, samen met Arjen maar zonder berggids en zonder pistegaranties bezig ben in serieus terrein. Eindelijk een tastbaar voorbeeld van ontwikkeling waar ik al langer van droom… Eindelijk… :)

Tijdens de lunch heeft Arjen me uitgelegd dat de aparte vormen in de Dolomieten waarschijnlijk te wijten zijn aan het gesteente dat bestaat uit magnesium-calciumcarbonaat in plaats van de meer voorkomende carbonaat-verbindingen in in andere gesteenten. Het is interessant om te zien hoe verticale lijnen zijn uitgesleten in gesteentes waar horizontale banden doorheen lopen. (Waar je ‘Gutta cavat lapidem…’ al niet terug ziet komen) En dan maakt Arjen indrukwekkende en technisch mooie bochten met zijn monoski op een uitdagende helling. Eerlijk gezegd kijk ik ook aangenaam verrast terug op de helling die ik net af ben gekomen.

We rijden nog wat steils en doorkruisen een bosje op weg terug naar de weg. Ik lift terug om de auto op te halen en goed anderhalf uur later staat het hotel ook weer overeind.

We verwachtten wel wat bewolking en zelfs wat neerslag, maar de paasdump van een dikke vette 30 cm kwam 's nachts toch als een verrassinkje. Gedurende de nacht hebben we het dak een keer of drie even sneeuwvrij geschud. Ik verwachtte bij het opstaan een paar cm, maar het blijken er meer dan 20, een ruime 30 te zijn op deze stille zaterdag. Het plan der plannen, val Mezdi, moet een dagje worden opgeschoven in de hoop op minder bewolking. Plan B brengt ons via een mooie rit (denk barretje met Italiaanse koffie voor de tripgedachte en wifi-verbinding, besneeuwde passen, wolk und Stein) naar een ander onverwachts puntje op mijn to-do lijst: Cortina d’Ampezzo.

Het stond vooral op mijn lijstje als ‘James Bond-cool-plaats’, maar in de (heerlijke jaren 60 engineering) liftbak sta ik met grote ogen, mijn mond vol tanden en een glimlach van oor tot oor. Door de dikke vette wolken in het geopende stuk van het skigebied heen, zie ik couloirs, coolers, Couloirs met hoofdletter C, Canale’s en meer. Wow. Moet ik misschien in een ander hoofdstuk terug plaatsen op de mentale to-do-lijst. Wat een gebied. En dan te bedenken dat het vandaag grotendeels dicht is…

Hors-piste is misschien verboden, maar een van de liftmannen zegt dat er wel wat van die canales te doen zijn. Het is maar goed dat het vandaag te bewolkt is, want anders :) Kwestie van verstandig zijn en 't goeie ding doen. Waren dat geen tegenhangers van de zeven hoofdzonden? Na een kleine verkenning oefenen we onze vaardigheden in een bosje naast de lift en op een stijl ijzig stukje er onder. Heerlijk buiten gespeeld en het nieuwe materiaal begint te wennen. Ik begin er echt meer mee te kunnen. Zeven deugden, dat woord zocht ik trouwens. Ook eens iets over gelezen. En ik herken ze net zo goed in onze bezigheid.

Paaszondag verlaten we de camping onder een blauwe hemel om richting 't van Mezdi te trekken. Vanaf de passtraat kijken we het nog eens aan. Het probleem is simpel. Die 30 cm vers van gister liggen vandaag voor het eerst onder een blauwe hemel. En met wat kleine spontane puntlawinetjes, gaan de eerste alarmbelletjes rinkelen. Probleem is dat die allemaal bij elkaar komen in een steile trechter. Net waar we eigenlijk doorheen willen om 't dal in te komen. Dan is er toch nog wel wat zelfbeheersing en karakter nodig om de knoop door te hakken en nee te zeggen. Want we wilden graag. En de rest van het dal zag er, in ieder geval in mijn ogen, meer dan mooi uit.

Kijkend naar een wat langere termijn weten we wel dat die lijn niet weg loopt, maar jammer is het wel. Gelukkig zijn er meer mogelijkheden dan alleen een lijn hier en nu en we kiezen voor een plan b: Het verkennen van ‘terra incognita’. Nächster Halt: Kronplatz Süd Tirol. Spring skiing in al haar facetten (van regen tot planerend skiën op zonnige pistes) en buitenspelen in het bos. En dat dan afsluiten met een handgemaakte pizza uit een op houtblokken gestookte steenoven.

Voor een laatste ochtend rijden we naar een camping in het Stubaital aan de noordkant van de Brennerpas. Het gletschergebied doet me denken aan Hintertux waar onze winter begon. Op 3200 m waait het ook hier flink, er zijn best veel racers en 't is druk met toeristen. Gletschergebieden zijn een ander soort gebieden. Maar we kunnen er leuke lijnen rijden voor we 's middags terugkeren naar huis.

En op de autobahn staat veel stau. Denk werkzaamheden, een volledig uitgebrande auto en verschillende pechgevallen op de vluchtstrook. Het regent hard en tijdens een downpour van een regenbui denk ik in het donker weer eens aan ons tijdverdrijf. Wat is het nou eigenlijk? Een combinatie van de zeven hoofdzonden? Of toch een keuze voor de zeven klassieke deugden die wij mensen kennen? Kilometer na kilometer na kilometer schiet in het donker voorbij. We worden links ingehaald door snellere auto’s die aan hun linkerkant worden ingehaald door nog snellere auto’s. Koplampen blijven je in de zijspiegel half verblinden, maar kilometer na kilometer na kilometer zwart nat asfalt schiet in het donker voorbij.

Op de meest onwaarschijnlijke plek, in het NS-nachtnet ter hoogte van Sloterdijk, kom ik tot de conclusie dat wintersport niet zo maar een schitterende diamant is. Het is een diamant waar van het grootste vlak niet schittert om haar eigen schoonheid te laten zien, maar spiegelt, om de persoon die er naar kijkt zichzelf te laten zien. Ze laat ons tot in detail zien wie we zijn. Zelf kijk ik tijdens het poetsen van mijn tanden maar een keer of vijf per jaar naar mijn eigen gezicht. Meer niet. Ik ken het toch al. Maar tussen 11 oktober en 21 april heb ik mezelf in mijn handelen veel vaker aan gekeken. En zo veel meer gezien.

(mental note to self: Meest wijze les van dit seizoen? Niet pissen met je klimgordel nog aan! Komt alleen maar gezeik van.)