Meer dan 20 jaar geleden stond ik voor het eerst in La Grave. Het was 5 mei. Nederland vierde de bevrijding terwijl ik die dag leerde wat vrijheid betekent. La Grave is een klein 12e eeuws dorpje, diep verscholen in de Alpen aan de voet van de majestueuze La Meije.
La Grave is de toegangspoort tot de vele flanken die La Meije rijk is. Een lift uit 1976 brengt je vanuit het dorp op 1450 meter naar een hoogte van 3200 meter waarna de wereld aan je voeten ligt. In het noorden zie je de Mont Blanc, in het westen zie de Pic Blanc. La Grave is een skigebied avant la lettre. Hier vind je (bijna) geen pistes, ook geen verwarmde liften, al helemaal geen vijfsterren hotels, laat staan een Pierre et Vacances. Wintersport is hier puur en dat zul je weten ook als je op 3200 meter hoogte zitting neemt op het ijskoude toilet met een septic tank eronder.
La Grave kent vele ongemakken.
Het zijn de ongemakken die je accepteert wanneer je dit bordje passeert op 3200 meter hoogte.
Maar in een samenleving waarin alles (door Vadertje Staat) voor je geregeld, georganiseerd of verboden wordt, is een begrip als verantwoordelijkheid aan erosie onderhevig. Want aan de ene kant eisen we vrijheid, maar aan de andere kant verlangen we naar zekerheid. Het is de paradox van de 'avontuurlijke' vakantie geworden. Gaat er iets mis tijdens ons avontuur dan stellen we graag een ander verantwoordelijk. Voor het gebrek aan sneeuw, het gebrekkige materiaal, de zomaar ontstane lawine, het feit dat je verdwaalde of het gegeven dat je boven een cliff opgepikt moest worden omdat je de sporen van een ander volgde.
Maar wie de gemakken van een ander gebied kent denkt mogelijk dat het allemaal wel zal meevallen. Wel, La Grave leert je dat snel af. In La Grave leer je in een enkele dag dat freeriden betekent dat je continue moet nadenken. Signalen en informatie uit je omgeving opnemen, filteren en beslissingen nemen. Paradoxaal genoeg is daarmee verantwoordelijkheid de basis van het vrije rijden in de off-piste. Vrijheid vraagt om verantwoordelijkheid en deze (durven te) nemen.
La Grave is daarmee ontnuchterend maar verfrissend tegelijk. Het leven is breekbaar en zekerheden zijn er niet. Je leert er op jezelf en je vrienden te vertrouwen, maar je leert er ook heel snel wat je nog niet kunt. Eerlijkheid is je eigen verantwoordelijkheid want grote woorden helpen je niet als je eenmaal boven die cliff staat. La Grave heeft me doen beseffen hoe klein ik eigenlijk ben, maar heeft me ook geleerd wat je met allemaal passie en inzet kunt bereiken.
Na die eerste keer ben ik er regelmatig teruggekeerd. Ik heb er epische, maar ook frustrerende momenten beleefd. Er zijn momenten dat ik la Grave haat om er de dag erna weer verliefd op te worden.
Maar La Grave heeft het (financieel) moeilijk. De lift is na al die jaren aan toe aan een upgrade en de Burgemeester heeft daartoe een tender uitgeschreven. Er liggen nu allemaal grote gebieden op de uitkijk om straks in te kunnen stappen en dat zou wel eens het einde kunnen betekenen van het La Grave zoals we het nu kennen. Ik persoonlijk zou dat jammer vinden.
Om mee te kunnen blijven praten heeft een groep liefhebbers zich verenigd en meegedaan aan de tender. Om hun stem meer gewicht te geven en ze financieel in staat te stellen namens ons te kunnen praten zijn ze een crowdfunding project gestart. Het toffe van hun actie is dat niet alleen zij er sterker van worden, maar de gehele lokale community ervan profiteert omdat ze de 'perks' door de lokale community laten leveren. Ik heb direct een T-shirt voor mij en Arjen geregeld.
Dit soort initiatieven heeft mijn steun (ik heb een t)en kan jouw steun ook goed gebruiken. Doe je mee? Ga dan naar deze site.. Al voor 10 euro word je een La Grave Saving Angel.